 |
| «Η ΣΜΥΡΝΗ, ΜΑΝΑ, ΚΑΙΓΕΤΑΙ...ΚΑΙ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΚΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ» |
85 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ.14
Σεπτεμβρίου χτες, Ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία του Μικρασιατικού
Ελληνισμού και για τις αλησμόνητες Πατρίδες της Μικράς Ασίας. Με
θρησκευτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις τιμήθηκε η γενοκτονία του
Μικρασιατικού Ελληνισμού συνδυασμένη με την εορτή της Υψώσεως του
Τιμίου Σταυρού.
Στους Μητροπολιτικούς Ναούς , έγινε η θεία λειτουργία και το αρχιερατικό μνημόσυνο υπέρ των σφαγιασθέντων κατά τη Μικρασιατική καταστροφή. Με τον Ν. 2645 της 9/13-10-1998 (ΦΕΚ Α~ 234), που εψήφισε η Βουλή των Ελλήνων, καθιερώθη να εορτάζεται την 14η Σεπτεμβρίου εκάστου έτους, ως Ημέρα Εθνικής Μνήμης. Η Διεθνής Ένωση Μελετών Γενοκτονιών (IAGS) αποφάσισε να χαρακτηρίσει επισήμως ως γενοκτονία τις σφαγές εναντίων των Μικρασιατών και Ποντίων Ελλήνων την περίοδο μεταξύ 1914-1923.
Με την συντριπτική πλειοψηφία του 83%, οι ακαδημαϊκοί που αντιπροσωπεύουν τα κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου, έδωσαν το τίτλο ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ και καλούν τη Τουρκική κυβέρνηση να:“Ζητήσει επισήμως συγγνώμη και να προβεί σε επανορθώσεις στους απογόνους των θυμάτων”.
Στις 31 Αυγούστου (14 Σεπτεμβρίου με το νέο ημερολόγιο) οι Τούρκοι στρατιώτες του Νουρεντίν βάση σχεδίου που τους παρέδωσαν οι Τουρκικές αρχές άρχισαν να ανάβουν φωτιές στην πόλη. Με βενζίνη ή με πετρέλαιο άναψαν φωτιά πρώτα στην αρμενική συνοικία. Συνέχισαν το εμπρηστικό τους έργο σε όλες ανεξαιρέτως τις ελληνικές συνοικίες.
Συμφώνα με τις εκτιμήσεις Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, 500.000 (έκτος των Ποντίων) Μικρασιάτες έχασαν τη ζωή κάτω από βασανιστικές και απάνθρωπες συνθήκες και όχι από συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης.
Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1922 το σώμα του ελληνισμού γέμισε πληγές που ακόμη πονάνε στις Η καταστροφή ενός ολοκλήρου πολιτισμού που κτιζόταν επί αιώνες στα παράλια της Μικράς Ασίας, αποτέλεσμα της τουρκικής θηριωδίας, σήμανε τότε την απαρχή μιας άλλης περιπέτειας για τους κατοίκους των ευλογημένων αυτών περιοχών.Οι Μικρασιάτες κουβάλησαν μαζί τους τις πικρές μνήμες τους, αλλά και τα ήθη και έθιμά τους, τις αξίες και τον πνευματικό πολιτισμό τους.Ευτυχώς ο χρόνος μπόρεσε να επουλώσει τις πληγές, αλλά δεν άφησε τις μνήμες να ξεθωριάσουν.
Χρέος όλων μας είναι να μην παραδώσουμε στη λήθη του χρόνου τον αφανισμό του Μικρασιατικού Ελληνισμού ,να μείνουν ανεξίτηλα στην μνήμη μας τέτοια σημαντικά ιστορικά γεγονότα και να τα μεταδίδουμε από γενιά σε γενιά.
Όσο ζει η μνήμη και η ιστορία αποτυπωμένες, δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες, δεν υπάρχουν χαμένοι πολιτισμοί.
Η νοσταλγία για τις χαμένες πατρίδες παραμένει πάντα δυνατή. Γιατί, όπως λέει και ο Όμηρος στην Οδύσσεια: “Και καπνόν μονάχα να δει ελαφροαναβαίνοντα ψηλά από την πατρίδα του κι ας πεθάνει”.
Ας έχουμε ιστορική μνήμη και γνώση…
Ορισμένα ιστορικά στοιχεία για την Μικρά Ασία
Η Μικρά Ασία, υπήρξε κοιτίδα πολλών αρχαίων λαών και πολιτισμών, ενώ έντονη ήταν σ’ αυτήν και η Ελληνική παρουσία ήδη από την Μυκηναϊκή εποχή. Ειδικότερα, στα παράλια προς το Αιγαίο της Μικράς Ασίας, εγκαταστάθηκαν ενωρίτατα διάφορα Ελληνικά φύλα (Αιολικά, Ιωνικά, Δωρικά), τα οποία ίδρυσαν σημαντικώτατες αποικίες, οι οποίες απέκτησαν μεγάλη ακμή κατά τους ιστορικούς χρόνους και συνέβαλαν στην ολοκλήρωση του Ελληνικού Πολιτισμού. Σπουδαιότερες από αυτές τις αποικίες, υπήρξαν η Μίλητος, η Φώκαια, η Έφεσος, η Σμύρνη, η Μαγνησία, η Αλικαρνασσός και άλλες.
Ο Μικρασιατικός Ελληνισμός ήταν γεωγραφικά διάσπαρτος σε όλο το μήκος και το πλάτος της Ανατολίας. Η παρουσία του Ελληνικού στοιχείου ήταν ιδιαίτερα έντονη στην κοσμοπολίτικη Σμύρνη, ένα από τα σπουδαιότερα εμπορικά και πολιτιστικά κέντρα της Μεσογείου κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνος. Για τον Μικρασιατικό Ελληνισμό η Σμύρνη αποτελούσε οικονομικό, πολιτιστικό και εθνικό κέντρο, ιδιαίτερα για τους τουρκόφωνους Ελληνορθοδόξους της ενδοχώρας. Γενικά, ο Μικρασιατικός Ελληνισμός δύναται να διαχωρισθή σε τέσσερις βασικές ομάδες: 1) Της Ιωνίας, 2) της Προποντίδος, 3) της Καππαδοκίας και 4) του Πόντου.
Η Μικρασιατική Εκστρατεία (Μάϊος 1919 Σεπτέμβριος 1922), ήταν η μεγαλύτερη εκστρατεία την οποία επιχείρησε ο Ελληνικός Στρατός από τους χρόνους της απελευθερώσεως της Ελλάδος.
Η Μικρασιατική Καταστροφή, είναι η μεγαλύτερη εθνική συμφορά στην ιστορία του νεωτέρου Ελληνισμού. Την μεγάλη αυτή συμφορά συνθέτουν, εκτός των άλλων, η κατάρρευση του Μικρασιατικού Μετώπου, η πυρπόληση από τους Τούρκους της Σμύρνης, όπου είχαν συρρεύσει και πολλοί Έλληνες από τις γειτονικές περιοχές, και οι σφαγές, λεηλασίες και άλλες φρικαλεότητες εις βάρος των Ελλήνων και των Αρμενίων χριστιανών, στη Σμύρνη και στις πόλεις και τα χωρία που ανακαταλαμβάνονταν από τον τουρκικό στρατό, οι μαρτυρικές πορείες των αιχμαλώτων και των ομήρων προς το εσωτερικό της Ανατολής, η εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων και Αρμενίων και η εκδίωξη των υπολοίπων από τις πατρογονικές εστίες τους, χωρίς τις περιουσίες τους, από το Μικρασιατικό έδαφος και προ πάντων το κυριολεκτικό ξερίζωμα του Ελληνισμού από την Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη.
Η Μικρασιατική Καταστροφή, είχε ως αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, την πλήρη από του πατρίου εδάφους εκρίζωση του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Διότι και οι διασωθέντες από τις σφαγές, τις διώξεις και τις αγριότητες, εγκατέλειψαν τις εστίες τους δυνάμει των περί ανταλλαγής των πληθυσμών διατάξεων της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923, με την οποία ετερματίσθη η εμπόλεμος κατάσταση μεταξύ της Ελλάδος και της Τουρκίας.
Τελειώνοντας , θα πρέπει να τονίσουμε με την δέουσα έμφαση, ότι η Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος, η οποία με τον Ν. 2645 της 9/13-10-1998 (ΦΕΚ Α~ 234), που εψήφισε η Βουλή των Ελλήνων, καθιερώθη να εορτάζεται την 14η Σεπτεμβρίου εκάστου έτους, ως Ημέρα Εθνικής Μνήμης αυτών, υπήρξε μία από τις τραγικώτερες συμφορές της Ιστορίας της Φυλής μας. Το αδίκημα της Γενοκτονίας, δεν είναι νέον. Είναι κατάλοιπον της πρωτογόνου βαρβαρότητος και του αδυσωπήτου του πολέμου, αποβλέποντας στην εξόντωση του αντιπάλου. Η ολοκληρωτική εξαφάνιση της Καρχηδόνος και των κατοίκων αυτής, η σφαγή της Νυκτός του Αγίου Βαρθολομαίου, η Γενοκτονία των Αρμενίων του 1915 και η συστηματική εξόντωση έξι περίπου εκατομμυρίων Εβραίων υπό του Χίτλερ, είναι μερικά άλλα χαρακτηριστικά γεγονότα Γενοκτονίας.
Η Αρχή του τέλους της Σμύρνης και η Αφετηρία της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Οι Ιταλοί, που από την αρχή ήταν αντίθετοι με την παρουσία των Ελλήνων στην περιοχή της Σμύρνης, βιάστηκαν να κάνουν μυστικές συμφωνίες με τον Κεμάλ τον Μάρτιο του 1921 με αντάλλαγμα μεγάλες οικονομικές παραχωρήσεις και την υπόσχεση να αποσύρουν από την Αττάλεια τα ιταλικά στρατεύματα κατοχής. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου και οι Γάλλοι συμφώνησαν με τον Κεμάλ να αποσύρουν τα γαλλικά στρατεύματα κατοχής από την Κιλικία και να εφοδιάσουν τους Τούρκους σιωπηρά με πολεμικό υλικό, για το οποίο πληρώθηκαν γενναία. Η Γαλλία άλλωστε ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που καλλιέργησε οικονομικές σχέσεις με την οθωμανική αυτοκρατορία από το 1535 ήδη. Και όπως, με πολύ περιφάνεια ανέφερε (1922) ο διευθυντής του Γαλλικού Εμπορικού Γραφείου της Κωνσταντινούπολης ·«Σχολεία δικά μας, κοινωφελή ιδρύματα, νοσοκομεία, γηροκομεία, άσυλα ορφανών και εκθέτων έχουν ιδρυθεί σε κάθε σημείο της Ανατολής. Σε κάθε πόλη του εσωτερικού, σε όλα τα σημαντικά χωριά... υπάρχουν σχολεία και Γάλλοι διδάσκαλοι, άνθρωποι που διδάσκουν στα παιδιά τη δόξα της Γαλλίας, τη γλώσσα μας, την ιστορία». Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι η Γαλλία δεν ήταν διατεθειμένη να απαρνηθεί όλες τις κατακτήσεις της και πολύ περισσότερο τα οικονομικά της πλεονεκτήματα. Οι Τούρκοι, αφού τακτοποίησαν τις διπλωματικές τους σχέσεις και με τη Σοβιετική Ένωση, ήταν πλέον έτοιμοι να οργανώσουν μία γενική αντεπίθεση εναντίον των Ελλήνων, τους οποίους όλοι τους είχαν εγκαταλείψει.
Στη Σμύρνη, η κατάσταση χειροτέρευσε απότομα, όταν στις 15 Αυγούστου 1922 δύο ημέρες μετά την τουρκική επίθεση μία ανακοίνωση γνωστοποιούσε την εκκένωση από τον Ελληνικό Στρατό του Αφιόν Καραχισάρ. Η 25η Αυγούστου ήταν η τελευταία ημέρα της παρουσίας των Ελληνικών Αρχών στη Σμύρνη. Η πυρπόληση της Σμύρνης έγινε την Τετάρτη 31 Αυγούστου 1922. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1922 οι Τούρκοι έμπαιναν στην Σμύρνη, ενώ οι Έλληνες δεν είχαν άλλη διέξοδο, παρά να πέσουν στη θάλασσα.
Στις 31 Αυγούστου (14 Σεπτεμβρίου με το νέο ημερολόγιο) οι Τούρκοι στρατιώτες του Νουρεντίν βάση σχεδίου που τους παρέδωσαν οι Τουρκικές αρχές άρχισαν να ανάβουν φωτιές στην πόλη. Με βενζίνη ή με πετρέλαιο άναψαν φωτιά πρώτα στην αρμενική συνοικία. Συνέχισαν το εμπρηστικό τους έργο σε όλες ανεξαιρέτως τις ελληνικές συνοικίες. Το αεράκι που διευκόλυνε την φωτιά να απλωθεί από σπίτι σε σπίτι που επεκτάθηκε σε έκταση τρεισήμισι χιλιομέτρων. Ορισμένα κτήρια του παραλιακού δρόμου που τους έδωσαν εντολή να μην τα πειράξουν , οι τούρκοι στρατιώτες ανατίναξαν όλα τα υπόλοιπα με δυναμίτη, Η φωτιά εμαίνετο όλη την νύχτα και σάρωσε όλη σχεδόν την πόλη. Κάηκαν 55.000 σπίτια από τα οποία τα 43.000 ήταν ελληνικά, τα 10.000 αρμενικά και 2.000 ξένων υπηκόων. Αποτεφρώθηκαν 117 σχολεία κοινοτικά και ιδιωτικά, ελληνικά και αρμενικά, όλα τα νοσοκομεία, 2 μουσεία και πολλά ιδρύματα. Από τις εκκλησίες οι 43 από τις 46.[...]
Οι Βρετανοί δεν τήρησαν τη συμφωνία με το Βενιζέλο. Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ δικαιολογεί ως εξής την στάση της Βρετανίας και την μη παραχώρηση της Κύπρου στην Ελλάδα μετά την επάνοδο του βασιλιά: «Ήταν ένας ηγεμόνας που παρά τα συμφέροντα και την θέληση του λαού του, προσπάθησε για λόγους προσωπικούς ή οικογενειακούς να φέρει την χώρα του στην πλευρά του εχθρού, που τελικά ήταν και η ηττημένη πλευρά. Για τον λόγο αυτό, η επιστροφή του Κωνσταντίνου διέλυσε κάθε συμμαχική πίστη και αφοσίωση προς την Ελλάδα και ακύρωσε όλες τις υποχρεώσεις, εκτός από τις νομικές». Ο Τσώρτσιλ μάλιστα προσέθεσε στο τέλος: «-Δεν συμβαίνει κάθε μέρα ηθικοί πιστωτές να είναι τόσο βολικοί».
Η καταστροφή της Σμύρνης, της πρωτευούσης του Μικρασιατικού Ελληνισμού, εσήμανε το τέλος της Ελληνικής παραδόσεως και της συνεχούς Ελληνικής παρουσίας τριών χιλιετιών εις την Μικράν Ασίαν. Η εκδίωξη του Ελληνικού στοιχείου της Ιωνίας, απετέλεσε έναν ιστορικό βιασμό, καθ’ όσον απέκοψε την Δυτική Μικρά Ασία από τον ενιαίο ιστορικώς, Ελληνοχριστιανικό Αιγαιοπελαγίτικο χώρο.
Η Μικρασιατική Καταστροφή, γράφει ο Ακαδημαϊκός Διονύσιος Ζακυθινός, «υπήρξεν η τελευταία φάσις του υπερποντίου Ελληνισμού. Υπό τα ερείπιά της ετάφησαν αι Ιωνικαί και Ποντιακαί αποικίαι, αι κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το μέγα εκπολιτιστικόν έργο του Βυζαντίου, η θαυμασία αντίστασις και το αφανές κατόρθωμα των Ελλήνων της Τουρκοκρατίας. Τα κύματα του Αιγαίου έρριξαν επί των ακτών και των νήσων της Ελλάδος τα ελεεινά λείψανα του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας. Και αντήχησαν οι αιγιαλοί και τα βουνά από τον γόον των σπαρασσομένων ανθρώπων. Ποίος κάλαμος θα περιγράψη την άφατον τραγωδίαν;»
Ο Ελληνικός πληθυσμός της Μικράς Ασίας, ο οποίος είχε παγκοσμίου σημασίας αποστολή επί τρεις και πλέον χιλιετίες, προσφυγών στο Ελληνικό Κράτος, εγκατεστάθη σε πολλά διαμερίσματα αυτού, σε πολλούς δε οικισμούς εδόθησαν Μικρασιατικά ονόματα, όπως Νέα Φιλαδέλφεια, Νέα Ιωνία, Νέα Σμύρνη κ.α. Το Εθνος μας, εδέχθη τους διωγμένους Μικρασιάτες αδελφούς μας και οργάνωσε την μεταφορά, περίθαλψη και την αποκατάστασή του.
--------------------Στους Μητροπολιτικούς Ναούς , έγινε η θεία λειτουργία και το αρχιερατικό μνημόσυνο υπέρ των σφαγιασθέντων κατά τη Μικρασιατική καταστροφή. Με τον Ν. 2645 της 9/13-10-1998 (ΦΕΚ Α~ 234), που εψήφισε η Βουλή των Ελλήνων, καθιερώθη να εορτάζεται την 14η Σεπτεμβρίου εκάστου έτους, ως Ημέρα Εθνικής Μνήμης. Η Διεθνής Ένωση Μελετών Γενοκτονιών (IAGS) αποφάσισε να χαρακτηρίσει επισήμως ως γενοκτονία τις σφαγές εναντίων των Μικρασιατών και Ποντίων Ελλήνων την περίοδο μεταξύ 1914-1923.
Με την συντριπτική πλειοψηφία του 83%, οι ακαδημαϊκοί που αντιπροσωπεύουν τα κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου, έδωσαν το τίτλο ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ και καλούν τη Τουρκική κυβέρνηση να:“Ζητήσει επισήμως συγγνώμη και να προβεί σε επανορθώσεις στους απογόνους των θυμάτων”.
Στις 31 Αυγούστου (14 Σεπτεμβρίου με το νέο ημερολόγιο) οι Τούρκοι στρατιώτες του Νουρεντίν βάση σχεδίου που τους παρέδωσαν οι Τουρκικές αρχές άρχισαν να ανάβουν φωτιές στην πόλη. Με βενζίνη ή με πετρέλαιο άναψαν φωτιά πρώτα στην αρμενική συνοικία. Συνέχισαν το εμπρηστικό τους έργο σε όλες ανεξαιρέτως τις ελληνικές συνοικίες.
Συμφώνα με τις εκτιμήσεις Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, 500.000 (έκτος των Ποντίων) Μικρασιάτες έχασαν τη ζωή κάτω από βασανιστικές και απάνθρωπες συνθήκες και όχι από συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης.
Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1922 το σώμα του ελληνισμού γέμισε πληγές που ακόμη πονάνε στις Η καταστροφή ενός ολοκλήρου πολιτισμού που κτιζόταν επί αιώνες στα παράλια της Μικράς Ασίας, αποτέλεσμα της τουρκικής θηριωδίας, σήμανε τότε την απαρχή μιας άλλης περιπέτειας για τους κατοίκους των ευλογημένων αυτών περιοχών.Οι Μικρασιάτες κουβάλησαν μαζί τους τις πικρές μνήμες τους, αλλά και τα ήθη και έθιμά τους, τις αξίες και τον πνευματικό πολιτισμό τους.Ευτυχώς ο χρόνος μπόρεσε να επουλώσει τις πληγές, αλλά δεν άφησε τις μνήμες να ξεθωριάσουν.
Χρέος όλων μας είναι να μην παραδώσουμε στη λήθη του χρόνου τον αφανισμό του Μικρασιατικού Ελληνισμού ,να μείνουν ανεξίτηλα στην μνήμη μας τέτοια σημαντικά ιστορικά γεγονότα και να τα μεταδίδουμε από γενιά σε γενιά.
Όσο ζει η μνήμη και η ιστορία αποτυπωμένες, δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες, δεν υπάρχουν χαμένοι πολιτισμοί.
Η νοσταλγία για τις χαμένες πατρίδες παραμένει πάντα δυνατή. Γιατί, όπως λέει και ο Όμηρος στην Οδύσσεια: “Και καπνόν μονάχα να δει ελαφροαναβαίνοντα ψηλά από την πατρίδα του κι ας πεθάνει”.
Ας έχουμε ιστορική μνήμη και γνώση…
Ορισμένα ιστορικά στοιχεία για την Μικρά Ασία
Η Μικρά Ασία, υπήρξε κοιτίδα πολλών αρχαίων λαών και πολιτισμών, ενώ έντονη ήταν σ’ αυτήν και η Ελληνική παρουσία ήδη από την Μυκηναϊκή εποχή. Ειδικότερα, στα παράλια προς το Αιγαίο της Μικράς Ασίας, εγκαταστάθηκαν ενωρίτατα διάφορα Ελληνικά φύλα (Αιολικά, Ιωνικά, Δωρικά), τα οποία ίδρυσαν σημαντικώτατες αποικίες, οι οποίες απέκτησαν μεγάλη ακμή κατά τους ιστορικούς χρόνους και συνέβαλαν στην ολοκλήρωση του Ελληνικού Πολιτισμού. Σπουδαιότερες από αυτές τις αποικίες, υπήρξαν η Μίλητος, η Φώκαια, η Έφεσος, η Σμύρνη, η Μαγνησία, η Αλικαρνασσός και άλλες.
Ο Μικρασιατικός Ελληνισμός ήταν γεωγραφικά διάσπαρτος σε όλο το μήκος και το πλάτος της Ανατολίας. Η παρουσία του Ελληνικού στοιχείου ήταν ιδιαίτερα έντονη στην κοσμοπολίτικη Σμύρνη, ένα από τα σπουδαιότερα εμπορικά και πολιτιστικά κέντρα της Μεσογείου κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνος. Για τον Μικρασιατικό Ελληνισμό η Σμύρνη αποτελούσε οικονομικό, πολιτιστικό και εθνικό κέντρο, ιδιαίτερα για τους τουρκόφωνους Ελληνορθοδόξους της ενδοχώρας. Γενικά, ο Μικρασιατικός Ελληνισμός δύναται να διαχωρισθή σε τέσσερις βασικές ομάδες: 1) Της Ιωνίας, 2) της Προποντίδος, 3) της Καππαδοκίας και 4) του Πόντου.
Η Μικρασιατική Εκστρατεία (Μάϊος 1919 Σεπτέμβριος 1922), ήταν η μεγαλύτερη εκστρατεία την οποία επιχείρησε ο Ελληνικός Στρατός από τους χρόνους της απελευθερώσεως της Ελλάδος.
Η Μικρασιατική Καταστροφή, είναι η μεγαλύτερη εθνική συμφορά στην ιστορία του νεωτέρου Ελληνισμού. Την μεγάλη αυτή συμφορά συνθέτουν, εκτός των άλλων, η κατάρρευση του Μικρασιατικού Μετώπου, η πυρπόληση από τους Τούρκους της Σμύρνης, όπου είχαν συρρεύσει και πολλοί Έλληνες από τις γειτονικές περιοχές, και οι σφαγές, λεηλασίες και άλλες φρικαλεότητες εις βάρος των Ελλήνων και των Αρμενίων χριστιανών, στη Σμύρνη και στις πόλεις και τα χωρία που ανακαταλαμβάνονταν από τον τουρκικό στρατό, οι μαρτυρικές πορείες των αιχμαλώτων και των ομήρων προς το εσωτερικό της Ανατολής, η εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων και Αρμενίων και η εκδίωξη των υπολοίπων από τις πατρογονικές εστίες τους, χωρίς τις περιουσίες τους, από το Μικρασιατικό έδαφος και προ πάντων το κυριολεκτικό ξερίζωμα του Ελληνισμού από την Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη.
Η Μικρασιατική Καταστροφή, είχε ως αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, την πλήρη από του πατρίου εδάφους εκρίζωση του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Διότι και οι διασωθέντες από τις σφαγές, τις διώξεις και τις αγριότητες, εγκατέλειψαν τις εστίες τους δυνάμει των περί ανταλλαγής των πληθυσμών διατάξεων της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923, με την οποία ετερματίσθη η εμπόλεμος κατάσταση μεταξύ της Ελλάδος και της Τουρκίας.
Τελειώνοντας , θα πρέπει να τονίσουμε με την δέουσα έμφαση, ότι η Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος, η οποία με τον Ν. 2645 της 9/13-10-1998 (ΦΕΚ Α~ 234), που εψήφισε η Βουλή των Ελλήνων, καθιερώθη να εορτάζεται την 14η Σεπτεμβρίου εκάστου έτους, ως Ημέρα Εθνικής Μνήμης αυτών, υπήρξε μία από τις τραγικώτερες συμφορές της Ιστορίας της Φυλής μας. Το αδίκημα της Γενοκτονίας, δεν είναι νέον. Είναι κατάλοιπον της πρωτογόνου βαρβαρότητος και του αδυσωπήτου του πολέμου, αποβλέποντας στην εξόντωση του αντιπάλου. Η ολοκληρωτική εξαφάνιση της Καρχηδόνος και των κατοίκων αυτής, η σφαγή της Νυκτός του Αγίου Βαρθολομαίου, η Γενοκτονία των Αρμενίων του 1915 και η συστηματική εξόντωση έξι περίπου εκατομμυρίων Εβραίων υπό του Χίτλερ, είναι μερικά άλλα χαρακτηριστικά γεγονότα Γενοκτονίας.
Η Αρχή του τέλους της Σμύρνης και η Αφετηρία της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Οι Ιταλοί, που από την αρχή ήταν αντίθετοι με την παρουσία των Ελλήνων στην περιοχή της Σμύρνης, βιάστηκαν να κάνουν μυστικές συμφωνίες με τον Κεμάλ τον Μάρτιο του 1921 με αντάλλαγμα μεγάλες οικονομικές παραχωρήσεις και την υπόσχεση να αποσύρουν από την Αττάλεια τα ιταλικά στρατεύματα κατοχής. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου και οι Γάλλοι συμφώνησαν με τον Κεμάλ να αποσύρουν τα γαλλικά στρατεύματα κατοχής από την Κιλικία και να εφοδιάσουν τους Τούρκους σιωπηρά με πολεμικό υλικό, για το οποίο πληρώθηκαν γενναία. Η Γαλλία άλλωστε ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που καλλιέργησε οικονομικές σχέσεις με την οθωμανική αυτοκρατορία από το 1535 ήδη. Και όπως, με πολύ περιφάνεια ανέφερε (1922) ο διευθυντής του Γαλλικού Εμπορικού Γραφείου της Κωνσταντινούπολης ·«Σχολεία δικά μας, κοινωφελή ιδρύματα, νοσοκομεία, γηροκομεία, άσυλα ορφανών και εκθέτων έχουν ιδρυθεί σε κάθε σημείο της Ανατολής. Σε κάθε πόλη του εσωτερικού, σε όλα τα σημαντικά χωριά... υπάρχουν σχολεία και Γάλλοι διδάσκαλοι, άνθρωποι που διδάσκουν στα παιδιά τη δόξα της Γαλλίας, τη γλώσσα μας, την ιστορία». Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι η Γαλλία δεν ήταν διατεθειμένη να απαρνηθεί όλες τις κατακτήσεις της και πολύ περισσότερο τα οικονομικά της πλεονεκτήματα. Οι Τούρκοι, αφού τακτοποίησαν τις διπλωματικές τους σχέσεις και με τη Σοβιετική Ένωση, ήταν πλέον έτοιμοι να οργανώσουν μία γενική αντεπίθεση εναντίον των Ελλήνων, τους οποίους όλοι τους είχαν εγκαταλείψει.
Στη Σμύρνη, η κατάσταση χειροτέρευσε απότομα, όταν στις 15 Αυγούστου 1922 δύο ημέρες μετά την τουρκική επίθεση μία ανακοίνωση γνωστοποιούσε την εκκένωση από τον Ελληνικό Στρατό του Αφιόν Καραχισάρ. Η 25η Αυγούστου ήταν η τελευταία ημέρα της παρουσίας των Ελληνικών Αρχών στη Σμύρνη. Η πυρπόληση της Σμύρνης έγινε την Τετάρτη 31 Αυγούστου 1922. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1922 οι Τούρκοι έμπαιναν στην Σμύρνη, ενώ οι Έλληνες δεν είχαν άλλη διέξοδο, παρά να πέσουν στη θάλασσα.
Στις 31 Αυγούστου (14 Σεπτεμβρίου με το νέο ημερολόγιο) οι Τούρκοι στρατιώτες του Νουρεντίν βάση σχεδίου που τους παρέδωσαν οι Τουρκικές αρχές άρχισαν να ανάβουν φωτιές στην πόλη. Με βενζίνη ή με πετρέλαιο άναψαν φωτιά πρώτα στην αρμενική συνοικία. Συνέχισαν το εμπρηστικό τους έργο σε όλες ανεξαιρέτως τις ελληνικές συνοικίες. Το αεράκι που διευκόλυνε την φωτιά να απλωθεί από σπίτι σε σπίτι που επεκτάθηκε σε έκταση τρεισήμισι χιλιομέτρων. Ορισμένα κτήρια του παραλιακού δρόμου που τους έδωσαν εντολή να μην τα πειράξουν , οι τούρκοι στρατιώτες ανατίναξαν όλα τα υπόλοιπα με δυναμίτη, Η φωτιά εμαίνετο όλη την νύχτα και σάρωσε όλη σχεδόν την πόλη. Κάηκαν 55.000 σπίτια από τα οποία τα 43.000 ήταν ελληνικά, τα 10.000 αρμενικά και 2.000 ξένων υπηκόων. Αποτεφρώθηκαν 117 σχολεία κοινοτικά και ιδιωτικά, ελληνικά και αρμενικά, όλα τα νοσοκομεία, 2 μουσεία και πολλά ιδρύματα. Από τις εκκλησίες οι 43 από τις 46.[...]
Οι Βρετανοί δεν τήρησαν τη συμφωνία με το Βενιζέλο. Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ δικαιολογεί ως εξής την στάση της Βρετανίας και την μη παραχώρηση της Κύπρου στην Ελλάδα μετά την επάνοδο του βασιλιά: «Ήταν ένας ηγεμόνας που παρά τα συμφέροντα και την θέληση του λαού του, προσπάθησε για λόγους προσωπικούς ή οικογενειακούς να φέρει την χώρα του στην πλευρά του εχθρού, που τελικά ήταν και η ηττημένη πλευρά. Για τον λόγο αυτό, η επιστροφή του Κωνσταντίνου διέλυσε κάθε συμμαχική πίστη και αφοσίωση προς την Ελλάδα και ακύρωσε όλες τις υποχρεώσεις, εκτός από τις νομικές». Ο Τσώρτσιλ μάλιστα προσέθεσε στο τέλος: «-Δεν συμβαίνει κάθε μέρα ηθικοί πιστωτές να είναι τόσο βολικοί».
Η καταστροφή της Σμύρνης, της πρωτευούσης του Μικρασιατικού Ελληνισμού, εσήμανε το τέλος της Ελληνικής παραδόσεως και της συνεχούς Ελληνικής παρουσίας τριών χιλιετιών εις την Μικράν Ασίαν. Η εκδίωξη του Ελληνικού στοιχείου της Ιωνίας, απετέλεσε έναν ιστορικό βιασμό, καθ’ όσον απέκοψε την Δυτική Μικρά Ασία από τον ενιαίο ιστορικώς, Ελληνοχριστιανικό Αιγαιοπελαγίτικο χώρο.
Η Μικρασιατική Καταστροφή, γράφει ο Ακαδημαϊκός Διονύσιος Ζακυθινός, «υπήρξεν η τελευταία φάσις του υπερποντίου Ελληνισμού. Υπό τα ερείπιά της ετάφησαν αι Ιωνικαί και Ποντιακαί αποικίαι, αι κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το μέγα εκπολιτιστικόν έργο του Βυζαντίου, η θαυμασία αντίστασις και το αφανές κατόρθωμα των Ελλήνων της Τουρκοκρατίας. Τα κύματα του Αιγαίου έρριξαν επί των ακτών και των νήσων της Ελλάδος τα ελεεινά λείψανα του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας. Και αντήχησαν οι αιγιαλοί και τα βουνά από τον γόον των σπαρασσομένων ανθρώπων. Ποίος κάλαμος θα περιγράψη την άφατον τραγωδίαν;»
Ο Ελληνικός πληθυσμός της Μικράς Ασίας, ο οποίος είχε παγκοσμίου σημασίας αποστολή επί τρεις και πλέον χιλιετίες, προσφυγών στο Ελληνικό Κράτος, εγκατεστάθη σε πολλά διαμερίσματα αυτού, σε πολλούς δε οικισμούς εδόθησαν Μικρασιατικά ονόματα, όπως Νέα Φιλαδέλφεια, Νέα Ιωνία, Νέα Σμύρνη κ.α. Το Εθνος μας, εδέχθη τους διωγμένους Μικρασιάτες αδελφούς μας και οργάνωσε την μεταφορά, περίθαλψη και την αποκατάστασή του.
RECOGNIZE GENOCIDE AGAINST CHRISTIANS FROM PONTOS, EAST THRACE AND ASIA MINOR!
"Εδούλεψα όσο μπορούσα για την πατρίδα... Από τη νέα γενιά πιστεύω τον υψωμό της..."Ν. Καπετανίδης"
"I did whatever possible for my homeland...I expect from the new generation to elevate it..."N. Kapetanides"
"Εδούλεψα όσο μπορούσα για την πατρίδα... Από τη νέα γενιά πιστεύω τον υψωμό της..."Ν. Καπετανίδης"
"I did whatever possible for my homeland...I expect from the new generation to elevate it..."N. Kapetanides"
ΠΗΓΗ:ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΦΟΡΟΥΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου