 |
| ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΛΙΩΤΗΣ |
Ο Ανδρέας… Η Μελίνα… Ο Γεννηματάς… Ο Λαλιώτης. Αν ανατρέξει κανείς στο θυμικό των Ελλήνων που πίστεψαν στο ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής, θα διαπιστώσει πως αυτές είναι οι τέσσερις φιγούρες που σεργιανίζουν στο συναισθηματικό ασυνείδητο ολόκληρων γενεών. Για την ‘ερωτικού πάθους’ σχέση του Ανδρέα Παπανδρέου με τις μάζες, καμία ανάλυση δεν μπορεί να είναι πλήρης και να αντικατοπτρίζει τη λατρεία που αισθάνονταν για τον γιο του ‘Γέρου της Δημοκρατίας’ οι Έλληνες. Η Μελίνα, απ’ την άλλη, ήταν η Μελίνα όλης της Ελλάδας, που έδωσε στο πολιτικό διακύβευμα της Αλλαγής, κοσμοπολίτικη αύρα. Όσο για τον Γιώργο Γεννηματά, ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον Ανδρέα, στις καρδιές όσων τον άκουγαν.
Αυτή είναι η ιστορική κληρονομιά του ΠΑΣΟΚ. Και ο Κώστας Λαλιώτης,
εκείνος που έμεινε να θυμίζει τι πραγματικά σήμαινε το Κίνημα
ανατροπής, ρήξης και κοινωνικής προσφοράς, που ιδρύθηκε την 3η του
Σεπτέμβρη, του 1974.
Τον αποκάλεσαν ‘θείο βρέφος’, ‘παιδί του Ανδρέα’. Ήταν ο αρχιτέκτονας της πολιτικής επικυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ σε επίπεδο εικόνας και επικοινωνίας, για σχεδόν δυο δεκαετίες.
Μια προσωπικότητα αντισυμβατική. Που δεν δίστασε να έρθει σε ρήξη ακόμη
και με τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου. Έφυγε, ξαναγύρισε, στάθηκε πάντα
εκεί, σε κάθε σημαντική στιγμή για το ΠΑΣΟΚ και τη χώρα. Τα έβαλε με
τον Μητσοτάκη. Κατηγορήθηκε για συκοφάντης. Δεν κουράστηκε να θυμίζει
ότι όλα τα μεγάλα δημόσια έργα που έγιναν στην Ελλάδα μετά το 1993,
φέρουν την υπογραφή του. Έγινε Γραμματέας του ΠΑΣΟΚ.
Συγκρούστηκε με τον Σημίτη… και τους Αμερικανούς. Έφυγε ξανά. Επέστρεψε
για να βοηθήσει τον Γιώργο Παπανδρέου.
Οι δυο τους, ή μάλλον ο Λαλιώτης
και το επιτελείο του Γιώργου, δεν κατάφεραν ποτέ να βρουν κώδικα
πολιτικής επικοινωνίας. Ίσως γιατί ο καταγόμενος από τα Δολιανά
πολιτικός, εννοούσε αυτό που έλεγε με νόημα, ότι το 2000 θα ήταν μόλις
40 ετών… Στη σημερινή διακυβέρνηση της ‘Νέας Αλλαγής’, με τους ξένους και
αλλότριους συμβούλους, ο Λαλιώτης δεν είχε θέση. Είχε όμως ρόλο στο Ίδρυμα Ανδρέας Παπανδρέου, όπου ο Γιώργος τον επέλεξε για πρόεδρο. Ήταν μια εξόχως συμβολική αποστρατεία. Κυριολεκτικά τιμητική.
Μόνο που… Ένας πολιτικός σαν τον Λαλιώτη, δεν αποστρατεύεται ποτέ.
Κάθε κίνησή του, κάθε επιλογή του, συνιστά πολιτικό γεγονός. Όπως για
παράδειγμα η παρατεταμένη σιωπή που έχει επιλέξει. Ούτε
κιχ για την Ελλάδα στα χρόνια του Μνημονίου. Ποιος, εκείνος που τα
έβαλε με τους Αμερικανούς, και δεν το μετάνιωσε.
Κάποιοι που έτυχε να τον συναντήσουν σε εξορμήσεις χαλάρωσης, το
φετινό καλοκαίρι, δεν κοινοποιούν, ούτε ως… αστικό θρύλο, το τι τους
είπε ο Κώστας Λαλιώτης για τη σημερινή Ελλάδα. Δεν ξεχνούν ωστόσο και
τις εικόνες που αντίκρισαν, και ‘ομιλούν’ από μόνες τους: Οι πολίτες να πλησιάζουν τον Λαλιώτη, και να του ζητούν να μιλήσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου