Το σπίτι αυτό, μέχρι που ''έφυγε'' ο παππούς μου, ήταν τόπος συνάντησης εκείνης της Γενιάς.
Ανθρώπων, που τα σώματα και οι ψυχές τους ήταν γεμάτα πληγές αιμορραγούσες , πίκρα, αλλά και υπερηφάνεια.
Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και ο αδελφικός φίλος και σύντροφος του παππού μου, ο ''κύριος Γεράσιμος'' όπως τον ήξερα.
Ένας θεόρατος άντρας, κοντά δυο μέτρα, που μας επισκεπτόταν πολύ συχνά.
Και όποτε επρόκειτο να συμβεί αυτό, είχα μια πολύ συγκεκριμένη αποστολή: να μαζέψω τις γάτες.
Στο σπίτι είχαμε πάντα γάτες .
Αλλά οι γάτες προκαλούσαν, στον κύριο Γεράσιμο, τρόμο.
Αυτός ο πελώριος άνθρωπος, ο Γίγαντας, μόλις έβλεπε ένα μικρό γατάκι, ίδρωνε , έτρεμε και έβαζε τα κλάματα σαν μωρό παιδί...
Όπως μου εξήγησαν οι δικοί μου, όταν ήταν στη Μακρόνησο τον είχαν βασανίσει πολλές φορές με τον εξής τρόπο: τον έβαζαν σε ένα τσουβάλι μαζί με γάτες, το έραβαν και το πόντιζαν στο παγωμένο νερό. Οι γάτες ξέσκιζαν τη σάρκα του από το φόβο τους , ενώ ο ίδιος το μόνο που έκανε ήταν να προστατεύει τα μάτια του...
Εκείνο το βράδυ του Νοέμβρη του 1981, ο κύριος Γεράσιμος είχε έρθει πάλι για επίσκεψη και κουβέντα. Και η κουβέντα - σαν τώρα τη θυμάμαι - ήταν η Αλλαγή που είχε έρθει λίγες μέρες νωρίτερα.
Δυο παλιοί ΕΑΜίτες και μετά ΕΔΑΐτες προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν ''που θα το πάει ο Ανδρέας''.
Ξαφνικά, ο κύριος Γεράσιμος, εκεί που μίλαγε , ''πάγωσε''.
Και αμέσως μετά, δυο κρουνοί άνοιξαν και δυο ποταμοί δακρύων άρχισαν να αναβλύζουν από τα μάτια του.
Ο παππούς μου, θυμωμένος, έστρεψε τη ματιά του πάνω μου, πιστεύοντας πως είχα αμελήσει το καθήκον μου να μαζέψω τις γάτες...
Αλλά τότε ακούστηκε η φωνή του κυρίου Γεράσιμου:
''Σταύρο, κοίτα ... την τηλεόραση''...
Η τηλεόραση ήταν στην πλάτη του παππού μου - έτσι κι΄αλλιώς δε τη συμπαθούσε.
''Άσε με Γεράσιμε με το χαζοκούτι'' έκανε στον φίλο του.
''Όχι, πρέπει να το δεις. Σταύρο,... Ο ΆΡΗΣ! Ο ΑΡΗΣ ΜΑΣ!''
Στην οθόνη της τηλεόρασής μας, στις οθόνες όλης της Ελλάδας, το μέσο που αποτελούσε για χρόνια μηχανισμό προπαγάνδας και...''εθνικής'' διαπαιδαγώγησης, πρόβαλε τώρα, για πρώτη φορά, την περίφημη σκηνή με τον Άρη και τους Μαυροσκούφηδες να περνάνε περήφανοι πάνω στα άλογά τους ανάμεσα στα χιόνια.
Και δυναμώνοντας τον ήχο, το σπίτι της Καλλιθέας πλημμύρισε ξανά με το ''Βροντάει ο Όλυμπος ...''.
Καθώς σκέφτομαι σήμερα, 23 Ιουνίου του 2014, επέτειο της βιολογικής ''αναχώρησης'' του Ανδρέα, εκείνη τη σκηνή, ξέρω, ότι για εκείνους τους ανθρώπους, εκείνη η στιγμή, δεν ήταν , ασφαλώς δεν ήταν, η δικαίωση του Αγώνα της Γενιάς τους.
Αλλά ήταν μια στιγμή, που ήθελαν να τη ζήσουν και για πολλά χρόνια δεν πίστευαν, πως θα έρθει κάποτε.
Ήταν μια στιγμή χαράς.
Δεν έχω διάθεση για βαρύγδουπες ''αναλύσεις'' τέτοια μέρα.
Άλλωστε περίσσεψαν και εδώ και παντού.
Αργότερα, σήμερα, θα ''μιλήσει'' ο Ανδρέας και η δική μας γενιά.
Προς το παρόν, ''στέλνω'' τη σκέψη μου πίσω στο χρόνο, σε μια εποχή, που όμοιά της δύσκολα θα ξαναζήσει αυτός ο τόπος, γιατί δύσκολα θα συσσωρευτεί ξανά τέτοιο φορτίο Ελπίδας, όπως αυτή, που ενσάρκωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Το ανάρτησα από https://www.facebook.com/kvassilikopoulos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου