ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΟΥΛΑΔΑΚΗ: ΈΛΕΓΧΟΣ ΕΙΣΟΔΟΥ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ. ΌΤΑΝ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΑ

Την προηγούμενη εβδομάδα ξεκίνησε άλλη

Β. ΣΟΥΛΑΔΑΚΗ

μια αντιπαράθεση στον χώρο των πανεπιστημίων μετά την απόφαση του Πρύτανη Θεόδωρου Φορτσάκη να μην επιτρέψει την είσοδο στους χώρους των προπυλαίων, φοιτητών που ήθελαν να προχωρήσουν σε κατάληψη ως αντίδραση στην απόφαση των πρυτανικών αρχών να ορίσουν κανόνες και διαδικασίες ελέγχου για όσους εισέρχονται σε πανεπιστημιακούς χώρους.

Φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασε χρόνο και κατηγόρησε τον πρύτανη ότι με τις πρακτικές του δεν προστατεύει το πανεπιστήμιο αλλά το κλείνει για να ολοκληρωθεί η επιχειρηματική του μετάλλαξη.

Ευτυχώς βέβαια αυτήν τη φορά απ’ότι διαβάσαμε δεν υπήρξαν φθορές σε υποδομές και εξοπλισμό.

Κανόνες και διαδικασίες είναι οι λέξεις κλειδιά. Για ένα μεταφυσικό λόγο η Ελλάδα είναι ίσως η μοναδική χώρα στον πλανήτη που τα αυτονόητα θεωρούνται παράλογα και τα παράλογα αυτονόητα. Είμαστε η μοναδική χώρα που θεωρείται μαγκιά να μην υπακούς σε κανένα κανόνα, να μη σέβεσαι τη δημόσια περιουσία και γενικώς να κάνεις ότι γουστάρεις, όπου και όποτε σου καπνίσει.

Και για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.Δεν υπάρχει χώρα με απουσία ελέγχου στα πανεπιστήμια. Και επειδή πολλοί υποστηρικτές της φερόμενης ως αριστεράς στη χώρα μας θαυμάζουν ακόμα και σήμερα τη Ρωσία θα πρέπει να γνωρίζουν ότι εκεί ούτε στον προαύλιο χωρο του πανεπιστήμιου δεν μπαίνεις χωρίς διαπίστευση.

Όταν την είχα επισκεφθεί για να πάρω πληροφορίες σχετικά με το αντικειμενό μου, στην είσοδο του πανεπιστήμιου υπήρχε ασφάλεια, ο αστυνομικός ζήτησε το διαβατήριο μου και με οδήγησε ο ίδιος στη γραμματεία αλλά επειδή δεν ήμουν φοιτήτρια εκεί δεν με άφησαν να μπω σε άλλους χώρους όπως στη βιβλιοθήκη για παράδειγμα.

Σε αυτό το σημείο θα αφηγηθώ άλλη μια βιωματική εμπειρία από την Αγγλία όπου και πήρα το πρώτο μου πτυχίο. Στην Αγγλία λοιπόν δεν πήγα σε κανένα πανεπιστήμιο τύπου Οξφόρδης.

Σπούδασα στο Southbank στο νότιο Λονδίνο. Ένα πανεπιστήμιο που φοιτούσαν κυρίως άτομα από υποβαθμισμένες συνοικίες της πόλης. The black community. Φοιτητές όλων των ηλικιών που ενώ εργάζονταν, σπούδαζαν με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής.

Ήταν η εποχή που είχα κάνει τα μαλλιά μου ράστα για να ταιριάζω με το περιβάλλον αλλά τελικά το θέαμα ήταν τόσο γελοίο που δεν τα κράτησα πολύ.

Το πανεπιστήμιο δεν ήταν καθόλου αυστηρό και οι καθηγητές χαλαροί και πολλοί εξ αυτών εξόχως προοδευτικοί. Θυμάμαι είχαμε και δυο τρεις κάργα αριστερούς.

Το κτήριο δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο και έμαθα οτι στο παρελθόν είχε χρησιμοποιηθεί ως φυλακή.

Παρ´ολ´αυτα διάθετε μια εξαιρετική βιβλιοθήκη, γραφείο διασύνδεσης, μια παμπ όπου μέσα είχε μπιλιάρδο( για ένα φεγγάρι δούλευα εκεί στο μπαρ). Ποτέ μα ποτέ δεν διανοήθηκε κανένας να ουρήσει μέσα όπως συμβαίνει εδω, να καταστρέψει υποδομές, αίθουσες κλπ κλπ.

Που θέλω να καταλήξω;

Στο ότι η διεκδίκηση των δικαιωμάτων δεν συνδέεται με την καταστροφή δημόσιας περιουσίας που σε τελευταία ανάλυση εμείς πληρώνουμε και σε εμάς ανήκει. Δηλαδή μέσα στο σπίτι μας αφοδεύουμε στο σαλόνι, γκρεμίζουμε τους τοίχους και καίμε τις καρέκλες; Η διεκδίκηση και οι αγώνες με βρίσκουν απολύτως σύμφωνη.

Με την καφρίλα ναι έχω ένα θέμα.

H Βασιλική Σουλαδάκη ειναι Διεθνολόγος

Το ανάρτησα από http://www.metarithmisi.gr