(Επετειακό και χρηστικό) 
Καθώς απέχουμε ήδη δεκαετίες από την εποχή εκείνη , πρόσωπα και γεγονότα εμφανίζονται στην ''επίσημη'' ιστοριογραφία μας με τη γνωστή νεοελληνική μανιέρα του ''άσπρου-μαύρου''.
Το ουσιώδες ερώτημα δεν τίθεται , αλλά και όταν γίνεται προσπάθεια να τεθεί, προσκρούει στα ''τοτέμ'' που κατασκευάστηκαν ιδιαίτερα μετά το 1974, όταν η μοναρχία έγινε ''αποσυνάγωγη'' και για την κυρίαρχη εκδοχή της Καραμανλικής δεξιάς.
Μια ωραία και ,κυρίως, βολική υπεραπλούστευση της πιο τραγικής περιόδου της νεότερης ελληνικής Ιστορίας, που καθόρισε (οριστικά;) τη θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο και εξηγεί τα πάντα , από το Πολυτεχνείο μέχρι τα μνημόνια.
Ο ''Εθνικός Διχασμός'' υπήρξε μια διαρκής αναμέτρηση στο εσωτερικό του ''αστικού'' πολιτικού κόσμου , με ''επίδικο'' τρόπαιο την Εξουσία.
Οι δήθεν ''δύο κόσμοι '', δεν είχαν στην πραγματικότητα την παραμικρή διαφορά μεταξύ τους στην ανάλυση της γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας .
Και οι δύο, αντιλαμβάνονταν την Ελλάδα ως ''μικρή χώρα'' , η μοίρα της οποίας ήταν να αποτελεί προτεκτοράτο ξένων , των εκάστοτε ''Μεγάλων '' κάθε εποχής.
Εκεί που διαφωνούσαν, ήταν στο όνομα του ξένου επικυρίαρχου.
Ο Βενιζέλος έλεγε ''Αγγλία , Γαλλία '' -κάποια στιγμή είπε και τη φασιστική Ιταλία , το δε παλάτι, σταθερά και λόγω...οικογενειακών δεσμών Γερμανία.
Πολλοί θα πουν πως αυτή ήταν μια δικαιολογημένη και επιβαλλόμενη στάση , ιδιαίτερα όταν το 1909 απείχε μόλις δώδεκα χρόνια από τον εξευτελισμό του 1897 .
Όμως η κριτική δεν αφορά την πολιτική των συμμαχιών .
Αφορά την ταύτιση του εθνικού συμφέροντος αποκλειστικά με το ''συμμαχικό ''.
Αφορά την έλλειψη ''σχεδίου Β΄ '' .
Και αφορά , τέλος , τη μόνιμη , ερχόμενη από την ''Αρχαία'' Ελλάδα, κατάρα των ηγετών αυτού του τόπου, να θεωρούν εαυτούς σημαντικότερους από την ίδια την Πατρίδα.
Μια κατάρα που οδηγεί συστηματικά μετά το 1922, στην απελπιστική συρρίκνωση του Ελληνισμού, ο οποίος , αφού ξεριζώθηκε από την Ιωνία και τον Πόντο, αποδεκατίστηκε στην Πόλη, συρρικνώνεται στην Κύπρο και στη Βόρειο Ήπειρο και θα κληθεί, εφόσον συνεχίσουμε έτσι , να πιεί το ''πικρό ποτήρι'' της συρρίκνωσης και στο Αιγαίο και στη Θράκη-για να μην αναφερθώ στο ''μακεδονικό '' που επιβεβαιώνει πως η άρχουσα πολιτική τάξη παραμένει ...πιστή στο ''δόγμα'' της ψωροκώσταινας.
Με αφορμή τη σημερινή επέτειο του Πολυτεχνείου , διασκεδάζω αφάνταστα με τους επετειακούς μύθους που ανακυκλώνονται με συνέπεια ελβετικού κούκου στα ''αφιερώματα'' και στους ''πανηγυρικούς'' κομμάτων ,νεολαιών και ''φορέων'' κάθε είδους.
Αν κανείς τους πιστέψει , όλη η κακοδαιμονία της περιόδου 1967-1974 , εντοπίζεται στους τρεις ''πρωταίτιους'' , μια δράκα που τους ακολούθησε την 21η Απριλίου και στον Ιωαννίδη ο οποίος ''πούλησε την Κύπρο ''.
Όλοι οι υπόλοιποι παραδίδονται ''καθαροί '' στη συλλογική συνείδηση του Έθνους, όπως ακριβώς συνέβη με τη Μικρασιατική Καταστροφή , για την οποία, ως... γνωστόν, ευθύνονται αποκλειστικά οι ''καταραμένοι '' Έξι.
Προφανώς, όλοι οι προαναφερθέντες έβλαψαν την Πατρίδα πολύ περισσότερο από εκείνους που ''κρύφτηκαν '' από πίσω τους , με τη ''βοήθεια'' των ξένων επικυρίαρχων που πάντα ''φροντίζουν '' τους ''δικούς'' τους.
Και για να μην υπάρχει παρεξήγηση , πλην ελαχίστων εξαιρέσεων , δεν αμφισβητώ τα υψηλόφρονα κίνητρα του Βενιζέλου , του Καραμανλή , του Μακάριου , για να αναφέρω ενδεικτικά τρία ''τοτέμ '' που ,όμως, η '' ντουλάπα της Ιστορίας '' κρύβει για τον καθένα τους, πολλούς ''σκελετούς''.
Τα κίνητρα όμως, από μόνα τους δεν αρκούν, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν πράξεις που τα ακυρώνουν.
Αν θέλουμε πραγματικά να τιμήσουμε τη Μνήμη όσων αγωνίστηκαν για να γίνει κάποτε Ελεύθερη αυτή η Μεγάλη αλλά και Τραγική Πατρίδα , είτε τους λένε Κολοκοτρώνηδες και Μπουμπουλίνες , είτε Μελάδες και Σπυρομήλιους, είτε Δαβάκηδες , Σαράφηδες και Ψαρρούς, είτε Αυξεντίου και Παλληκαρίδηδες, είτε Παναγούληδες και Μουστακλήδες, αν αληθινά θέλουμε να μάθουμε κάτι χρήσιμο για το Αύριο από την πορεία που ξεκινά από το Ναυαρίνο και φτάνει ως την Πύλη του Πολυτεχνείου, ας τολμήσουμε να κοιτάξουμε κατάματα την Ιστορία.
Ας βρούμε το θάρρος , να γυρίσουμε το νόμισμα που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε μόνο από την πλευρά του ''εύκολου'' Ιωαννίδη , στην πίσω πλευρά , εκείνη του ''αόρατου'' και ''ξεχασμένου'' Στεργιάδη.Και ας αποφασίσουμε να απαλλαγούμε , όποιο κι΄αν είναι το κόστος, από αυτό το καταραμένο '' νόμισμα '', το αντάλλαγμα της εφήμερης ''ευημερίας'' που συνεπάγεται όμως την διαρκή υποδούλωση στην κακοδαιμονία που λέγεται ξένη εξάρτηση .
ΥΓ. Ξέρω πως μπορεί να κατηγορηθώ για πλήρη έλλειψη ''ταξικής ανάλυσης'' των φαινομένων . Κακώς, αν συμβεί .Ανήκω σε εκείνους που δεν εγκατέλειψαν ποτέ τη θεωρία για τη σχέση '' Μητρόπολης-Περιφέρειας ''.Και ιδιαίτερα τώρα, στην εποχή της ''παγκοσμιοποιημένης '' φάσης του ύστερου καπιταλισμού των χρηματαγορών , τώρα λοιπόν την υπερασπίζομαι με περισσότερο ''φανατισμό ''.Όπως υπερασπίζομαι το σύνθημα
''Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες ''. Και μόνο σε αυτούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου