ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΩΚΟΣ: ΤΙ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΤΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑ ΣΩΚΟ

Γεννήθηκε στο Αγρίνιο στις 19 Οκτώβρη 1980. Αποφοίτησε από το τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε δημοσιογραφία. Στο παρελθόν είχε συνεργαστεί με εφημερίδες και περιοδικά του Αγρινίου καθώς και με ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ζει στο Αγρίνιο και εργάζεται στο Μεσολόγγι.

Το ταξίδι ήταν μαγευτικό. Ένα και πλέον μήνα στο δρόμο κάνοντας εκατοντάδες χιλιόμετρα, περνώντας αναρίθμητες πόλεις και χωριά, βουνά, ποτάμια, φαράγγια και θάλασσες, στεκόμενοι για έναν απλό καφέ με παλιούς γνωστούς ή και βλέποντας μόνο παλιά μέρη που τα περπάτησαν τότε οι δυο τους. 


Πριν χρόνια λοιπόν, είχαν ξανακάνει ακριβώς την ίδια διαδρομή, οι δυο τους σαν και τώρα με μοναδικές αποσκευές μία φωτογραφική μηχανή και τον έρωτά τους. Χωρίς λεφτά, χωρίς σκοτούρες, χωρίς τη μικρή Μαγιού. 

Συχνά πυκνά στη διάρκεια του ταξιδιού τα σκέφτεται αυτά η Ινές και κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες την πιάνει το παράπονο κυρίως για τον χρόνο που δε διακρίνεται για την γενναιοδωρία του, ακούγοντας συνάμα ένα σχετικό τραγούδι που τη βυθίζει πιο βαθιά στις σκέψεις της «γι αυτά που ήρθαν, γι αυτά που πάνε, για ότι χάθηκε στα μάτια μου μπροστά, γι αυτά που έφυγαν και δε γυρνάνε, για ότι πίστεψα κι ακόμα μου χρωστά».

Όταν τον γνώρισε ήταν παιδούλα και εκείνος σιμά κοντά στην ίδια ηλικία, παιδί κι αυτός που φοβόταν όμως να μεγαλώσει. Μετά ήρθε το πανεπιστήμιο και η πολιτικοποίηση. Για να ικανοποιήσει η Ινές το πάθος του για την πολιτική, αναγκάστηκε να κάνει και δυο δουλειές σε μια μέρα, παράλληλα με τις σπουδές της, για να μπορούν να τα βγάζουν στοιχειωδώς πέρα, πράγμα βέβαια που ουδόλως την ταλαιπωρούσε επειδή ένιωθε τόσο γεμάτη δίπλα του. 

Η ενασχόλησή του με την πολιτική έβαζε πολλές φορές σε δοκιμασία το νεόκοπο ζευγάρι, όμως πάντα έβρισκαν τη χρυσή τομή, με υποχωρήσεις ιδίως της γυναίκας. Δεν μπορεί όμως παρά να νοσταλγεί εκείνη την εποχή, που τον θαύμαζε έτι περαιτέρω λόγω της ρητορικής του δεινότητας αλλά και της πολιτικής ηθικής που πρέσβευε. 

Τους πύρινους λόγους του στα αμφιθέατρα και αλλού τους αποστήθιζε σχεδόν απ’ έξω. Πολλά από τα τότε λεγόμενα λες και είναι πλασμένα για τη σημερινή εποχή ή –και ποιος ξέρει- για την αυριανή.

«Οφείλουμε να αλλάξουμε πολλά κακώς κείμενα, πρώτιστα να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να αναρρωτηθούμε τι είδους κράτος θέλουμε και με ποιον τρόπο το επιδιωκουμε. Η χώρα έχει ανάγκη παραγωγικής συγκρότησης, χρειάζεται έναν ισχυρό αγροτικό και κτηνοτροφικό τομέα με ταυτόχρονη ενδυνάμωση τηε εξαγωγικής δραστηριότητας.

 Όταν ο μισός πληθυσμός ζει στην Αθήνα γίνεται αντιληπτό γιατί δε μπορεί να γίνει αυτό. Πολλά χωράφια στην περιφέρεια είναι χέρσα και αυτό είναι ένα πρόβλημα τόσο για τον άνθρωπο που τα έχει και τα κοιτάζει χωρίς να κάνει κάτι άλλο όσο και για το κράτος το ίδιο. 

Ο τουρισμός, που καλώς ή κακώς λέγεται η βαριά βιομηχανία της χώρας, δεν αποδίδει τα προσδοκόμενα οφέλη όταν το κρέας, τα ψάρια, τα φρούτα, τα λαχανικά είναι εισαγώμενα και συνάμα είναι εισαγωγής όλα αυτά που χρειάζεται για να λειτουργήσει ένα ξενοδοχείο. Οπότε τι μένει εκτός από τους νέους και τις νέες που ημιαπασχολούνται με μισθούς πείνας ένα τρίμηνο κατ’έτος; 

Οι υπηρεσίες μας παράγουν πολλή γραφειοκρατία καθώς και ταλαιπωρία που την υφίσταται τόσο ο εργαζόμενος όσο και όποιος πηγαίνει να εξυπηρετηθεί. Είμαστε το καλύτερο οικόπεδο της γης αλλά φοβόμαστε να το παραδεχτούμε και να το αξιοποιήσουμε προς τέρψιν κάποιων ιδεοληπτικών ανθρώπων, που ήταν όλη τους τη ζωή θιασώτες της στασιμότητας. 

Άν δεν προσπαθήσουμε τουλάχιστον να βελτιώσουμε αυτά που έχουμε, πολύ φοβούμαι ότι θα έρθει μια μέρα που οι πολιτικές μας συζητήσεις θα εξαντλούνται στην επίδειξη μαγκιάς και αυταρέσκιας. 

Η χώρα θα έπρεπε να γίνει φιλική, φιλόξενη και να μην φοβάται τη διαφορετική άποψη. Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν αισθανόμαστε αλληλέγγυοι ο ένας με τον άλλον,ο σεβασμός αναζητείται και η αγάπη έχει εμπορευματοποιηθεί. Ευτυχώς που κάποιοι ρομαντικοί παραβάτες αντιστέκονται ακόμα. Αλλά ως πότε;»

Πάνω από 300 χιλιόμετρα και η Ινές ανασκάλιζε όλο το κοινό τους παρελθόν. Εναλλαγές χαράς και λύπης, όμορφες μα και δύσκολες καταστάσεις, στο τέλος όμως μια τρυφερότητα και μια ζεστασιά. Επειδή έχουν μάθει να ακούει ο ένας τον άλλον. Πάνω από 300 χιλιόμετρα και τα ίχνη από ρόδες εξαφανίζονται, το ταξίδι τους, η βουτιά στις θύμησες κάπου εδώ τελειώνει. Τελευταίος σταθμός λοιπόν το Αγρίνιο.

Υγιαίνετε