ΕΦΟΣΟΝ ΠΗΡΕ ΚΟΚΚΑΛΟ ΚΑΙ ΚΡΕΑΣ, ΟΛΑ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΕΙ. ΕΚΕΙΝΗ…

Φελνίκος

Ότι είχα να πω για τη σημερινή άφιξη της καγκελαρίου Μέρκελ τα είπα. Στα δύο προηγούμενα άρθρα μου. Σήμερα, λέω να ξεφύγω λίγο. Να αποδράσω από τα κάγκελα του ορθού λόγου.

Κουράστηκε η ψυχή μου κι ο εγκέφαλος μου. Από τις αναλύσεις για τα επερχόμενα. Από τις πληροφορίες και το υλικό για τα γενόμενα. Από τις πολιτικο-οικονομικές προσεγγίσεις. Και κυρίως από την αδολεσχία των ρητόρων. Πολιτικών τε και δημοσιολογούντων.
Σκέφτηκα το καλωσόρισμα, στην ερίτιμο απόγονο των τευτονικών φύλων, να το κάνω με ένα ποίημα. Όχι Έλληνος, ίνα μην κατηγορηθώ για εθνικισμό. Αλλά ενός δικού της εθνικού «δημιουργήματος». Που ξεπήδησε από το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας τον οποίον η χώρα της επέβαλε. Ενός Βόσνιου. Του Αμπντουλάχ Σιντράν. Γευτείτε τα λόγια του. Γράφτηκαν πριν 20 χρόνια. Είναι όμως τόσο τραγικά επίκαιρα. Και μας αφορούν.
Σ’ εμέναν πλέον τίποτε, μήτε κακό μήτε καλό, / να συμβεί μπορεί. Ξέμεινα, τι το απλούστερο; / να μετρώ τις ημέρες, σαν ταπεινός επιλοχίας, ημέρες με ελαχίστη / διάκριση στο νόημα και στην ένταση. Οφείλουμε να το αποδεχτούμε, / λέγοντας, επιτέλους, ήσυχα: θα έλθει / και όλα θα τα πάρει, εφόσον πήρε κόκαλο και κρέας. / Θα έλθει εκείνη. Εφόσον πήρε κόκαλο και κρέας, όλα θα τα πάρει° / το μολύβι με καρδιά από γραφίτη στο τραπέζι πάνω, νόηση / και ψυχή, από τον τοίχο τον πίνακα – τη μουσική, που μεταστοιχειώνει την κάμαρη / σε λάμψη, το δάκρυ και τον φόβο θα τα πάρει, τον αέρα τον γιομάτο γύρη. / Κατόπιν: σκότος, σκοτάδι, σκότος, σκοτάδι, σκότος.
Και για τον οικοδεσπότη. Τον πρωθυπουργό -τη σπορά του Δραγούμη και της Δέλτα- ένα κομμάτι πραγματείας έχω φυλαγμένο. Από έναν δικό μας πρόγονο. Τον Πλούταρχο.
Περί των συμφορών του δανεισμού, ο λόγος. Ας το έχει υπόψιν του όταν θα διαπραγματεύεται για την επόμενη δόση. Το ‘γράψε πριν περίπου 2000 χρόνια, αλλά είναι σαν να είχε το μυαλό του σε μας. Τους μακρινούς απογόνους του. Για να μας προστατέψει. Ένα είδος παραίνεσης γι’ αυτά που θα μας συμβούν.
Ο ένας λοιπόν τον άλλο διαδέχεται, τοκογλύφος ή μεσάζοντας, μέχρι που ο οφειλέτης, σφυροκοπούμενος από παντού, να γίνει χίλια κομμάτια και να ξοφλήσει. Αν πέσει κάποιος μες στη λάσπη πρέπει ή να σηκωθεί αμέσως ή να μείνει ακίνητος° αν στριφογυρνάει και κυλιέται με το σώμα του μουσκεμένο, μαζεύει επάνω του ακόμη περισσότερη βρομιά. Αντιστοίχως και οι οφειλέτες, δανειζόμενοι από τον έναν για να πληρώσουν τον άλλον και μετακυλίοντας τα χρέη τους, φορτώνονται όλο και περισσότερους τόκους και δυσχεραίνουν όλο και πιο πολύ τη θέση τους° και δεν διαφέρουν σε τίποτε από ανθρώπους που πάσχουν από χολέρα, ασθένεια που, όχι μόνο δύσκολα θεραπεύεται, αλλά και που, προκαλώντας στους ασθενείς εμετούς, τους κάνει να αποβάλλουν το φάρμακο που τους έχει δώσει ο γιατρός, με αποτέλεσμα να γίνονται διαρκώς όλο και πιο άρρωστοι. Έτσι λοιπόν και οι οφειλέτες, δεν φροντίζουν να γλιτώσουν οριστικά από τα χρέη και, κάθε φορά που φθάνει η στιγμή, με οδύνη και σπαραγμό πληρώνουν τον τόκο, που ευθύς αμέσως τον διαδέχεται άλλος, προκαλώντας καινούργιους πονοκεφάλους και ναυτίες° ενώ θα έπρεπε να απαλλαγούν από τις οφειλές τους, ώστε να ζήσουν υγιείς και ελεύθεροι.
Αφού καλωσορίσαμε τη Μέρκελ και υπομνήσαμε στον Σαμαρά, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε εμάς, τους πολίτες, που διαπορούντες και οργιζόμενοι διαδηλώνουμε σε συνθήκες ελευθερίας ή και απαγόρευσης. Δεν βρήκα τίποτε καλύτερο από έναν αφορισμό («το παρελθόν θα μπορούσε να εκμηδενιστεί. Αυτό μπορούν να το πετύχουν οι τύψεις, η άρνηση ή η λησμονιά. Το μέλλον όμως είναι αναπόφευκτο») του Όσκαρ Ουάϊλντ που μετέτρεψε σε συλλογισμό ο Άλλαν Πέρσυ.
Τα συντηρητικά μυαλά αγκυροβολούν στο παρελθόν επειδή νοιώθουν έναν παράλογο φόβο για το μέλλον. Είναι πολύ δύσκολο να απολαύσουμε τις χαρές της ζωής και να χτίσουμε το μέλλον όταν βαραίνουν πάνω μας τα μαύρα σύννεφα των καταιγίδων που -νομίζουμε πως- μας καρτερούν. Όλοι οι φόβοι είναι φόβοι για το μέλλον, όπως σημειώνει ο Ινδός στοχαστής Βιρ Σάρμα, που παίρνει τα αρχικά της αγγλικής λέξης «φόβος», FEAR, για να δώσει τον εξής ορισμό: «False Evidence Appearing Real»° δηλαδή, ψεύτικες ενδείξεις που μοιάζουν αληθινές. Ο φόβος μιας ακόμα μεγαλύτερης κρίσης, ο φόβος μήπως χάσουμε τη δουλειά ή το ταίρι μας, δεν έχει βάση, αφού το μέλλον είναι εκείνο που δεν έχει ακόμα συμβεί και, επομένως, ο μόνος προφήτης του μέλλοντος είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Αυτό που θα συμβεί δε θα πέσει από τον ουρανό, θα είναι αποτέλεσμα χιλιάδων -ίσως εκατομμυρίων- προσωπικών αποφάσεων που θα έχουμε πάρει μέρα με τη μέρα. Οι προσδοκίες μας ρυθμίζουν το μέλλον, επειδή δίνουν τον τόνο με τον οποίον ενεργούμε καθημερινά, το καλό νέο όμως είναι πως μπορούμε και να ατενίζουμε τον κόσμο θετικά, αντικαθιστώντας τον φόβο με τη θέληση να χτίσουμε αυτό που θέλουμε να είμαστε.
Σταματώ εδώ. Μόλις έφθασε μήνυμα στο κινητό μου.  3:52 -ο αθεόφοβος- ξημερώματα Τρίτης, 9 Απριλίου ενεστώτος έτους. Αποστολέας, Γιώργος Κου….. Αντιγράφω: «Γιατί περισσεύει τόσος πολύς μήνας στο τέλος του μισθού;» Αποσυντονίζομαι. Σκέφτομαι να σβήσω όσα έγραψα. Δεν έχω χρόνο. Τα αφήνω ως έχουν. Καληνύχτα…
Το ανάρτησα από http://www.matrix24.gr