ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΣΑΧΙΝΙΔΗΣ ΠΡΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ:«ΚΑΝΤΕ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ-ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΤΕΙΤΕ ΑΠΟ ΕΜΑΣ»

Σφοδρή κριτική σε υπουργούς άσκησε ο πρώην υπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης στην επιτροπή Οικονομικών της Βουλής στη συζήτηση για το προσχέδιο του προϋπολογισμού. Επισήμανε μεταξύ άλλων ότι δεν κάνουν τίποτα για να περικοπούν δομές του δημόσιου τομέα και «έχουν γίνει ακτιβιστές των υπουργείων τους.»
«Στρέψτε τα βλέμματά σας σε εμάς, στον κυβερνητικό σας εταίρο. Δείτε τι πάθαμε εμείς. Ο λαός δεν μας τιμώρησε για αυτά που κάναμε την διετία αλλά κυρίως για όσα δεν κάναμε. Κάποιοι υπουργοί πρέπει να προσπαθούν για την προώθηση του έργου της κυβέρνησης και όχι για την ικανοποίηση των υπαλλήλων των υπουργείων τους και των ψηφοφόρων τους» δήλωσε χαρακτηριστικά.
Ο κ. Σαχινίδης είπε επίσης ότι «δεν πιστεύουν το έργο της κυβέρνησης και δεν προετοιμάζουν το πρόγραμμα ώστε να αυξηθούν ανταγωνιστικότητα και ρυθμοί ανάπτυξης».
«Η χώρα μας έχει επιτύχει το 70% της δημοσιονομικής προσαρμογής με τεράστιες θυσίες. Τώρα απομένει και το 30%» πρόσθεσε ο κ. Σαχινίδης.



Διαβάστε όλη την ομιλία:

Ομιλία επί του Προσχεδίου του προϋπολογισμού του έτους 2013

Συζητούμε σήμερα επί του Προσχεδίου του προϋπολογισμού του έτους 2013 το οποίο κατατέθηκε προκειμένου να ικανοποιηθεί η σχετική Συνταγματική πρόβλεψη.

Το τονίζω αυτό διότι το Προσχέδιο ως έχει δεν ενσωματώνει τις τελικές αποφάσεις της συνεχιζόμενης συζήτησης με τους θεσμικούς πιστωτές για μια σειρά από καθοριστικά ζητήματα όπως:

Α) Η βιωσιμότητα του χρέους όπου φαίνεται να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις σχετικά με τις αναγκαίες πρωτοβουλίες που θα κλείσουν οριστικά τη συζήτηση αυτή, που άνοιξε ξανά μετά την ολοκλήρωση του PSI εξαιτίας της επιδείνωσης των μακροοικονομικών μεγεθών.

Β) Το συνολικό μέγεθος της δημοσιονομικής προσαρμογής για την περίοδο μέχρι το 2016 και ειδικότερα της διετίας 2013-2014.

Γ) Την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού που δημιουργείται.

Είναι βέβαιο ότι η δημοσιονομική προσαρμογή το 2013 θα είναι πολύ περισσότερο εμπροσθοβαρής σε σχέση με το Προσχέδιο με ότι αυτό συνεπάγεται για την κατανομή των βαρών στα επιμέρους έτη και επομένως στην οικονομία και τους πολίτες.

Επίσης, το Προσχέδιο δεν λαμβάνει υπόψη ούτε τα νεότερα αποτελέσματα της ΕΛΣΤΑΤ για την ύφεση που τελικά ήταν βαθύτερη το 2010 και το 2011 γεγονός που επηρεάζει την ύφεση του 2012 αλλά και του 2013.

Επομένως, όλες οι παραδοχές του Προσχεδίου θα αναθεωρηθούν στο Σχέδιο του Προϋπολογισμού.

Επιπρόσθετα, σε αντίθεση με το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο δημοσιονομικής πολιτικής δεν έχει προηγηθεί η συζήτηση για τον πολυετή προϋπολογισμό της χώρας που είναι γνωστός πλέον ως Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα.

Αυτό αποδυναμώνει μια μεγάλη αλλαγή στο θεσμικό πλαίσιο της δημοσιονομικής πολιτικής που στηρίχτηκε τόσο από το ΠΑΣΟΚ όσο και από τη ΝΔ.

Εκτιμώ ότι η αδυναμία αυτή θα αντιμετωπιστεί κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού και ότι δεν θα επαναληφθεί στο μέλλον.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Μας παρέχεται σήμερα η ευκαιρία να αξιολογήσουμε την συνολική πορεία της χώρας και να συμβάλλουμε με τις κριτικές μας επισημάνσεις στο έργο της Κυβέρνησης Εθνικής Ευθύνης.

Η συγκρότηση μιας τριτοκομματικής Κυβέρνησης είναι πρωτόγνωρη για την σύγχρονη ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

Για πρώτη φορά κόμματα με τόσο διαφορετικές ιδεολογικές και αξιακές αναφορές αναλαμβάνουν την ευθύνη να συγκροτήσουν Κυβέρνηση με τετραετή προοπτική και να δώσουν απάντηση στα μεγάλα προβλήματα της χώρας.

Όχι γιατί ξέχασαν τις διαφορές τους, όπως αρέσκεται να υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί ιεράρχησαν τις προτεραιότητες τους και αξιολόγησαν την κατάσταση της χώρας και την ετυμηγορία των πολιτών.

Γιατί είναι κόμματα ευθύνης και όχι απύθμενης και ανέξοδης ανευθυνότητας.

Θεωρώ ότι αυτή η πρωτοβουλία συνιστά μέγιστη κατάκτηση του πολιτικού συστήματος της χώρας.

Για πρώτη φορά καταφέραμε να υπερβούμε αυτά που μας χωρίζουν και αναζητήσαμε το ελάχιστο να συμφωνήσουμε σε αυτά που μας ενώνουν για να αποτρέψουμε μια πορεία αβεβαιότητας για τη χώρα.

Την ανάγκη αυτή είχαμε αναδείξει και κατά την διάρκεια της προηγούμενης διετίας υπερασπιζόμενοι την άποψη ότι τα προβλήματα της χώρας είναι τόσο σύνθετα που δεν μπορούσε μια μονοκομματική κυβέρνηση να τα αντιμετωπίσει.

Είχαμε απευθύνει επανειλημμένως έκκληση προς τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας να συνεργαστούν για να πετύχουμε καλύτερα αποτελέσματα στο πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής.

Θεωρώ ότι πέρα από τα όποια λάθη έγιναν από την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου και την Κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου -και λάθη γίνονται όταν αποφασίζεις και μάλιστα υπό πίεση και όχι όταν δεν αποφασίζεις - η έλλειψη πολιτικής βούλησης κατά την προηγούμενη διετία για συνεργασία, κυρίως από την ΝΔ, ευθύνεται για πολλά από τα προβλήματα με τα οποία σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη η Κυβέρνηση.

Γιατί τα δύο προηγούμενα χρόνια κυριάρχησε στη ΝΔ η αντίληψη ότι πρέπει να τηρήσει μια σκληρή στάση απέναντι στο Μνημόνιο εκτιμώντας ότι έτσι θα διασωθεί το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα της χώρας γιατί οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ θα κατευθυνθούν προς τη ΝΔ και όχι σε αναζήτηση μιας νέας πολιτικής στέγης. Άποψη που από τα εκλογικά αποτελέσματα τελικά δεν επιβεβαιώθηκε.

Η επιλογή όμως αυτή μεσομακροπρόθεσμα υπονόμευε το κύρος και την αξιοπιστία της ΝΔ ως αξιόπιστου πολιτικού φορέα της χώρας.

Διότι όλοι αντιλαμβανόντουσαν ότι κάποια στιγμή η ΝΔ θα έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες της και η μεταστροφή θα της δημιουργούσε ένα τεράστιο έλλειμμα αξιοπιστίας.

Κάνω αυτή την επισήμανση γιατί θεωρώ ότι μια σκληρή πολιτική όπως αυτή που ακολουθείται πρέπει αφενός να δίνει ελπίδα και προοπτική αλλά και να στηρίζεται από ευρύτερα κοινωνικά στρώματα προκειμένου να πετύχει.

Διότι όταν για δύο χρόνια υπερασπίζεσαι την άποψη ότι προτεραιότητα πρέπει να είναι η ανάπτυξη και ότι η αύξηση των φόρων και η περικοπή των δαπανών σε μισθούς και συντάξεις οδηγεί σε βαθύτερη ύφεση τότε δημιουργείς την προσδοκία ότι όταν θα αναλάβεις θα κινηθείς με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν που κριτικάρεις.

Όταν δεν το κάνεις τότε κινδυνεύεις να απονομιμοποιηθείς πολιτικά σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Τα λέω όλα αυτά κύριοι συνάδελφοι όχι γιατί θέλω να ασκήσω κριτική στη ΝΔ.

Αυτή τη στιγμή πολύ συνειδητά υπερασπίζομαι την ανάγκη επιτυχίας αυτής της Κυβέρνησης γιατί εκτιμώ ότι τυχόν αποτυχία της σηματοδοτεί και αποτυχία της χώρας.

Γιατί δεν έχω αυταπάτες ότι σε περίπτωση αποτυχίας της, το ΠΑΣΟΚ θα βγει αλώβητο ή ότι θα έχει πολιτικά οφέλη.

Σε περίπτωση όμως επιτυχίας της Κυβέρνησης προσδοκώ ότι οι πολίτες θα επιμερίσουν τα οφέλη στους κυβερνητικούς εταίρους και για αυτήν την προοπτική εργαζόμαστε.

Δυστυχώς το πρόβλημα είναι ότι πολλοί από τους Υπουργούς της Κυβέρνησης δεν πιστεύουν σε αυτό το οποίο καλούνται να κάνουν.

Δεν αισθάνονται ως υποχρέωση τους την ανάγκη να προετοιμάσουν και να διευκολύνουν την αναδιοργάνωση της παραγωγικής βάσης της οικονομίας ώστε να μειωθεί σημαντικά το τμήμα της που δεν είναι ανταγωνιστικό και να ενισχυθεί το τμήμα που είναι ανταγωνιστικό και εξωστρεφές ώστε να αυξηθούν οι εξαγωγές και να μειωθούν οι εισαγωγές ώστε να αυξηθεί η εγχώρια παραγωγή.

Μιλάνε για ανάπτυξη αλλά δεν εργάζονται για αυτήν.

Η ανάπτυξη προϋποθέτει σχέδιο και συναντίληψη σε όλο το υπουργικό συμβούλιο σε σχέση με τις προτεραιότητες της χώρας.

Δεν αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να εργαστούν σκληρά για να πέσουν οι τιμές ώστε οι συνέπειες της ύφεσης να είναι λιγότερο σκληρές και η μείωση του πραγματικού εισοδήματος μικρότερη.

Δεν αισθάνονται ως υποχρέωση τους την ανάγκη να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση και περικοπές τμημάτων του δημόσιου τομέα που απορροφούν σημαντικούς πόρους με πολύ μικρή αποδοτικότητα.

Έχουν αναδειχτεί σε ακτιβιστές που υπερασπίζονται τα υπουργεία και όχι τους πολίτες στο όνομα των οποίων λειτουργούν.

Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι με τους περιορισμένους πόρους του κρατικού προϋπολογισμού δεν μπορείς πλέον να συντηρείς οργανισμούς ή να λειτουργείς αποτελεσματικά όλες τις πανεπιστημιακές ή σχολικές υποδομές ή τις υποδομές υγείας.

Γιατί καθυστερεί η τεχνική προετοιμασία για την υλοποίηση της απόφασης για μια εφορία στην πρωτεύουσα κάθε νομού;

Τι εξυπηρετούν οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις πέρα από τις παραμεθόριες περιοχές η τις κοντινές σε αυτές;

Γιατί λιμνάζουν οι υποθέσεις με φορολογικό περιεχόμενο ή με οικονομική σημασία στα δικαστήρια;

Γιατί να απλώνεις πέπλο προστασίας σε όσους βρέθηκαν να απασχολούνται σε φορείς της Γενικής Κυβέρνησης τα τελευταία χρόνια έξω από τις διαδικασίες του ΑΣΕΠ και να νομιμοποιείς την κριτική ότι αυτοί είναι τα αγαπημένα παιδιά του πολιτικού συστήματος και γι’ αυτό και αδρανείς;

Υπάρχουν λοιπόν Υπουργοί που προσλαμβάνουν την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα με όρους παρελθόντος και επιδιώκουν την πολιτική τους επιβίωση με μέσα που ο λαός όχι μόνο έδειξε ότι δεν ανέχεται αλλά τα έχει καταδικάσει.

Στρέψτε λίγο τα βλέμματα σας σε εμάς τον κυβερνητικό σας εταίρο.

Γιατί νομίζετε ότι μας τιμώρησε ο λαός;

Δεν μας τιμώρησε για αυτά που κάναμε την τελευταία διετία. Αλλά για αυτά που δεν κάναμε τη διετία ή και πολύ πιο πριν για να μην φτάσουμε εδώ που φτάσαμε.

Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι δεν θα υποστείτε την ίδια φθορά;

Όποιος Υπουργός δεν αντιλαμβάνεται και δεν αποδέχεται ότι στις σημερινές συνθήκες καλείται:

Α) να παράγει το ίδιο ή και περισσότερο έργο με αυτό που παρήγαγε το Υπουργείο του πριν τις περικοπές

Β) της ίδιας η και καλύτερης ποιότητας

Γ) με ολοένα και λιγότερους πόρους από τον προϋπολογισμό και τους φορολογούμενους

τότε είναι σε λάθος κυβέρνηση.

Μπορεί να αναζητήσει καταφύγιο και θαλπωρή σε άλλους πολιτικούς χώρους. Σε αυτούς που σε συνθήκες αδυναμίας πρόσβασης της χώρας στις διεθνείς αγορές προτείνουν να εφαρμόσει η χώρα όχι πιο ήπια δημοσιονομική προσαρμογή όπως υποστηρίζει και διεκδικεί το ΠΑΣΟΚ ζητώντας διετή παράταση αλλά υποστηρίζουν μια επεκτατική δημοσιονομική πολιτική όπως έκανε ο Εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά δεν μας απαντούν ποιός θα την χρηματοδοτήσει.

Θα την χρηματοδοτήσει ο Γερμανός ή ο Ολλανδός φορολογούμενος;

Γιατί δεν ζητάτε από το De Linke το αδελφό σας κόμμα να στηρίξει το αίτημα να καλυφτεί το χρηματοδοτικό κενό της χώρας;

Επομένως το ερώτημα δεν είναι αν είναι σωστές ή λάθος οι επισημάνσεις του εισηγητή του ΣΥΡΙΖΑ –με κάποιες από αυτές συμφωνώ- γιατί δεν απαντά στο απλό ερώτημα. Ποιος πληρώνει τον βαρκάρη για να ξεπεράσει η χώρα την ύφεση;

Όσο δεν απαντά σε αυτό το ερώτημα η πολιτική τους πρόταση πέφτει στο κενό.

Δεν αμφισβητώ το ρόλο και την αποτελεσματικότητα της δημοσιονομικής πολιτικής να χτυπήσει την ύφεση και την ανεργία.

Δεν γοητεύτηκα από την θεωρία του νεορικαρδιανού ισοδύναμου ως φοιτητής και ως ερευνητής και μου είναι πολύ δύσκολο να την υιοθετήσω σήμερα.

Ούτε η επίκληση αυτής της πολιτικής σε κάνει αυτοδίκαια αριστερό γιατί τότε ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ και ο πρωθυπουργός της Βρετανίας θα πρέπει να είναι εξ’ ορισμού οι πιο αριστεροί πολιτικοί.

Υπερασπίζομαι την άποψη που λέει ότι όταν έχεις τεράστιο δημόσιο χρέος και εξακολουθείς να έχεις πρωτογενή ελλείμματα που το τροφοδοτούν και το αυξάνουν κανείς δεν είναι διατεθειμένος να σου δώσει χέρι βοηθείας.

Διότι ξέρει ότι όσο ο ίδιος δεν αντιμετωπίζεις το πρόβλημα σου ακόμη και αν σου προσφέρει βοήθεια αυτή θα πάει χαμένη.

Και κάνω και ένα βήμα παραπέρα –ακριβώς επειδή γνωρίζω ότι σε μια νομισματική ένωση η δημοσιονομική πολιτική είναι το μόνο διαθέσιμο εργαλείο- και υποστηρίζω ότι η μόνη συνειδητή πολιτική αποκατάστασης της λειτουργικότητας του όπλου της δημοσιονομικής πολιτικής ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί -όσο η Ευρώπη στερείται ενός ομόσπονδου αναδιανεμητικού δημοσιονομικού εργαλείου πολιτικής- είναι η πολιτική που ακολουθήθηκε τα τελευταία δύο χρόνια που μας επέτρεψε να μειώσουμε το πρωτογενές έλλειμμα σε 3 δις περίπου το 2012 από 24 δις το 2009.

Άλλωστε αυτό είναι και το μεγάλο ελληνικό επίτευγμα στο οποίο αναφέρθηκε η Καγκελάριος της Γερμανίας η οποία με την επίσκεψη της προσέφερε στήριξη που τόσο ανάγκη έχει η χώρα και η Κυβέρνηση αλλά δεν ανέλαβε καμία δέσμευση για την εκταμίευση των χρημάτων.

Και να ξεκαθαρίσω κάτι. Η χώρα δεν ήταν σε απομόνωση την οποία έσπασε η κ. Μέρκελ με την επίσκεψη της.

Άλλοι ήταν σε απομόνωση για την στάση που τηρούσαν ως προς την οικονομική πολιτική της χώρας.

Και τώρα που ο Σαούλ έγινε Παύλος τώρα έγινε αποδεκτός.

Και ναι ας πούμε ότι ήταν λάθος που δεν προχώρησαν με ένταση οι συγχωνεύσεις η το κλείσιμο οργανισμών η ζημιογόνων επιχειρήσεων ώστε και την αποτελεσματικότητα της οικονομίας να ενισχύσουμε και την δημοσιονομική προσαρμογή να διευκολύνουμε.

Αλλά και όσοι σήμερα λένε τι έπρεπε να γίνει η τι θα μπορούσε να μην γίνει τα δύο τελευταία χρόνια ας αναρωτηθούν τι θα μπορούσε να είχε γίνει τα τελευταία 10 χρόνια για να μην φτάσουμε στο σημερινό αδιέξοδο.

Έχω πει ότι αν το 2001 κλειδώναμε τη συνεισφορά του κρατικού προϋπολογισμού στα ασφαλιστικά ταμεία στο επίπεδο του 2001 το χρέος θα ήταν χαμηλότερο κατά 100 περίπου δις.

Όση δηλαδή ήταν η μείωση από το PSI.

Αν πάλι μετά την διεξαγωγή των ΟΑ λαμβάνονταν πρωτοβουλίες για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και δημοσιονομικές προσαρμογές και δεν αφήνονταν το έλλειμμα στο Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών να φτάσει στο 15% του ΑΕΠ και το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 15,7% του ΑΕΠ ούτε η ύφεση θα είχε τα σημερινά χαρακτηριστικά ούτε η ανεργία θα έφτανε στο σημερινό ασύλληπτο μέγεθος.

Γιατί ότι δεν κάνεις με πρόνοια και ήπια καλείσαι να το κάνεις με βία και δυσανάλογες συνέπειες για την κοινωνία και την κοινωνική συνοχή.

Με αυτήν την έννοια η άνοδος της άκρας δεξιάς είναι και το αποτέλεσμα της έλλειψης πολιτικής βούλησης αντιμετώπισης των χρόνιων προβλημάτων.

Είτε αυτά λέγονται μεταναστευτικό, είτε λειτουργία των θεσμών είτε η αδυναμία να έχεις μια οικονομία που δημιουργεί θέσεις εργασίας για να αναπληρώσει αυτές που καταστρέφονται.

Γιατί αν δεν θέλεις να απαντήσεις εσύ στα ερωτήματα πάντα θα υπάρχει κάποιος πρόθυμος που θα σπεύσει να καλύψει το κενό.

Σε συνθήκες ακραίες δεν είναι εύκολο να πείσεις τους πολίτες ότι ο αυτόκλητος σωτήρας πρέπει να σέβεται τη Δημοκρατία, τη νομιμότητα, την κοινωνική ειρήνη.

Γιατί αυτά πρέπει να έχουν αντίκρυσμα και περιεχόμενο για τον πολίτη για να ανησυχήσει ότι θα τα χάσει.

Υπέρτατη και γνήσια Ελληνική αξία η πολυπολιτισμικότητα αρκεί να συνδυάζεται με το αίσθημα ασφάλειας του πολίτη.

Όλοι θα συμφωνούσαν στην ανάγκη για μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας ώστε να διασφαλιστούν και τα δικαιώματα των ανέργων αρκεί να έχεις φροντίσει να υπάρχει ένα αποτελεσματικό και λειτουργικό δίχτυ ασφαλείας.

Σήμερα, ξέρουμε ότι έγινε μια τεράστια και βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή αφού πουθενά στο σύγχρονο κόσμο δεν έχει συμβεί κάτι ανάλογο.

Είναι τέτοιο το μέγεθος της δημοσιονομικής προσαρμογής που το κυκλικά διορθωμένο πρωτογενές αποτέλεσμα είναι πλέον θετικό.

Αυτό επιβεβαιώνει την άποψη που έχουμε καταθέσει ότι η χώρα έχει πετύχει το 70% της δημοσιονομικής προσαρμογής με τεράστιες θυσίες και απώλειες σε μισθούς, συντάξεις και πρόσθετους φόρους αλλά τώρα απομένει μόλις το 30%. Είμαστε κοντά στην επίτευξη του στόχου για να δώσουμε ελπίδα και προοπτική στον τόπο και τους πολίτες.

Και δίνω έμφαση στις θυσίες σε μισθούς και συντάξεις γιατί άκουσα πρόσφατα διδαχές από «νεοκαλβινιστές» της πολιτικής ζωής οι οποίοι μας εγκαλούν γιατί κατ’ αυτούς αποστασιοποιηθήκαμε από τις αξίες μας υπερασπιζόμενοι την υποχρέωση να στηρίξουμε τη πορεία της χώρας.

Αυτοί δεν θα έκαναν ανάλογη υποχώρηση από το αξιακό τους σύστημα αν βρισκόταν αντιμέτωποι με αυτά τα προβλήματα;

Σύντομα όμως θα κληθούν να απαντήσουν στο ερώτημα αυτό.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Η χώρα μας βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της σύγχρονης ιστορίας.

Η δυνατότητα να διασφαλίσουμε ένα ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο που αντιστοιχεί σε χώρα μέλος της Ευρωζώνης είναι καθοριστική για το μέλλον και τις προοπτικές ιδίως των νέων ανθρώπων που χτυπιούνται περισσότερο από την ανεργία.

Είναι στο δικό μας χέρι να προχωρήσουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Δεν μπορούμε να δίνουμε σε άλλους το δικαίωμα να μας εγκαλούν για 89 καθυστερήσεις στο πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής 4 μήνες μετά τις εκλογές.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να καθυστερούμε. Κάθε μέρα που καθυστερεί η εκταμίευση κλείνουν επιχειρήσεις χάνονται θέσεις εργασίας.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

ως χώρα και ως κοινωνία, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για τις αιτίες του προβλήματος.

Για όσα λάθος κάναμε ή και για όσα δεν κάναμε και μας έφτασαν εδώ που βρισκόμαστε.

Όμως, είναι απολύτως αναγκαίο να αναλάβει και η Ευρώπη τις δικές της ευθύνες για την ελληνική κρίση.

Η Ευρώπη που αρνήθηκε να δεχτεί αυτό που από την πρώτη στιγμή φωνάζαμε, ότι το πρόβλημα ήταν συστημικό και απαιτούσε συλλογική και συνολική αντιμετώπιση, επειδή η Ελλάδα μόνη της δεν είναι το πρόβλημα, αλλά ένα σύμπτωμα.

Κι είναι απολύτως αναγκαίο να τα δούμε όλα από την αρχή, για να αντιμετωπίσουμε συστημικά το πρόβλημα, πέρα από τις προσπάθειες που κάνουμε ως χώρα, αλλά ως Ευρώπη, ρίχνοντας στον πόλεμο αυτό και νέα εργαλεία, χωρίς ιδεολογικά ταμπού και προκαταλήψεις που δημιούργησε η κυριαρχία νεοφιλελεύθερων οικονομικών απόψεων κατά την τελευταία εικοσαετία, πριν η κρίση καταφέρει να επεκταθεί ακόμα περισσότερο. Γιατί από αυτόν το συστημικό κίνδυνο δεν απειλούνται πια μόνο οι χώρες του νότου αλλά η ίδια η ευρωζώνη.

Θα επαναλάβω για μια ακόμη φορά ότι όσο η ευρωζώνη μεταφέρει το συνολικό βάρος προσαρμογής μόνο στις χώρες με ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών και όχι και στις χώρες με πλεόνασμα που εξασφαλίζουν έτσι ανάπτυξη και θέσεις εργασίας τόσο πιο πιθανή είναι η κατάρρευση της ευρωζώνης με βάση και την εμπειρία που έχουμε από τον τρόπο λειτουργίας του Κανόνα Χρυσού. Γιατί πλέον όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι η Ευρωζώνη λειτουργεί όπως ο Κανόνας Χρυσού ο οποίος τελικά δεν άντεξε.

Βρισκόμαστε στην κρίσιμη καμπή και πρέπει να προασπίσουμε το Ευρωπαϊκό όραμα, κάνοντας πράξη την αλληλεγγύη των λαών, προωθώντας επιτέλους την πραγματική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση προς όφελος όλων των πολιτών της Ευρώπης.

Εμείς με την κριτική μας στάση στηρίζουμε τις πρωτοβουλίες της Κυβέρνησης δίνουμε θετική ψήφο στον αγώνα για να βγούμε από την κρίση.

 Το ανάρτησα από www.smartpost.gr