ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑ ΣΩΚΟ
Σε ένα γραφικό ψαροχώρι του Κορινθιακού κόλπου καθίσαμε για μπάνιο και για ουζάκι. Τον παρατηρούσα με την κόρη του πως παίζανε. Σα να βλέπεις δύο παιδάκια που ασυναίσθητα ξεσηκώνουν την παραλία με τα καμώματά τους. Ήταν χαρούμενος και ίσως η πρώτη φορά που δε διέκρινα εκείνη την ελαφριά μελαγχολία στο βλέμμα του, ίσως ήταν το δικό του γελαστό απόγευμα. «Και που να δεις να αναφέρεται στην Μαγιου -έτσι λένε τη μικρή- σε παρέα, λάμπει το πρόσωπό του» μου τονίζει η Ινές. Βγήκαν από τη θάλασσα αγκαλιασμένοι και αφού πρώτα την έβαλε στην καρέκλα, κάθισε κι αυτός στη δική του -πάντα σε απόσταση αναπνοής απ” το κορίτσι- όπως την αποκαλούσε. Παρήγγειλε μπύρα, έδωσε ένα φιλί στην αγαπημένη του Ινές και μου απάντησε -με αφορμή τη Μαγιού- σε μια προηγούμενη ερώτησή μου περι ευτυχίας.
«Μένω μακριά από αυτό το σπορ. Η ευτυχία είναι το άθλημα της μετριότητας και ο μύχιος πόθος των μετρίων. Χαρούμενος είμαι γιατί προσπαθώ να τα έχω καλά με τη συνείδησή μου. Γιατί έχω τις δυο γυναίκες της ζωής μου δίπλα μου όπως ακριβώς τις φανταζόμουν. Ξέρεις, εγώ πάντα ήθελα κορίτσι, ίσως γιατί δεν είχα ιδιαίτερο άγχος με τη συνέχεια του ονόματος.
Ο Μπερνάντ Ράσελ έλεγε ότι αν στον κόσμο σήμερα υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που επιθυμούσε τη δική του ευτυχία περισσότερο απ’ ό,τι επιθυμούσε τη δυστυχία των άλλων, σε μερικά χρόνια θα είχαμε έναν παράδεισο. Δες τι συμβαίνει στις μέρες μας. Γαλουχήσαμε γενιές και γενιές με το λεγόμενο greekdream το οποίο αποτελούσε συνέχεια του americandream ήτοι ακριβό αυτοκίνητο, σπίτι μεγάλο για να κάνουμε και επίδειξη ισχύος, κότερο, εξοχικό και ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι. Και τώρα που τα φώτα της ράμπας έσβησαν, αποκαλύφθηκε ότι ο βασιλιάς ήταν ανέκαθεν γυμνός, η κοινωνία έχει πέσει σε ομαδική κατάθλιψη και ο καθένας είναι εν δυνάμει δυστυχισμένος. Όπως κάποτε την αποκαλούμενη ευτυχία την βρίσκαμε σε υλικά αγαθά, έτσι και τώρα την αποκαλούμενη δυστυχία την αναζητούμε στα παλαιά υλικά κλέη. Εγώ λοιπόν δεν επιζητώ καμια τέτοια ευτυχία, μου φτάνει που με κοιτάνε τα δυο μάτια του κοριτσιού».
Ο ήλιος αρχίζει και χώνεται ανάμεσα στα βουνά παίρνωντας ένα μυστηριώδες κατακκόκινο χρώμα, σαν αίμα. Η ώρα είναι περασμένες εννιά και ο NISOS κρατάει από το χέρι τη Μαγιού και πάνε μια βόλτα στην παραλία σιγοτραγουδώντας της «Μετάξι από τη Βενετιά και μάλαμα απ” την Προύσα τα όνειρά σου να ντυθούν σαν τα δικά μου μη χαθούν που τόσο αγαπούσα».
Ίσως είναι η μόνη φορά που θα διαφωνήσω με την απολυτότητα του NISOS, αλλά πλησίασε κάπώς την ευτυχία εκείνο το απόγευμα. Πάντως σίγουρα ήταν μια ευτυχισμένη στιγμή.
Υγιαίνετε.
Το αναδημοσίευσα από http://agriniovoice.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου