Σάββατο 4 Απριλίου 2015

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΕΛΗΣ: ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΥ




Κώστας Γ. Μαμέλης-kmamelis@yahoo.gr

Το χέρι του σημαιοφόρου, (μυθιστόρημα του συμμαθητή μου Δημήτρη Καλοκύρη) ως τίτλος επικαιροποιείται σε κάθε εθνική γιορτή.  
Από την εποχή του Οδυσσέα Τσενάι μέχρι προχτές, το χρώμα του χεριού του/της σημαιοφόρου φέρνει στο προσκήνιο τον πανηγυρικό του Ισοκράτη.  
«….Το τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκε μηκέτι τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας…».


Σε μετάφραση (για τους πολλούς αδίδακτους) «…..το όνομα πάλι Έλληνες κατόρθωσε να μη συμβολίζει πια την καταγωγή, αλλά την καλλιέργεια του πνεύματος και Έλληνες να ονομάζονται πιο πολύ όσοι δέχτηκαν τον τρόπο της δικιάς μας αγωγής και μόρφωσης, ….»
Κι ενώ χειροκροτείται στην Αθήνα η μαύρη σημαιοφόρος ενός δημοτικού σχολειού, την ίδια στιγμή στα Φάρσαλα η αριστούχος Αλβανίδα, μπροστά στον υφέρποντα ρατσισμό των «συμμαθητών» της, παραδίδει τη σημαία στον επόμενο, τρίβοντας στη μούρη μας το λιτό μάθημα αξιοπρέπειας «σεβόμενη τη σημαία και τους δασκάλους της».
 
Η συντήρηση της χώρας επιμένει στο ius sanguinis εγκαθιστώντας ως «εθνική επιταγή» το παλαιολιθικό  «πας μη Έλλην βάρβαρος» (μηδέποτε λεχθέν κατά το περίφημο Thesaurus Linguae Graecae,) ενώ η πρόοδος της χώρας αντί να κατανοεί τις συνθήκες της χιλιετίας, τον «άλλο κόσμο» που είναι εφικτός μέσα στην κάθε μορφής πολυχρωμία του (κυρίως φυλετική  και πολιτισμική), μετεωρίζεται φοβούμενη τη νεοφιλελεύθερη τυπολογία της καταστολής  των μεταναστευτικών ρευμάτων, με την (υποκριτική και υπολογιστική) εξαίρεση του Αντετοκούμπο.

«Όλβιος όστις ιστορίης έσχε μάθησιν». Ευτυχισμένος ο γνώστης της ιστορίας της ανθρωπότητας, που, εν πολλοίς, είναι  η ιστορία των μεγάλων μεταναστευτικών ρευμάτων λαών και εθνοτήτων, μήτρα των σύγχρονων μεγάλων εθνών – κρατών. Θυμόμαστε (πολλοί από μας βιωματικά) τα δικά μας μεταναστευτικά καραβάνια, με «το νούμερο οκτώ» «στις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές», τον βάρδο της ξενιτιάς Καζαντζίδη, τη «βραδιά στο Λεβερκούζεν λίγο έξω από το σταθμό».
Αχ, Αμέρικα – Αμέρικα,  Μάικ Δουκάκις, χωριό Μπελογιάννης, Νύφες του Βούλγαρη, ο συγκλονιστικός Κατράκης (Ταξίδι στα Κύθηρα του μεγάλου  Αγγελόπουλου). 

Οι μνήμες να γίνουν καθήκον, η πρόοδος να απεγκλωβιστεί. Τότε μόνο, το χέρι του σημαιοφόρου θα ταυτίζεται αυθεντικά με  μια πατρίδα που ανήμπορη, ξεπροβόδισε τα καλλίτερα παιδιά της και ξέρει καλά τι σημαίνει μετανάστης. 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 1.4.2015

Δεν υπάρχουν σχόλια: