Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

«ΌΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ»



ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑ ΣΩΚΟ

Γεννήθηκε στο Αγρίνιο στις 19 Οκτώβρη 1980. Αποφοίτησε από το τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε δημοσιογραφία. Στο παρελθόν είχε συνεργαστεί με εφημερίδες και περιοδικά του Αγρινίου καθώς και με ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ζει στο Αγρίνιο και εργάζεται στο Μεσολόγγι.
Το σπίτι του είναι σε μια γειτονιά στο Παγκράτι όπου τα νεοκλασικά μπερδεύονται με τις πολυκατοικίες και δημιουργείται ένα άκρως επικίνδυνο για την αισθητική μείγμα, ωστόσο είναι σχετικώς απομονωμένο από τ’ άλλα, δίνοντάς σου μια αίσθηση αυτονομίας, με έναν υποτυπώδη αύλιο χώρο νομίζοντας ότι ζεις στην ίδια γειτονιά της δεκαετίας του 50. Στον κάθε τοίχο
υπάρχουν τοιχογραφίες προσωπικοτήτων -τους ήρωές του όπως τους ονομάζει- και γεγονότων, αναρρρίθμητα ράφια με βιβλία καθώς και τόνοι στοιβαγμένοι από εφημερίδες, που φαίνονται σαν πεπιεσμένο χαρτί. Όπως έβλεπα τις φωτογραφίες, ήχησε στα αυτιά μου μια συνέντευξη του Σιδηρόπουλου «Υπάρχουν διαφόρων ειδών ήρωες, άγνωστε νεαρέ. Ο Χριστός ήταν ένας απ” αυτούς, ο Μαρξ ήταν ένας απ” αυτούς, ο Φρόυντ ήταν ένας απ” αυτούς, ο Καρλ Γιούνγκ ήταν ένας απ” αυτούς, ο Ντελέζ είναι ένας απ” αυτούς, ο Γκεταρί είναι ένας απ” αυτούς. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν βιογραφίες. Οι άνθρωποι αυτοί μεγαλώνουν γενιές. Οι άνθρωποι αυτοί είναι υπεύθυνοι για γενιές». Διέκρινα ένα μεγάλο κολλάζ από διάφορα λιμάνια, Πόρτο Αλέγκρε, Εσκοντίδα, Κασμπά και φυσικά Μπουένος Άιρες καθώς και ένα άλλο από διάφορα τοπία εντός Ελλάδας. Ένα ράφι στη βιβλιοθήκη του είναι αφιερωμένο στην ιστορία και λαογραφία του τόπου του κι έτσι βρήκα το άλλοθι να τον ρωτήσω για το θέμα ταμπού των μεταξύ μας συζητήσεων, για το Αγρίνιο.

«Ο Νίκος Καρούζος είχε πει ότι η κόλαση είναι η πατρίδα μας, αλλά εγώ παραφράζοντας τον Σεφέρη λέω ότι όπου και να ταξιδέψω το Αγρίνιο με πληγώνει. Εξαρτάται όμως για ποιο Αγρίνιο με ρωτάς, το Αγρίνιο που έχω μέσα μου (όπως και κάθε τόπος υποθέτω που έχει μέσα του ο καθένας) δεν έχει καμία σχέση με τον κόσμο που βλέπω γύρω μου. Το κουβαλάω μέσα μου από τη στιγμή που δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των πολλών. Είναι από τη μία το αρχέτυπο της διαφορετικότητας κι από την άλλη ο μέσος άνθρωπος της ασφάλειας και της σιγουριάς. Την πόλη την αγαπάω, τους ανθρώπους της το ίδιο, απλώς πολλές φορές επιβάλλεται να φεύγεις από ό,τι αγαπάς πολύ, για να μη χάσεις την ιδέα του και σου γίνει συνήθεια».

Τον παρακολουθούσα αποσβολωμένος καθώς έβλεπα διάχυτη συγκίνηση όταν μίλαγε για τον τόπο του. Άλλαξε τεχνιέντως θέμα συζήτησης καθώς σιγοτραγουδούσε ένα παλιό τραγούδι, σχεδόν ξεχασμένο. Άδραξα την ευκαιρία και τον ρώτησα για τη μουσική.

«Η μουσική είναι το θεριό μου. Είναι η φωτιά, η γυναίκα και η θάλασσα μαζί. Είναι περίεργο, αλλά σε όποια ψυχική κατάσταση και να είσαι, όποιο τραγούδι και να βάλεις, νομίζεις ότι γράφτηκε ειδικά για σένα. Δεν κατακρίνω κανένα είδος μουσικής, το καθένα προσφέρει κάτι, είτε στη δημιουργία μιας συλλογικής συνείδησης είτε στην κατασκευή μιας μαζικής υποκουλτούρας. Το πως θα αντιμετωπίσεις εσύ το τραγούδι είναι δικό σου θέμα, δεν είναι ζήτημα ούτε του στιχουργού ούτε του συνθέτη, ούτε -πολύ περισσότερο- του τραγουδιστή. Αυτός το έγραψε για ένα συγκεκριμένο λόγο, ψάξε εσύ τον λόγο που το ακούς».

Προσωρινά διεκόπη η συζήτηση κάτω από τη γευστικότατη μυρωδιά του φαγητού που είχε ετοιμάσει η Ινές. Βγήκαμε στον κήπο με την υπόσχεση του NISOS να με ξεναγήσει μια μέρα στο Αγρίνιο. Άλλωστε πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια.

Υγιαίνετε



Το αναδημοσίευσα από http://agriniovoice.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: