Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ ΣΥΓΓΕΛΑΚΗΣ: ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ Ή ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ;



"Η Μάχη της Κρήτης αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα ορόσημα όχι μόνο του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου αλλά της διαχρονικής πάλης του ανθρώπου ενάντια στον φασισμό και τη βαρβαρότητα."

«Σφαγές όπως στην Κάνδανο, στο Σκινέ κλπ. τις υποτιμάει ως ναι μεν βάρβαρες, αλλά και ως “περιορισμένες ενέργειες, που

πρωτεύοντα στόχο είχανε μάλλον να κατευνάσουν τα ίδια στρατεύματα, ώστε να τους εμποδίσουν από δικές τους θηριωδίες”. (…) Για τον άμαχο κρητικό πληθυσμό δεν χαλάλισε ούτε μια λέξη εκτός από τον αριθμό των νεκρών και τον ισχυρισμό πως έχουν διαπράξει έγκλημα πολέμου εις βάρος των νεαρών ιδεαλιστών, που αποτέλεσαν προϊόν εκμετάλλευσης». Ραλφ Κλάιν (Γερμανός Ιστορικός).[1]

Η Μάχη της Κρήτης αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα ορόσημα όχι μόνο του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου αλλά της διαχρονικής πάλης του ανθρώπου ενάντια στον φασισμό και τη βαρβαρότητα. Ο αλαζονικός Γολιάθ, η πανίσχυρη Βέρμαχτ, με αιχμή το πλέον επίλεκτο σώμα της, τους φοβερούς αλεξιπτωτιστές, δέχθηκε ισχυρό πλήγμα από τον ψυχωμένο Δαυίδ: ο ατρόμητος κρητικός λαός, αψήφησε τα πάντα (το δέος που προκαλούσαν οι αλεξιπτωτιστές, την πλημμελή προετοιμασία των Συμμάχων, τον εσκεμμένο εγκλωβισμό της 5ης Μεραρχίας Κρητών στην ηπειρωτική Ελλάδα, τον αφοπλισμό των Κρητών από τη μεταξική δικτατορία, τις ρητές οδηγίες των ελληνικών και βρετανικών στρατιωτικών αρχών να μην πολεμήσει) και με ενθουσιασμό ρίχτηκε στη μάχη για να υπερασπιστεί τους βωμούς και τις εστίες του. Ήταν ένας γνήσιος παλλαϊκός ξεσηκωμός, ένας πάνδημος συναγερμός, που για πρώτη φορά στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο λάμβανε χώρα κι έμελλε να θέσει τις βάσεις για τη θεμελίωση της πιο σημαντικής καινοτομίας, που έφερε αυτός ο καταστροφικός πόλεμος: του ευρωπαϊκού λαϊκού κινήματος αντίστασης.

Οι Γερμανοί αρχικά σάστισαν αλλά στη συνέχεια, όταν η Μάχη έγειρε υπέρ τους, αντί να σεβαστούν τον γενναίο αντίπαλό τους, έσπευσαν να τον εκδικηθούν σκληρά: στις πρώτες κιόλας μέρες της Μάχης, στις 23 και 24.5.1941, διέπραξαν μαζικές σφαγές αμάχων στα Μισίρια Ρεθύμνου και τον Κακόπετρο Χανίων. Στην ηρωική και πολύπαθη Μεγαλόνησο, με βάση το αποτρόπαιο δόγμα της συλλογικής ευθύνης, εκτελούνται 2.000 πολίτες από τον Μάιο έως και τον Αύγουστο του 1941. Για να προλάβουν την παγκόσμια κατακραυγή και για να νομιμοποιήσουν τα εγκλήματά τους οι ναζί έσπευσαν να αποδώσουν τα φρικτά τους εγκλήματα σε δήθεν «ωμότητες» στις οποίες προέβησαν οι αμυνόμενοι Κρητικοί! Όμως η κατηγορία αυτή όχι μόνο απορρίπτεται ως αθεμελίωτη από τους έγκριτους μελετητές της περιόδου αλλά και δεν αποδείχθηκε ούτε από τις έρευνες των οργάνων του Γ’ Ράιχ. Αλλά, αντί ο λαός μας να φοβηθεί και να σκύψει το κεφάλι, συνέχισε με αμείωτη ένταση τον άνισο αγώνα απέναντι στον βάρβαρο κατακτητή, μέχρι την απελευθέρωση ολόκληρης της Ευρώπης (και της ίδιας της Γερμανίας) από τον χιτλερικό ζυγό. Κάτι που, όπως επισημαίνει ο Μανώλης Γλέζος, η δημοκρατική Γερμανία οφείλει να μη λησμονεί.

Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά τη Μάχη της Κρήτης, η οποία δικαίως τυγχάνει της οικουμενικής αναγνώρισης, ο κ. Ρίχτερ επιτίθεται με ωμό και αντιεπιστημονικό τρόπο στην ιστορία μας, επιχειρώντας, μάταια, να σπιλώσει την ηρωική και καθολική Αντίσταση του λαού μας στον Άξονα. Πέρα από τις προφάσεις του, ο κ. Ρίχτερ, τόσο στο επίμαχο βιβλίο του όσο και στις συνεντεύξεις του, ουσιαστικά δεν αναγνωρίζει στον αντιστεκόμενο λαό το δικαίωμα και το καθήκον του να υπερασπισθεί την πατρίδα του, όταν η συντεταγμένη Πολιτεία έχει καταρρεύσει, δραπετεύσει ή συνθηκολογήσει. Ο ανιστόρητος Γερμανός «ιστορικός» υποτιμά συνειδητά το αξιακό φορτίο της βούλησης του λαού να αντισταθεί στον εισβολέα και δυνάστη του και γι’ αυτό δεν ξεχωρίζει τη βία του ΕΑΜ (εναντίον των κατακτητών και των συνεργατών τους) από τη βία των Ταγμάτων Ασφαλείας εναντίον των (κομμουνιστών) ανταρτών. Γι’ αυτόν, ουσιαστικά και πέρα από τις πολιτικά ορθές διατυπώσεις, οι αντάρτες που θυσίασαν τη ζωή τους ενάντια στον ναζισμό και τον φασισμό είναι κατσαπλιάδες, παράνομοι, εκτός Δικαίου του Πολέμου.

Όμως η παραπάνω ορθολογική κριτική στον κ. Ρίχτερ καθίσταται περιττή μετά τις τελευταίες αλλεπάλληλες προκλητικές του δηλώσεις. Αμέσως μετά την απαλλαγή του από το δικαστήριο, ο κ. Ρίχτερ εγκατέλειψε το προσωπείο του δήθεν «φιλέλληνα, που αναζητά επίμονα την ιστορική αλήθεια» κι αποκάλυψε το πραγματικό του πρόσωπο, αυτό του κυνικού απολογητή του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Είναι εμφανές ότι εδώ και χρόνια έχει διαλέξει στρατόπεδο: ανάμεσα στην Ιστορία και τη Γερμανία προτιμά τη Γερμανία και προδίδει την Ιστορία.

Ο κ. Ρίχτερ απροκάλυπτα, πλέον, καταφεύγει στην προπαγάνδα για να υπηρετήσει τους σχεδιασμούς του βαθέος γερμανικού κράτους. Προκλητικά δηλώνει ότι το ζήτημα των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων δεν υφίσταται! Φτάνει δε στο σημείο να ισχυρισθεί, με τη χρήση χαλκευμένων, πιθανότατα, εγγράφων, ότι η Ελλάδα οφείλει κιόλας στη Γερμανία από τα χρόνια της Κατοχής! Όμως η συστηματική αφαίμαξη και ληστεία του εθνικού μας πλούτου, η πλήρης καταστροφή των υποδομών, των σπιτιών κι ολόκληρης της χώρας, η απώλεια τουλάχιστον 2,5 ΑΕΠ την περίοδο της Κατοχής, η κλοπή και λεηλασία των πολιτιστικών μας θησαυρών και οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών από την πείνα, τις ασθένειες και τις εκτελέσεις αποτελούν την πλέον απτή απόδειξη της προπαγάνδας και της έλλειψης στοιχειώδους επιστημονικού ήθους του κ. Ρίχτερ.

Μετά τις προσβλητικές προς την Ιστορία μας δηλώσεις του κ. Ρίχτερ, η Ελληνική Δημοκρατία οφείλει να ανακαλέσει άμεσα τις τιμητικές διακρίσεις καΙ τα βραβεία, με τα οποία γενναιόδωρα τον τίμησε.

Αριστομένης Ι. Συγγελάκης

Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών


Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου
aristomenis.syngelakis@gmail.com


Το ανάρτησα από http://www.cretalive.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: