Στο κέντρο της Αθήνας οι οπαδοί του πλειοψηφούντος σχηματισμού ζητωκραύγαζαν, πανηγύριζαν και είχαν στήσει τρελό χορό σε όλες τις πλατείες του ιστορικού κέντρου. «Κάτι δε μου αρέσει αυτήν τη νύχτα…» και πριν προλάβει να ολοκληρώσει αυτή τη φράση που μου έλεγε με παραλλαγές κάθε δέκα λεπτά, ακούγεται ένας μεγάλος κρότος και διακόπησαν σχεδόν ταυτόχρονα οι ζωντανές συνδέσεις όλων των καναλιών.
Πανικόβλητοι έτρεχαν μέσα στο μαγαζί οι θαμώνες και προσπαθούσαν να τηλεφωνήσουν στα συγγενικά τους πρόσωπα προκειμένου να διαβεβαιωθούν ότι είναι καλά αλλά και να μάθουν τι έχει γίνει. Ομοίως κι ο NISOS προσπαθεί να επικοινωνήσει με την Ινές αλλά εις μάτην, οι τηλεφωνικές συνδέσεις είχαν διακοπεί.
Βγαίνουμε από το μαγαζί περασμένα μεσάνυχτα και παίρνουμε το δρόμο για το σπίτι στο Παγκράτι με βήμα γοργό και με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας. Έξω στο δρόμο κόσμος δεν υπήρχε και τα μαγαζιά παραλλήλως της κεντρικής λεωφόρου είτε ήταν άδεια είτε ετοιμάζονταν να κλείσουνε. Φθάνοντας στο σπίτι του, διαπιστώσαμε ότι όλα κυλούσα ομαλά με την Ινές να διαβάζει ένα βιβλίο με ποιήματα ακούγοντας ταυτόχρονα τον αγαπημένο της Miles και την Μαγιού να κοιμάται στο κρεβάτι των γονιών της.
Ανοίξαμε μια μπύρα να τη μοιραστούμε όταν την ήσυχη ατμόσφαιρα τη διέκοψαν αλλεπάλληλοι μικρότεροι κρότοι, που ακουγόντουσαν σαν ριπές όπλων. Ο NISOS ατάραχος πλέον αφού σιγουρεύτηκε ότι οι δυο γυναίκες της ζωής του ήταν καλά γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε αφού κατανίκησε με ένα του φιλί τον τρόμο του κοριτσιού, που πετάχτηκε από το κρεβάτι κλαίγοντας.
«Προφανώς και στήνουν κάποιοι σκηνικό προβοκάτσιας, το φοβόμουν το τελευταίο διάστημα. Η ιστορία σαν κύκλος επαληθεύεται για ακόμη μια φορά, τα γεγονότα είναι σχεδόν ίδια, η χρονική στιγμή και οι άνθρωποι αλλάζουν». Η ερώτησή μου ήταν σχεδόν ακαριαία όπως και η απάντησή του που ακολούθησε. «Ένας σπουδαίος Αμερικάνος συγγραφέας είχε πει ότι Πολύ συχνά, στην Ιστορία, η δράση είναι ο απόηχος των λόγων. Μια εποχή με πολλά λόγια ακολουθείται από μια εποχή με γεγονότα.
Ο νέος βαρβαρισμός του πρώτου μισού του 20ου αιώνα ήταν ο απόηχος των λόγων μεγάλων φιλοσόφων και ρητόρων του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα. Εμείς είπαμε πολλά λόγια, λόγια κούφια, λόγια ξύλινα, λόγια ανούσια αλλά πολύ εύηχα κάποια εξ αυτών. Δεν βρήκαμε ποτέ το μυστικό να μετατρέψουμε αυτά τα λόγια τα όμορφα σε πράξεις εξίσου ή και λιγότερο ωραίες.
Ζούσαμε για χρόνια στη βαρβαρότητα που την βαφτίζαμε παράδεισο γιατί μας ενδιέφεραν και κάναμε πράγματα πολύ διαφορετικά και αντιστρόφως ανάλογα με τις πραγματικές μας ανάγκες. Πολλοί εξ υμών είχαμε εθιστεί στη λεκτική βία, στο μίσος, στο φθόνο και των ωχαδερφισμό και απωλέσαμε τη βασική έννοια της ζωής που είναι η αγάπη.
Σε αυτήν την αριστουργηματική γυναίκα, που είναι η ζωή, της φερθήκαμε με τόση βαναυσότητα και σκληρότητα που από σύντροφο ενός ολόκληρου βίου την τοποθετήσαμε ως γυναίκα μιας χρήσης. Πολύ φοβάμαι ότι ζητά δικαίωση».
Καθώς οι κρότοι που ομοίαζαν με ριπές σταμάτησαν αλλά η νύχτα διατηρούσε αυτό το περίεργο άρωμά της μου ήρθαν στη σκέψη του τα λόγια του ποιητή «Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ’ εγώ κι ο κτίστης, ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης»…
Υγιαίνετε.
Το ανάρτησα από http://agriniovoice.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου