 |
| ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΗΛΟΣ |
Αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο τραγικά με την ελληνική οικονομία, η μετεξέλιξη του Βενιζέλου σε ισχνό Γκένσερ του Σαμαρά θα προκαλούσε τρανταχτά γέλια. Και πάλι, όμως, η κακομεταχείριση και αυτού του συμβολισμού προσκόλλησης- γιατί συγκόλληση δεν τη λες- μοιάζει με πένθιμο εμβατήριο για ένα ιστορικό κόμμα . Δυστυχώς, ακόμα και ως αφορμή μελέτης της πολιτικής ψυχογεωγραφίας με επίκεντρο το ΠΑΣΟΚ, η επιλογή του ηγέτη του να υποδυθεί ένα ντόπιο Βεστερβέλε φαίνεται αδιέξοδη. Τον πολιτικό παράγοντα Βαγγέλη Βενιζέλο μπορεί να τον καταλάβει κανείς. Τον ρόλο του ως αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, όχι. Απελπισμένος ο ίδιος ως ψηφίδα στο ασφυκτικά διαμορφωμένο κομματικό μωσαϊκό και αιχμάλωτος στην αγωνία του να ικανοποιήσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες , φορμάρισε κατά το δοκούν την πατέντα «Η σωτηρία της πατρίδας είναι πολύ μεγάλο πράγμα!». Και αφού εξασφάλισε για τη πάρτη του θέσεις και αξιώματα στη κυβέρνηση παρέδωσε το ιστορικά διακριτό πρόσημο του κόμματός στην ηγεμονία της ΝΔ. Ψέματα ;
Τι άλλο παρά υποταγή σημαίνει η άκριτη αποδοχή του νέου εθνικού αφηγήματος του Αντ. Σαμαρά περί «υπέρτατης ιδεολογίας»; Τι άλλο παρά παράδοση φυσιογνωμίας αποτελεί η πρόσδεση στην εύπεπτη και λυτρωτικά δικαιωτική επίκληση περί κοινής ευθύνης απέναντι στον τόπο, που πλασάρει κυριαρχικά η ΝΔ; Τι περισσότερο από απώλεια πολιτικού ύφους, αξιακού φορτίου και κοινωνικής αναφοράς συνιστά η πρόσδεση σε ρηχές και γενικεύσεις που επιχειρούν την εδραίωση του κλίματος «όλοι το ίδιοι είναι»;
Να συμφωνήσω ότι ο παλαιός δικομματισμός βαθμιαία έχει εξαλείψει κάποιες, δυσδιάκριτες από καιρό, ιδεολογικές του διαφορές. Να παραδεχθώ ότι συνεκτική του ύλη είναι ο κυβερνητισμός, ο φιλοευρωπαϊκός προσανατολισμός, η απαρέγκλιτη τήρηση των μνημονίων, εντέλει. Αντιλαμβάνομαι, ακόμα, ότι η άσκηση συντηρητικής πολιτικής χρειάζεται ενίοτε μια γαρνιτούρα προοδευτικής ρητορικής για να καλλιεργεί συλλογικές αυταπάτες στη κοινωνία.
Αλλά το να ταυτιστεί ένα, έστω ξεπουπουλιασμένο, σοσιαλιστικό κόμμα με τις λαϊκιστικές κορώνες και τις αυταρχικές αποχρώσεις του λόγου ενός συντηρητικού κόμματος, είναι τουλάχιστον πολιτικά άστοχο. Αδιαφορώ εν προκειμένω αν αυτή παρακινδυνευμένη ευθυγράμμιση θα βλάπτει το πρώτο και θέτοντάς το υπό ομηρία θα ωφελεί το δεύτερο. Είναι, ωστόσο, αποκαλυπτικό για το εγχώριο πολιτικό σκηνικό ότι οι μεθοδεύσεις, οι χειρισμοί και οι επιλογές του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ καθιστούν ως μόνη συστημική διέξοδος για τους πολίτες τη Ν.Δ. Ανεξάρτητα αν οι «στόκοι» των στελεχών της τελευταίας αρνούνται κατηγορηματικά να το παραδεχτούν.
Μια ματιά μόνο στα πεπραγμένα της δεκατετράμηνης μόλις θητείας του Βενιζέλου ως αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, θα έκανε και τον πιο αμείλικτο πολιτικό του αντίπαλο να τον χειροκροτήσει με ευγνωμοσύνη. Ο απολογισμός του περισσότερο και από εντυπωσιακός εις βάρος του κόμματός του. Συρρίκνωσε περαιτέρω την ισχνή του κοινοβουλευτική ομάδα , διέλυσε την ομάδα των Ευρωβουλευτών του, τσακώθηκε με τα περισσότερα στελέχη εκ των οποίων τα ικανότερα αποχώρησαν, αποτελείωσε τον κομματικό μηχανισμό και βύθισε τις δημοσκοπικές επιδόσεις του κόμματος στο 5%.
Ακόμα κατηγορείται ότι συντόνισε, αν δεν ενθάρρυνε, τις τρικλοποδιές και την διασπορά σκανδαλολογίας κατά του προκατόχου του , ενώ υπέγραψε την ίδρυση της «Προοδευτικής Συμμαχίας», που αποτελεί θρυαλλίδα για την διάσπαση και κατάργηση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Και όλα αυτά χωρίς να ληφθούν υπόψη οι συνέπειες της απόφασής του για «φιλική συμμετοχή» του ΠΑΣΟΚ επί ένα χρόνο στη τρικομματική κυβέρνηση. Με τόση εύφλεκτη συνεισφορά στο κόμμα του ο Βενιζέλος κάνει σχεδόν αναπόφευκτο το παρανάλωμά του.
Ιδίως τώρα που αμήχανος και δήθεν αποστασιοποιημένος ανέχεται να διασύρουν το κόμμα του και να του την πέφτουν άγρια και χλευαστικά στελέχη της ΝΔ με την οποία συμπορεύεται. Ένας πρώην τσεκουράτος παλαιοχουντικός που κατηγορεί για τη καταστροφή της χώρας τον αείμνηστο ιδρυτή της κόμματος του οποίου ηγείται σήμερα ο Βενιζέλος καθώς και ένας πρώην αποτυχημένος δήμαρχος που ζητά εξεταστική επιτροπή, ίσως και για τον ίδιο, για το πώς μπήκε η Ελλάδα στο μνημόνιο.
Προφανώς βρίσκουν και τα κάνουν αφού διέγνωσαν ότι ο πρώην πολιτικός τους αντίπαλος είναι διατεθειμένος να τα καταπιεί όλα. Η δική του όμως τσιμουδιά απέναντι στις προκλήσεις δεν χρειάζεται ερμηνεία, όταν λείπει το φιλότιμο και ο ελάχιστος υγιής κομματικός πατριωτισμός. Επιβεβαιώνει απλά το μύθο του ογκώδους πολιτικού του εκτοπίσματος που στη πραγματικότητα αφήνει ίχνη γάτας όπου πατάει και διασκεδάζει τη φήμη μιας πληθωρικής προσωπικότητας που αποδίδεται πιστά με την ελαφρότητα ενός αερόστατου.
Όσο για το ΠΑΣΟΚ τείνει να έχει τη μοίρα του ΚΟΔΗΣΟ. Μια ταλαίπωρη εξαΰλωση ενός κόμματος που ο Βενιζέλος την έχει δοκιμάσει ώστε να την επαναλάβει αφού εκεί ήταν κάποτε και τη ξέρει από πρώτο χέρι.
Τι άλλο παρά υποταγή σημαίνει η άκριτη αποδοχή του νέου εθνικού αφηγήματος του Αντ. Σαμαρά περί «υπέρτατης ιδεολογίας»; Τι άλλο παρά παράδοση φυσιογνωμίας αποτελεί η πρόσδεση στην εύπεπτη και λυτρωτικά δικαιωτική επίκληση περί κοινής ευθύνης απέναντι στον τόπο, που πλασάρει κυριαρχικά η ΝΔ; Τι περισσότερο από απώλεια πολιτικού ύφους, αξιακού φορτίου και κοινωνικής αναφοράς συνιστά η πρόσδεση σε ρηχές και γενικεύσεις που επιχειρούν την εδραίωση του κλίματος «όλοι το ίδιοι είναι»;
Να συμφωνήσω ότι ο παλαιός δικομματισμός βαθμιαία έχει εξαλείψει κάποιες, δυσδιάκριτες από καιρό, ιδεολογικές του διαφορές. Να παραδεχθώ ότι συνεκτική του ύλη είναι ο κυβερνητισμός, ο φιλοευρωπαϊκός προσανατολισμός, η απαρέγκλιτη τήρηση των μνημονίων, εντέλει. Αντιλαμβάνομαι, ακόμα, ότι η άσκηση συντηρητικής πολιτικής χρειάζεται ενίοτε μια γαρνιτούρα προοδευτικής ρητορικής για να καλλιεργεί συλλογικές αυταπάτες στη κοινωνία.
Αλλά το να ταυτιστεί ένα, έστω ξεπουπουλιασμένο, σοσιαλιστικό κόμμα με τις λαϊκιστικές κορώνες και τις αυταρχικές αποχρώσεις του λόγου ενός συντηρητικού κόμματος, είναι τουλάχιστον πολιτικά άστοχο. Αδιαφορώ εν προκειμένω αν αυτή παρακινδυνευμένη ευθυγράμμιση θα βλάπτει το πρώτο και θέτοντάς το υπό ομηρία θα ωφελεί το δεύτερο. Είναι, ωστόσο, αποκαλυπτικό για το εγχώριο πολιτικό σκηνικό ότι οι μεθοδεύσεις, οι χειρισμοί και οι επιλογές του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ καθιστούν ως μόνη συστημική διέξοδος για τους πολίτες τη Ν.Δ. Ανεξάρτητα αν οι «στόκοι» των στελεχών της τελευταίας αρνούνται κατηγορηματικά να το παραδεχτούν.
Μια ματιά μόνο στα πεπραγμένα της δεκατετράμηνης μόλις θητείας του Βενιζέλου ως αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, θα έκανε και τον πιο αμείλικτο πολιτικό του αντίπαλο να τον χειροκροτήσει με ευγνωμοσύνη. Ο απολογισμός του περισσότερο και από εντυπωσιακός εις βάρος του κόμματός του. Συρρίκνωσε περαιτέρω την ισχνή του κοινοβουλευτική ομάδα , διέλυσε την ομάδα των Ευρωβουλευτών του, τσακώθηκε με τα περισσότερα στελέχη εκ των οποίων τα ικανότερα αποχώρησαν, αποτελείωσε τον κομματικό μηχανισμό και βύθισε τις δημοσκοπικές επιδόσεις του κόμματος στο 5%.
Ακόμα κατηγορείται ότι συντόνισε, αν δεν ενθάρρυνε, τις τρικλοποδιές και την διασπορά σκανδαλολογίας κατά του προκατόχου του , ενώ υπέγραψε την ίδρυση της «Προοδευτικής Συμμαχίας», που αποτελεί θρυαλλίδα για την διάσπαση και κατάργηση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Και όλα αυτά χωρίς να ληφθούν υπόψη οι συνέπειες της απόφασής του για «φιλική συμμετοχή» του ΠΑΣΟΚ επί ένα χρόνο στη τρικομματική κυβέρνηση. Με τόση εύφλεκτη συνεισφορά στο κόμμα του ο Βενιζέλος κάνει σχεδόν αναπόφευκτο το παρανάλωμά του.
Ιδίως τώρα που αμήχανος και δήθεν αποστασιοποιημένος ανέχεται να διασύρουν το κόμμα του και να του την πέφτουν άγρια και χλευαστικά στελέχη της ΝΔ με την οποία συμπορεύεται. Ένας πρώην τσεκουράτος παλαιοχουντικός που κατηγορεί για τη καταστροφή της χώρας τον αείμνηστο ιδρυτή της κόμματος του οποίου ηγείται σήμερα ο Βενιζέλος καθώς και ένας πρώην αποτυχημένος δήμαρχος που ζητά εξεταστική επιτροπή, ίσως και για τον ίδιο, για το πώς μπήκε η Ελλάδα στο μνημόνιο.
Προφανώς βρίσκουν και τα κάνουν αφού διέγνωσαν ότι ο πρώην πολιτικός τους αντίπαλος είναι διατεθειμένος να τα καταπιεί όλα. Η δική του όμως τσιμουδιά απέναντι στις προκλήσεις δεν χρειάζεται ερμηνεία, όταν λείπει το φιλότιμο και ο ελάχιστος υγιής κομματικός πατριωτισμός. Επιβεβαιώνει απλά το μύθο του ογκώδους πολιτικού του εκτοπίσματος που στη πραγματικότητα αφήνει ίχνη γάτας όπου πατάει και διασκεδάζει τη φήμη μιας πληθωρικής προσωπικότητας που αποδίδεται πιστά με την ελαφρότητα ενός αερόστατου.
Όσο για το ΠΑΣΟΚ τείνει να έχει τη μοίρα του ΚΟΔΗΣΟ. Μια ταλαίπωρη εξαΰλωση ενός κόμματος που ο Βενιζέλος την έχει δοκιμάσει ώστε να την επαναλάβει αφού εκεί ήταν κάποτε και τη ξέρει από πρώτο χέρι.
Το ανάρτησα από http://www.matrix24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου