Ενώ τα ευρήματα δείχνουν ότι μακροχρονίως οι ρυθμισμένες αγορές προϊόντων επιδρούν αρνητικά στην παραγωγικότητα και στη μακροπρόθεσμη μεγέθυνση της οικονομίας, το ίδιο δεν επιβεβαιώνεται στην ύπαρξη (ακόμη και υπερβολικά) «ρυθμισμένων αγορών εργασίας».
- "Η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, αντί να προσαρμόζει τη ζήτηση στη μεταβαλλόμενη προσφορά, προκαλεί μείωσή της οδηγώντας την οικονομία σε συρρίκνωση"
Τα συγκεκριμένα ευρήματα αποτελούν κόλαφο για τις απόψεις του ίδιου του ΔΝΤ, όπως αυτές εφαρμόστηκαν σε διάφορα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής στις ευρωπαϊκές χώρες και ειδικά στην Ελλάδα. Όλοι γνωρίζουν ότι το ελληνικό πρόγραμμα περιλάμβανε τρομακτική μείωση δαπανών, μείωση ονομαστικών μισθών και κυρίως «απελευθέρωση» της αγοράς εργασίας, ως βασική προϋπόθεση για την αύξηση της μεγέθυνσης και της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Το ζήτημα είναι ότι τα ευρήματα ομιλούν για τη μακροχρόνια περίοδο θέτοντας εν αμφιβόλω και εμπειρικά κάτι που οι μη νεοκλασικοί οικονομολόγοι γνωρίζουν από την εποχή του Κέυνς.
Όλες οι προσαρμογές από τη μεριά της προσφοράς δεν δύνανται να πραγματωθούν αν δεν «χαντρώσουν» από τη μεριά της ζήτησης.
Όμως, η ακολουθούμενη διαδικασία των «δομικών μεταρρυθμίσεων», αντί να προσαρμόζει τη ζήτηση στη μεταβαλλόμενη προσφορά, προκαλεί αντιθέτως τη μείωσή της, οδηγώντας την οικονομία σε συρρίκνωση. Συνεπώς, αν η οποιαδήποτε επιδιωκόμενη αύξηση της παραγωγικότητας (αυτό επιδιώκεται από τις λεγόμενες «δομικές μεταρρυθμίσεις» και θα οδηγήσει στην αύξηση του προϊόντος) προέρχεται από την «αποτελεσματική» χρήση των υφισταμένων τεχνολογιών και τις αναδιοργανώσεις - διαρθρωτικές αλλαγές που επί της ουσίας επιβάλλουν «συρρίκνωση» στην οικονομία, τότε δεν υπάρχει προϋπόθεση αύξησης της ζήτησης.
Η αναδιοργάνωση - συρρίκνωση δεν απαιτεί σχεδόν καθόλου νέες επενδύσεις. Βασική συνέπεια των αναδιοργανώσεων (βασική συνιστώσα τους η πλήρης απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, που προκαλεί αύξηση της ανεργίας και κατά συνέπεια μείωση των πραγματικών μισθών -στην Ελλάδα είχαμε πρωτοφανή τεράστια μείωση των ονομαστικών μισθών) τέτοιου είδους είναι η απώλεια θέσεων εργασίας και η αύξηση της ανεργίας. Ουσιαστικά επιχειρείται αύξηση της παραγωγικότητας με φθίνοντες ρυθμούς μεταβολής τόσο του παραγόμενου προϊόντος όσο και του αριθμού των απασχολουμένων, με τη διαφορά μόνο ότι οι ρυθμοί μείωσης της απασχόλησης είναι (ή θα πρέπει να είναι) μεγαλύτεροι από τους αντίστοιχους του παραγόμενου προϊόντος.
Αντιθέτως, η εκτεταμένη εφαρμογή μιας νέας τεχνολογικής εφεύρεσης ή από τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό (επενδύσεις σε μηχανήματα και ηλεκτρονικά μέσα) ή ακόμα από έργα υποδομής που αποτελούν προϋπόθεση για την πραγμάτωση των επενδύσεων μπορεί να παρουσιαστεί αύξηση της ζήτησης. Συνεπώς, μόνο η επενδυτική δαπάνη (γενικά και ειδικά) μπορεί να αυξήσει τη ζήτηση και να δημιουργήσει θετικές προσδοκίες μεγέθυνσης της οικονομίας.
Το ανάρτησα από http://www.avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου