ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΜΑΜΕΛΗΣ: ΕΠΙ ΤΑΠΗΤΟΣ

Κώστας Γ. Μαμέλης mamelis@yahoo.gr

Τώρα πια, με καθαρό μετεκλογικό πεδίο και συνειδήσεις τοποθετημένες πρωτογενώς μπροστά στο αυθεντικό πολιτικό σκηνικό της χώρας, όλο και περισσότεροι πολίτες απεγκλωβίζονται από τις ιστορικές, συναισθηματικές και δευτερεύουσες «συμβάσεις» τους, όλο και πιο πολλοί απελευθερώνονται από τις νόθες ατομικές «επιλογές» τους και τις επαμφοτερίζουσες «στάσεις» τους.

Παρά την καταλυτική επενέργεια της πανίσχυρης πολιτικής επικοινωνίας, που έχει μετατραπεί στο «σιδηρούν προσωπείο» της επιβολής ενός προβλέψιμου συμβατικού ιδεολογικού «καθωσπρεπισμού» (για μιαν επιλογή take it or leave it-ή το παίρνεις ή το απορρίπτεις),για πρώτη φορά ευάριθμοι πολίτες αμφισβητούν ευθέως το δόγμα της «μη ύπαρξης εναλλακτικής».

Στη σύγχρονη διανόηση (Τόνι Τζαντ) αναπτύσσεται με ενάργεια το αδιέξοδο των ιδεολογιών διεθνώς, ενώ είναι προφανές το εγχώριο αδιέξοδο, μεταξύ των δυνάμεων του νέου διπολισμού.

Δηλ. μεταξύ μιας:

- παλαιο-δεξιάς (παρά τα ψιμύθια), που αδυνατεί να προσδιορίσει εθνικούς όρους εξόδου από την κρίση (υιοθετώντας άκριτα-με συμπιλήματα λαϊκισμού - δάνειες - πλην αδιέξοδες - τεχνοκρατικές συνταγές που η εφαρμογή τους - ιστορικά και μαθηματικά-αποτυγχάνει μεγεθυντικά και παγκόσμια)

- ιδιότυπης αριστεράς, που μετεωρίζεται ανάμεσα στην πραγματιστική αλλαγή και στην αδύνατη επανάσταση, που αρνείται τις υφιστάμενες «παιδικές της ασθένειες» και την ολική αντιμετώπισή τους, επιλέγοντας ως φαρμακευτική αγωγή είτε την άγνοια κινδύνου (πλειοψηφικά) δια της εύπεπτης ουτοπίας, είτε τον παρωχημένο δογματισμό (μειοψηφικά) δια του παρωχημένου παλαιο-μαρξισμού.

Μέσα στον συγκεκριμένο άγονο, συγκρουσιακό, ατελέσφορο νέο διπολισμό (που εγκατέστησαν και συντηρούν οι συστημικές δυνάμεις προκειμένου να διαμορφώνεται η πολιτική επιλογή του μαύρου - άσπρου),υπάρχει διάχυτη στο κοινωνικό σώμα μια - τώρα υφέρπουσα και κατακερματισμένη - πρόταση.

Πρόκειται για τον ευρύ χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού (ο γεωγραφικός όρος κεντροαριστερά δεν ήταν ποτέ δόκιμος) που οι επιμέρους συλλογικότητές του, οι ηγεσίες του, η διανόησή του, αδυνατούν (τα τελευταία χρόνια έντονα) να κατανοήσουν τα σύνθετα κοινωνικο - οικονομικά αιτήματα, να αναλύσουν τα περίπλοκα διεθνή δεδομένα, να σχεδιάσουν, έστω και πρωτόλεια, το δικό τους σύγχρονο πρόταγμα.

Μπορεί; Μπορεί οριακά. Έχει μια τελευταία ευκαιρία.

Αλλά με την ελπίδα των ανθρώπων του. Χωρίς αίσθηση αποκλεισμού. Και όλα επί τάπητος.