Καστανιώτης:«Τα ίδια θα λέμε πάλι, μωρέ Λευτέρη; Ο τρόπος που διασκεδάζουν σήμερα οι άνθρωποι δεν με αφορά. Παλιά πήγαινα στο μαγαζί, έπιανα την κιθάρα, τραγουδούσα και όλος ο κόσμος γινόταν ένα. Γλεντούσαμε τότε...
Τώρα βγαίνει η βεντέτα, λέει πέντε τραγούδια, χειροκροτείται, πέφτουν τα πανέρια με τις γαρδένιες, πέφτει και το πιατικό, και η φίρμα τρέχει για τον φάκελο με τα λεφτά». Αυτά τα λέει ο Στέλιος Καζαντζίδης στον Λευτέρη Παπαδόπουλο που τον ρωτάει γιατί δεν δουλεύει. Ενώ του λέει, ξέρει πως τον ικετεύουν οι καταστηματάρχες με τεράστια ποσά.
Επιμένει ο Λευτέρης: «Νομίζω ότι έχεις υποχρέωση να τραγουδήσεις».
«Το ξέρω (απαντάει ο Καζαντζίδης). Χρειάζεται ο κόσμος το τραγούδι μου. Και το τραγούδι χρειάζεται τον Καζαντζίδη. Αν ξανατραγουδήσω θα γίνει μια κίνηση, τα τραγούδια μου θα πάνε σ΄όλα τα πάλκα, το λαϊκό τραγούδι θα ξαναστηθεί στα πόδια του. Αυτή η έγνοια δεν μ΄αφήνει να κοιμηθώ. Η έγνοια του κόσμου κυρίως που με σταματάει στον δρόμο και με παρακαλάει να πάψω να΄μαι στη σιωπή».
Τέτοιες κουβέντες έχει κάνει ο Λευτέρης με μεγάλους ανθρώπους του ελληνικού τραγουδιού. Είκοσι πέντε χρόνια είχε φυλαγμένα αυτά τα κείμενα στα συρτάρια. Μπήκαν τότε σε μεγάλα κομμάτια στα «ΝΕΑ», με εξαίρεση το κείμενο για τον Μπιθικώτση στο «Δίφωνο», το 2002. Έτσι συγκεντρωμένα και με κάποια σχόλια του συγγραφέα δεν υπάρχουν πουθενά. Σαν να έχουν άλλη ομορφιά τώρα. Σαν να τους βλέπεις και να τους ακούς, αυτούς τους δέκα που «κυκλοφορούν» στις σελίδες, Μπιθικώτση, Άκη Πάνου, Μαρινέλλα, Φαραντούρη, Κουγιουμτζή, Σπανό, Μούτση, Μικρούτσικο, Νταλάρα, Χατζηνάσιο και έναν εντέκατο, τον Καζαντζίδη- με ένα τσιγάρο στο χέρι, με το μπουζούκι αγκαλιά, κάπου εκεί στα παρασκήνια, μ΄ένα ποτήρι κρασί, με ένα κομπολόι, με μια πίκρα, με ένα χαμόγελο-.
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ on line
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου