Μια ακόμη επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, που ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου 1973, με κατάληψη του Μετσόβιου Πολυτεχνείου Αθηνών από φοιτητές και κλιμακώθηκε στο πρωί της 17ης Νοεμβρίου.
Πριν διατυπώσω κάποιες σκέψεις, αισθάνομαι την υποχρέωση, αρνούμενη να συμβάλλω και γω στην αμνήμονα μνήμη, δηλαδή στην μνήμη που ξεχνά, δεν θυμάται να επαναφέρει στο παρόν και της εξέγερσης της Νομικής των αρχών του 1973, η οποία δυστυχώς έχει αποροφηθει όχι μόνο επετειακά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Θα επιχειρήσω μια προσέγγιση, μια σκιαγράφηση, μια αποτύπωση του σήμερα στην κοινωνία μας αν και σε ποιο βαθμό η εξέγερση του Πολυτεχνείου έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια της.
Με μεγάλη μου λύπη διαπιστώνω από ελάχιστα εως τίποτα.
Η παρουσία της Χρυσής Αυγής στην πολιτική ζωή του τόπου, δηλαδή της καθολικής διαδόχου της δικτατορίας που φόρτωσε με τεράστια προβλήματα και βύθισε στο σκοτάδι τη χώρα από την οικονομία, την κοινωνία και φυσικά τα εθνικά ζητήματα όπως η τραγωδία της Κύπρου αποτελεί πλήρη επιβεβαιωση όσων προανέφερα.
Και αναρωτιέμαι:
Μήπως οι Έλληνες έχουν συνολική αμνησία; Μήπως είναι λωτοφάγοι;
Ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Ο πραγματικός λόγος είναι ο ανιστόρητος δημόσιος λόγος, συνήθως γεμάτος με αφορισμούς, γενικεύσεις και μηδενισμούς που έτσι άφησε περιθώρια να χωνευτεί στον χρόνο ο πραγματικός ρόλος της δικτατορίας και των αποτελεσμάτων της.
Η μέση κοινωνική συνείδηση διαμορφώνεται καθημερινά από λεκτικές υπερφίαλες γενικεύσεις, αφορισμούς, αναξιολόγητες ιεραρχήσεις και κυρίως αρνείται να αντικρύσει κατάματα, να συζητήσει την τρέχουσα ( σύγχρονη) ιστορία μας, τα προβλήματα, τις αιτίες, τα διδάγματα και τα συμπεράσματα.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην λαίλαπα του εξισωτισμού και της αυτοκρατορίας της μετριότητας κινδυνεύει να πνιγεί κάθε τι που ονομάζεται αξιοκρατία, ικανότητα πολιτικής ανανέωσης, προσπάθεια στοχοθεσίας της κοινωνίας, οράματα, επιδιώξεις.
Κραυγαλέο παράδειγμα αυτό που εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας με την οικονομική και κοινωνική κρίση ακόμη και από την συνεχή επαναφορά με βροντερή σιωπή των εθνικών μας θεμάτων.
Άκαμπτο κράτος που αρνείται δομικά να τροχοδρομήσει σε νέες ράγες.
Τραγικά ανεπαρκές και παρασιτικό σύμπλεγμα της οικονομικής και κοινωνικής ελιτ που διακηρύσσει υποκριτικά ότι προσπαθεί να αλλάξει αλλά παραμένει η ιδία με τις ίδιες δομές, πρακτικές και αντιλήψεις μια περιφερειακής χώρας.
Πολιτικό προσωπικό που ανοιχτά διακηρύσσει την ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό αλλά στην πραγματικότητα παραμένει το ίδιο στάσιμο και απλώς μετασχηματίζεται, αλλάζει μορφή, μεταμφιέζεται όμως στο βάθος παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο τόσο σε μεθόδους και στους τρόπους δράσης όσο και σε επίπεδο φυσικών προσώπων.
Θα μου πείτε τι τα μπερδεύω αυτά με την επέτειο του Πολυτεχνείου; Σχετίζονται;
Μα και φυσικά απόλυτα.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, η πτώση της δικτατορίας και η τραγωδία της Κύπρου δημιουργήσαν τις προϋποθέσεις για μια νέα εθνική αυτοσυνειδησία, για μια νέα αφετηρία.
Τότε ανάμεσα στην τραγωδία της Κύπρου, την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών και στην αποκατάσταση της δημοκρατίας προέκυψε μια νέα πραγματικότητα, μια νεα αφετηρία.
Νέες δυνάμεις υγιείς σε πολιτική και κοινωνία.
Άλλες απέδωσαν, άλλες καταστράφηκαν, άλλες φθάρηκαν και διαφθάρηκαν.
Τελικά όμως όλες κουράστηκαν.
Δεν μπορούν πια.
Και όμως επιμένουν και παραμένουν.
Η Ελλάδα οφείλει να αναζητήσει μια καινούργια αφετηρία.
Αυτό ας το καταλάβουν επιτέλους όλοι όσοι κυριάρχησαν στη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια.
Η μόνη υπηρεσία που μπορούν ακόμα να προσφέρουν στον τόπο είναι να απελευθερώσουν τους νέους ανθρώπους για να πάρουν τον τόπο στα χέρια τους και για να γίνει πιο σαφής ανανέωση παντού.
Στην πολιτική, στην οικονομία, στους θεσμούς, στην κοινωνία.
Νέοι άνθρωποι, νέες ιδέες.
Το 1973 και το 1974 υπήρχε διάχυτο στην κοινωνία, απ’ότι τουλάχιστον έχω μάθει από το κοντινό συγγενικό μου περιβάλλον που έζησε ενεργά την εποχή, το πνεύμα της ενότητας της αλληλεγγύης, του πραγματικού πατριωτισμού.
Σήμερα η κοινωνία διασπασμένη και το πνεύμα της εθνικής συνεννόησης ανύπαρκτο.
Και έτσι δεν πρόκειται να πάμε πουθενά.
Ας το καταλάβουμε όλοι.
Και κάτι τελευταίο.
Η αμνήμων μνήμη δεν βοηθά, τουναντίον συγκαλύπτει, υπεκφεύγει, αποπροσανατολίζει και τελικά λειτουργεί υπερ προσώπων και καταστάσεων που μόνο ωφέλιμα για τη χώρα δεν είναι.
Υπάρχει ανάγκη να βουτήξει η κοινωνία, ο λαός, οι πολίτες πιο βαθιά στα νερά των τελευταίων 40 χρόνων όσο θολά ή όχι κι αν είναι αυτά για να αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο την εθνική, οικονομική, κοινωνική πραγματικότητα και αν χρειασθεί να αυτομαστιγωθεί μήπως και επιτέλους ανοίξει αργά και βασανιστικά η νέα σελίδα που έχουμε όλοι ανάγκη.
H Βασιλική Σουλαδάκη ειναι Διεθνολόγος
Το ανάρτησα από http://www.metarithmisi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου