 |
| Ο συγγραφέας Γιώργος-Ξάνθιππος Τροχόπουλος μίλησε στο pontos-news.gr με αφορμή το βιβλίο του «Η στάμπα» |
και τα καμαρώνει. Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του με τον τίτλο "Η στάμπα", που πραγματεύεται μια ιστορία καρδιάς με πρωταγωνιστές όλους όσοι εμπλέκονται στην άτυπη υιοθεσία ενός παιδιού και με φόντο μια πονεμένη και διχασμένη Ελλάδα, το pontos-news.gr μίλησε με τον Γιώργο-Ξάνθιππο Τροχόπουλο.
Αυτό που μου έδωσε το πράσινο φως για να γράψω αυτό το μυθιστόρημα ήταν διάφορες περιπτώσεις παρόμοιες που συνέβησαν στο κοντινό μου περιβάλλον, ταινίες από τον κινηματογράφο και εκπομπές από την τηλεόραση. Μελέτησα πολύ ό,τι ήταν γραμμένο με θέμα την υιοθεσία και ό,τι συμβαίνει γύρω από αυτήν τη διαδικασία, τι λέει ο νομοθέτης κτλ., έτσι ώστε να έχω ολοκληρωμένη άποψη για το θέμα.
Τελικά, γονιός με την ουσιαστική έννοια του όρου είναι αυτός που φέρνει ένα παιδί στον κόσμο ή αυτός που το μεγαλώνει;
Όπως αναφέρω και μέσα στο βιβλίο, που είναι φυσικά και η άποψή μου, άλλο είναι οι βιολογικοί γονείς και άλλο, φυσικά, αυτοί που μεγαλώνουν ένα ψυχοπαίδι. Οπωσδήποτε η δεύτερη περίπτωση είναι αυτή που αφορά τους «πραγματικούς» γονείς ενός παιδιού, όσο κι αν αυτό φαίνεται λίγο παράξενο. Δεν συμφωνείτε;
Στις σελίδες του βιβλίου σας μας ταξιδεύετε στα χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, την Κατοχή και τον Εμφύλιο – ιστορικές περίοδοι κατά τις οποίες η Ελλάδα προσπαθεί να ορθοποδήσει και είναι χωρισμένη σε νικητές και νικημένους. Μήπως συμβαίνει κάτι αντίστοιχο και σήμερα;
Πολύ επιτυχημένη η ερώτησή σας και θα απαντήσω ως εξής: Κατοχή έχουμε και σήμερα, και εννοώ φυσικά την οικονομική κατοχή που υπάρχει από την Ευρώπη, και κυρίως από τη Γερμανία. Έχει καταργηθεί η έννοια της εθνικής κυριαρχίας, όπως κι εσείς πολύ καλά γνωρίζετε. Ένα κράτος, όπως η Γερμανία εν προκειμένω, που προκάλεσε δύο παγκόσμιους πολέμους, είναι πάλι σε θέση να κυριαρχεί στην Ευρώπη, με λίγα λόγια έχει προκαλέσει πάλι έναν (οικονομικό αυτή τη φορά) πόλεμο.
Εμφύλιο μπορεί να μην έχουμε σήμερα, αλλά σίγουρα ζούμε στη σκιά του εμφυλίου πολέμου. Γι’ αυτό που λέω, θα σας παραθέσω ένα παράδειγμα: Το 2002 εκλέχτηκα Δημοτικός Σύμβουλος και Αντιδήμαρχος Πολιτισμού της πόλης μου, με μια δημοτική παράταξη που υποστηριζόταν από τη Νέα Δημοκρατία. Ε, λοιπόν, δεν μου το συγχώρησαν με τίποτα οι «προοδευτικοί» στους οποίους ανήκα, μέχρι και προδότη με αποκάλεσαν σ’ ένα δημοτικό συμβούλιο, παρότι οι ίδιοι διακήρυτταν σε όλους τους τόνους ότι οι δημοτικές εκλογές είναι ακομμάτιστες. Ήμουν γιος αντάρτη, ήρωα λοχαγού του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, και δεν έπρεπε με τίποτα να συνεργαστώ με δημοτικό συνδυασμό (έστω και για το καλό της πόλης) που υποστηριζόταν από την «τρισκατάρατη» Δεξιά. Νομίζω ότι είμαι σαφής με το παράδειγμά μου.
Η περίοδος από το 2010 έως και σήμερα είναι ανάλογη, κατά την άποψή μου, με τη Μικρασιατική Καταστροφή, άλλωστε κι εσείς ως δημοσιογράφος το έχετε βιώσει από κοντά. Μόνο που τότε υπήρξε Γουδί, με εκτελέσεις των υπευθύνων, σήμερα δυστυχώς υπάρχει «κουκούλωμα», δεν υπάρχει τιμωρία γι’ αυτούς που έφεραν το ΔΝΤ στην Ελλάδα, και είναι κρίμα, γιατί δημιουργεί κακό προηγούμενο.
Οι γονείς σας ήταν πρόσφυγες του Πόντου αφότου ξεριζώθηκαν από την Πατρίδα, όπως συνήθιζαν να αποκαλούν οι Πόντιοι το χώμα που άφησαν πίσω τους κατά την εγκατάστασή τους στις νέες πατρίδες. Τι είναι αυτό που θυμάστε πιο έντονα να σας αφηγούνται από εκείνη την περίοδο, καθώς μεγαλώνατε;
Η μάνα μου γεννήθηκε στην Ελλάδα, ενώ ο πατέρας μου ήρθε από τον Πόντο, την Τραπεζούντα, το 1922. Είχα την ευτυχία όμως να ζήσω με τους παππούδες μου, από τη μεριά του πατέρα μου, γύρω στα 15 χρόνια, μέχρι που έφυγαν από τη ζωή. Έτσι, λοιπόν, διατηρώ πολλές ευχάριστες και ανεπανάληπτες αναμνήσεις από τα γεγονότα εκείνα που μου διηγούνταν για την Πατρίδα, για τη ζωή τους στον Πόντο, δηλαδή.
Η ιστορία των Ποντίων είναι συνυφασμένη με τον πόνο, τους κατατρεγμούς και τις νωπές ακόμη μνήμες της Γενοκτονίας. Κι όμως αποδεικνύουν συνεχώς ότι είναι αγωνιστές της ζωής και ότι το λέει η καρδιά τους. Αλήθεια, από πού αντλούν τόση δύναμη;
Όπως γνωρίζετε, αυτό που λέει η λαϊκή ρήση είναι ότι «οι δυσκολίες χαλυβδώνουν τον άνθρωπο». Αυτό νομίζω πως είναι και το μυστικό για τους Ποντίους, που πέρασαν αφάνταστη ταλαιπωρία και είχαν πολλές θυσίες, είχαμε Γενοκτονία, 353.000 νεκρούς. Τι το χειρότερο!
Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, ο προσφυγικός πληθυσμός πρόκοψε στην Ελλάδα και συνετέλεσε πολύ στην πρόοδο του έθνους· δώσανε πνοή στο κράτος και οι Πόντιοι, αλλά και οι Μικρασιάτες.
Όταν τα παιδιά στο σχολείο μαθαίνουν για την υιοθεσία του Γιώργου, τον χλευάζουν. Τις τελευταίες μέρες η Ελλάδα πενθεί για ένα νεαρό αγόρι που έδωσε τέλος στη ζωή του αδυνατώντας να αντέξει τον εκφοβισμό από τους συνομηλίκους του. Όπως τότε, έτσι και τώρα. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;
Το bullying, ή αλλιώς η ενδοσχολική βία, είναι φαινόμενο σύνηθες στα σχολεία, το αναφέρω και στο βιβλίο, και επειδή τα παιδιά δεν έχουν φραγμούς, τα λένε όλα εν τη αφελεία τους και η συμπεριφορά τους γίνεται ιδιαίτερα κακή απέναντι σε αδύναμα ή ξένα μέλη του συνόλου, με συνέπεια να έχουμε ψυχολογική βία και ενίοτε σωματική. Αλλά, στη γενικότερη έννοια bullying είναι και το καψόνι που γίνεται στο στρατό, κι έχει οδηγήσει πολλά νέα παιδιά στην αυτοκτονία, και με την πλέον διευρυμένη έννοια του όρου, bullying είναι κι αυτό που γίνεται σήμερα από τους ιθύνοντες της Ευρωζώνης στην Ελλάδα, αυτή η πίεση που οδηγεί σε οικονομική ασφυξία, που συνέπειά της μπορεί να είναι και η χρεοκοπία τελικά.
Πολύ επιτυχημένη η ερώτησή σας και θα απαντήσω ως εξής: Κατοχή έχουμε και σήμερα, και εννοώ φυσικά την οικονομική κατοχή που υπάρχει από την Ευρώπη, και κυρίως από τη Γερμανία. Έχει καταργηθεί η έννοια της εθνικής κυριαρχίας, όπως κι εσείς πολύ καλά γνωρίζετε. Ένα κράτος, όπως η Γερμανία εν προκειμένω, που προκάλεσε δύο παγκόσμιους πολέμους, είναι πάλι σε θέση να κυριαρχεί στην Ευρώπη, με λίγα λόγια έχει προκαλέσει πάλι έναν (οικονομικό αυτή τη φορά) πόλεμο.
Εμφύλιο μπορεί να μην έχουμε σήμερα, αλλά σίγουρα ζούμε στη σκιά του εμφυλίου πολέμου. Γι’ αυτό που λέω, θα σας παραθέσω ένα παράδειγμα: Το 2002 εκλέχτηκα Δημοτικός Σύμβουλος και Αντιδήμαρχος Πολιτισμού της πόλης μου, με μια δημοτική παράταξη που υποστηριζόταν από τη Νέα Δημοκρατία. Ε, λοιπόν, δεν μου το συγχώρησαν με τίποτα οι «προοδευτικοί» στους οποίους ανήκα, μέχρι και προδότη με αποκάλεσαν σ’ ένα δημοτικό συμβούλιο, παρότι οι ίδιοι διακήρυτταν σε όλους τους τόνους ότι οι δημοτικές εκλογές είναι ακομμάτιστες. Ήμουν γιος αντάρτη, ήρωα λοχαγού του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, και δεν έπρεπε με τίποτα να συνεργαστώ με δημοτικό συνδυασμό (έστω και για το καλό της πόλης) που υποστηριζόταν από την «τρισκατάρατη» Δεξιά. Νομίζω ότι είμαι σαφής με το παράδειγμά μου.
Η περίοδος από το 2010 έως και σήμερα είναι ανάλογη, κατά την άποψή μου, με τη Μικρασιατική Καταστροφή, άλλωστε κι εσείς ως δημοσιογράφος το έχετε βιώσει από κοντά. Μόνο που τότε υπήρξε Γουδί, με εκτελέσεις των υπευθύνων, σήμερα δυστυχώς υπάρχει «κουκούλωμα», δεν υπάρχει τιμωρία γι’ αυτούς που έφεραν το ΔΝΤ στην Ελλάδα, και είναι κρίμα, γιατί δημιουργεί κακό προηγούμενο.
Οι γονείς σας ήταν πρόσφυγες του Πόντου αφότου ξεριζώθηκαν από την Πατρίδα, όπως συνήθιζαν να αποκαλούν οι Πόντιοι το χώμα που άφησαν πίσω τους κατά την εγκατάστασή τους στις νέες πατρίδες. Τι είναι αυτό που θυμάστε πιο έντονα να σας αφηγούνται από εκείνη την περίοδο, καθώς μεγαλώνατε;
Η μάνα μου γεννήθηκε στην Ελλάδα, ενώ ο πατέρας μου ήρθε από τον Πόντο, την Τραπεζούντα, το 1922. Είχα την ευτυχία όμως να ζήσω με τους παππούδες μου, από τη μεριά του πατέρα μου, γύρω στα 15 χρόνια, μέχρι που έφυγαν από τη ζωή. Έτσι, λοιπόν, διατηρώ πολλές ευχάριστες και ανεπανάληπτες αναμνήσεις από τα γεγονότα εκείνα που μου διηγούνταν για την Πατρίδα, για τη ζωή τους στον Πόντο, δηλαδή.
 |
| Μια νέα πατρίδα περιμένει τους ταλαιπωρημένους και κατατρεγμένους πρόσφυγες |
Όπως γνωρίζετε, αυτό που λέει η λαϊκή ρήση είναι ότι «οι δυσκολίες χαλυβδώνουν τον άνθρωπο». Αυτό νομίζω πως είναι και το μυστικό για τους Ποντίους, που πέρασαν αφάνταστη ταλαιπωρία και είχαν πολλές θυσίες, είχαμε Γενοκτονία, 353.000 νεκρούς. Τι το χειρότερο!
 |
| Ξεριζωμός από το ιερό χώμα της Πατρίδας |
Όταν τα παιδιά στο σχολείο μαθαίνουν για την υιοθεσία του Γιώργου, τον χλευάζουν. Τις τελευταίες μέρες η Ελλάδα πενθεί για ένα νεαρό αγόρι που έδωσε τέλος στη ζωή του αδυνατώντας να αντέξει τον εκφοβισμό από τους συνομηλίκους του. Όπως τότε, έτσι και τώρα. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;
Το bullying, ή αλλιώς η ενδοσχολική βία, είναι φαινόμενο σύνηθες στα σχολεία, το αναφέρω και στο βιβλίο, και επειδή τα παιδιά δεν έχουν φραγμούς, τα λένε όλα εν τη αφελεία τους και η συμπεριφορά τους γίνεται ιδιαίτερα κακή απέναντι σε αδύναμα ή ξένα μέλη του συνόλου, με συνέπεια να έχουμε ψυχολογική βία και ενίοτε σωματική. Αλλά, στη γενικότερη έννοια bullying είναι και το καψόνι που γίνεται στο στρατό, κι έχει οδηγήσει πολλά νέα παιδιά στην αυτοκτονία, και με την πλέον διευρυμένη έννοια του όρου, bullying είναι κι αυτό που γίνεται σήμερα από τους ιθύνοντες της Ευρωζώνης στην Ελλάδα, αυτή η πίεση που οδηγεί σε οικονομική ασφυξία, που συνέπειά της μπορεί να είναι και η χρεοκοπία τελικά.
Το μόνο καλό είναι αυτό που άκουσα πρόσφατα, ότι δηλαδή ο υπουργός Δικαιοσύνης εισάγει διάταξη στο νομοσχέδιο που προβλέπει φυλάκιση μέχρι 6 μήνες για το bullying. Τραγική η ιστορία του Βαγγέλη Γιακουμάκη, και δράττομαι της ευκαιρίας να εκφράσω αφενός τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του, και αφετέρου τον αποτροπιασμό μου για τη συμπεριφορά των υπευθύνων.
Έχετε ήδη συλλάβει την ιδέα για το επόμενο βιβλίο σας;
Το επόμενο βιβλίο μου ή θα είναι συλλογή διηγημάτων, από ιστορίες που έχω στο μυαλό μου, ή θα αφορά το στρατό, και συγκεκριμένα τη στρατιωτική μου θητεία σε συνθήκες πολύ άσχημες την περίοδο 1976-78, με 26 μήνες υπηρεσία στον Έβρο ως τυφεκιοφόρος-επιστήμων, χωρίς τη δυνατότητα να πάρω μετάθεση κάπου κοντά στο μέρος μου, απλώς επειδή δεν είχα «μπάρμπα στην Κορώνη» και ήμουν γιος αριστερού, και θα ήθελα να αναδείξω την αδικία που κυριαρχεί (ή κυριαρχούσε, τουλάχιστον, την εποχή εκείνη) στη λειτουργία του κράτους.
Έχετε ήδη συλλάβει την ιδέα για το επόμενο βιβλίο σας;
Το επόμενο βιβλίο μου ή θα είναι συλλογή διηγημάτων, από ιστορίες που έχω στο μυαλό μου, ή θα αφορά το στρατό, και συγκεκριμένα τη στρατιωτική μου θητεία σε συνθήκες πολύ άσχημες την περίοδο 1976-78, με 26 μήνες υπηρεσία στον Έβρο ως τυφεκιοφόρος-επιστήμων, χωρίς τη δυνατότητα να πάρω μετάθεση κάπου κοντά στο μέρος μου, απλώς επειδή δεν είχα «μπάρμπα στην Κορώνη» και ήμουν γιος αριστερού, και θα ήθελα να αναδείξω την αδικία που κυριαρχεί (ή κυριαρχούσε, τουλάχιστον, την εποχή εκείνη) στη λειτουργία του κράτους.
Το βιβλίο του Γιώργου-Ξάνθιππου Τροχόπουλου "Η Στάμπα" κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου