Μοναδική εκδήλωση από τον Πολιτιστικό Όμιλο Λιτοχώρου αφιέρωμα στους ποιητές μας Γιώργο Σεφέρη και Οδυσσέα Ελύτη
Ευχές και συνέχεια στον Πολιτιστικό Όμιλο Λιτοχώρου για τη μοναδικότητα και τη διαφορετικότητα που μας επιδεικνύει απλόχερα στις δύσκολες μέρες που ζούμε. Συγχαρητήρια που μπόρεσε εχθές να παρουσιάσει απλούστατα – μέσα από τη μουσική – την ποίηση των δύο μεγάλων ποιητών.
Να με συγχωρέσουν οι αναγνώστες αλλά εγώ θα ήθελα να γράψω δυο λόγια για τον Νομπελίστα ποιητή μας. Τον Ελύτη της Ελλάδας, τον Ελύτη της ψυχής μου, τον Ελύτη που λατρεύω και κοινωνώ στα γραφόμενά του. Τον Ελύτη σήμερα!
Πριν γράψω για το τι πιθανά θα έλεγε σήμερα ο Ελύτης θα ήθελα να κάνω μερικές επισημάνσεις:
1. Τα λόγια του Ελύτη, πρέπει να τα αγαπήσεις για να τα ακούσεις, εν κατακλείδι πρέπει να βρεθούν αυτιά για να τα ακούσουν.
Τίνος αυτιά ακούνε σήμερα;
Ακούει ο λαός;
Ακούνε οι κυβερνώντες;
Κανείς δεν ακούει και το κρίμα είναι στο λαό που είναι εγκλωβισμένος σήμερα σε ένα δίχτυ λαϊκισμού, φανατισμού και φασισμού.
Παρά τις όποιες καλές προθέσεις των κυβερνώντων δείχνουν πως δεν έχουν τη δύναμη να πάνε κόντρα στην φθορά.
Δεν έχουν το όραμα να κάνουν το άλμα που ζητά ο ποιητής.
2. Τον Ελύτη τον άκουγα αλλά ελάχιστα τον είχα διαβάσει.
Σε μια πολύ δύσκολη εποχή για εμένα αποφάσισα να τον διαβάσω. Τότε η ψυχή μου και το μυαλό μου ήταν έτοιμα να τον ακούσουν. Και με βοήθησε πολύ να δω κάποια πράματα «έξω από το κουτί».
Ξέρετε ο Ελύτης έχει γράψει κάτι για όλα και για όλους.
Τα γραφόμενά του δε, είναι επίκαιρα σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Για όλα έχει πει κάτι. Με βαθιά αγάπη στην Πατρίδα και στο Θεό.
Η αγάπη μου για την Πατρίδα πήρε άλλη χροιά. Αυτό το συναίσθημα που δεν εκφράζεται με λόγια. Η έκρηξη του μυαλού και της ψυχής και η ανιδιοτελής αγάπη για την Ελλάδα που όσοι την καταλαβαίνουν, την βάζουν στην ψυχή τους, χωρίς τυμπανοκρουσίες.
Η αγάπη μου για την κόρη μου και για τους ανθρώπους έγινε διαφορετική. Αληθινή και πραγματική συνάμα.
Ο Ελύτης μου έδωσε δύναμη να ανταπεξέλθω στις δυσκολίες με έναν μόνο στίχο.
Ο Ελύτης με έκανε καλύτερο άνθρωπο και με έμαθε να αναγνωρίζω το δίκιο και να αποδίδω το σωστό όπου και σε όποιον πρέπει. Με έμαθε να αναγνωρίζω το λάθος!
Ξέρετε κάποια πράματα δεν μπορούν να εξηγηθούν παρά μόνο με στίχους του.
Πως μπορεί κάποιος σήμερα να πει ότι αγαπά την Πατρίδα και πιστεύει στο Θεό;
«Της Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ (Χριστέ) και Μυρσίνη Εσύ Δοξαστική (Παναγία) μην παρακαλώ σας μη, λησμονάτε την χώρα μου».
Θα έλεγε στον Πρωθυπουργό: «Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά».
Θα συμβούλευε τους Έλληνες που είναι τώρα απογοητευμένοι: «Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε»
Θα έλεγε στους πολίτες που αυτή την κρίσιμη ώρα πάνε να λιποψυχήσουν: «Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε, μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε. Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα, παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα».
Είσαι σήμερα μονάρχης κι ώσαμ’ αύριο δεν υπάρχεις».
Θα έδινε μια ελπίδα στους πολίτες που έχει «μαυρίσει» η ψυχή τους: «Αρκετά λατρέψαμε τον κίνδυνο κι είναι καιρός να μας το ανταποδώσει».
Θα τόνιζε σε όσους υποσχέθηκαν αλλά ξέχασαν να φέρουν αποτέλεσμα: «Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια είναι η άνοιξη που δεν έφερες».
Σε όσους έχασαν το θάρρος τους κι ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν την Ελλάδα που χάνεται θα τους έλεγε: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».
Θα έλεγε στον καθένα μας ξεχωριστά: «Την Άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις»
Θα έλεγε στους – έτοιμους από καιρό – εξαιρετικούς φίλους μου: «Άντε μωρο μ” ανέβα και κινήσαμε…» για να ξεκινήσουν…
Θα κλείσω με το παράπονο και μια αφιέρωση – που μόνο μέσα από τους στίχους του ποιητή που έγιναν τραγούδι – γίνεται.
Έχω πολλές φορές εκφράσει δημόσια την άποψή μου για την ανικανότητα των κυβερνώντων να αξιοποιήσουν τον τόπο τους. Ο Νομπελίστας ποιητής όταν επισκέφθηκε το Λιτόχωρο στις αρχές της δεκαετίας του ’80 έγραψε: «Έχει κι ο νους Λιτόχωρο. Με διαβαστές πλαγιές και εύφορα μπλε θαλάσσης».
Αξιοποιήθηκε από κάποιον αυτό; Ο Ελύτης με «δυο λέξεις» χαρακτήρισε τον τόπο μας.
Εμείς το ξέραμε; Πιστεύω πως η πλειονότητα όχι.
Κι αν το ξέραμε ως περιοχή γιατί δεν το αξιοποιήσαμε;
Μήπως γιατί ο Ελύτης ήταν πέρα και πάνω από κόμματα;
Μήπως γιατί την Τέχνη στην Ελλάδα, μας την παρουσίαζαν κάποιοι, ως προνόμιο των λίγων (αυτοαποκαλούμενων κουλτουριάρηδων);
Ως εδώ όμως. Τέρμα με αυτά που κάποιοι έμαθαν. Τέρμα πως η ποίηση είναι προτέρημα των λίγων.
Ο Ελύτης υπήρξε η Ελλάδα η ίδια.
Στα ποιήματά του δοξάζει το Θεό και τον Ελληνισμό!
Ίσως για αυτό μέχρι σήμερα κανένας τοπικός πολιτικός δεν τον ανέφερε. Έκαναν σπέκουλα σε άλλους ποιητές, σε αυτούς που έμαθαν!
Καλό είναι αυτό!
Άλλωστε: «Ένα το χελιδόνι κι η Άνοιξη ακριβή ΓΙΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ πολλή…». Κι η δουλειά ξεκίνησε και δεν θα σταματήσει.
Ξανά να ακουστεί στα πέρατα της γης: «Έχει κι ο νους Λιτόχωρο. Με διαβαστές πλαγιές και εύφορα μπλε θαλάσσης».
Θα κλείσω με μια αφιέρωση στον άνθρωπο που αγαπώ περισσότερο από όλους τους άλλους και μου λείπει. Δεν θα της αφιερώσω το δελφινοκόριτσο που λατρεύει, θα της αφιερώσω το Μαγισσάκι που όταν μεγαλώσει και γίνει ένας ωραίος άνθρωπος, θα καταλάβει πόσο πολύ την λάτρεψε ο πατέρας της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου