ουδέ σ' αμπέλια κόνεψεν ουδέ σα περιβόλια
επήγεν και εκόνεψεν, σ' Αγιά-Σοφιάς την πόρταν
Έδειξεν τ'έναν το φτερόν σο αίμαν βουτεμένον
και σ' άλλο το φτερόν αθέ, χαρτίν βαστά γραμμένον
ατό, κανείς κι αναγνώθ', κάνεις κι ξέρ' ντο λέει,
μηδέ κι ο Πατριάρχης μου, μ' όλους τους ποπάδες.
Κ' ένα παιδίν, καλόν παιδίν, πάει κι αναγνώθει,
Σιτ' αναγνώθει, σιτα̣ κλαίει, σιτα̣ κρούει την καρδίαν
- Ναϊλί εμάς και βάι εμάς 'πάρθεν η Ρωμανία!
επαίραν το βασιλοσκάμν και ελάεν η Αφεντία.
Μοιρολογούν τα εγκλησιάς, κλαίγ'νε τα μοναστήρα̣
κι Αγιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει δερνοκοπάται
- Μη κλαίς, μη κλαίς Άϊ Γιάννε μου και μη δερνοκοπάσαι
Η Ρωμανία επέρασεν η Ρωμανία 'πάρθεν
Η Ρωμανία αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου