 |
| της Κατερίνας Αυξεντίου |
Πόλυ Πάνου, σου αξίζουν πολλά λεπτά σιγής, σου αξίζουν πολλά αφιερώματα, σου αξίζουν οι υπερβολικές αναφορές, σου αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ από όλους εμάς τους «ευαίσθητους και επιρρεπείς» σε στίχους… πονεμένους και αγαπησιάρικους!
Και είμαστε πάρα πολλοί εμείς που είτε στην Ελλάδα είτε σε κάποια άλλη γειτονιά του κόσμου μεγαλώσαμε με τα τραγούδια σου, τα κάναμε βίωμα προσωπικό όταν σιγοντάραμε «φέρτε μια κούπα με κρασί και κάντε μου παρέα/ για μένα απόψε η βραδιά είναι η τελευταία», κλάψαμε όταν ακούσαμε «μάγισσες φέρτε βότανα/ τον πόνο μου να γιάνω/ την έπαθα κ’ αγάπησα/ μα δεν το ξανακάνω», φανταστήκαμε τους εαυτούς μας να έχουμε «φίλο το βουνό και συντροφιά τα πεύκα».
Είμαστε πολλοί εμείς που σιγοτραγουδήσαμε «εσένα δεν σου άξιζε αγάπη» αλλά και γίναμε σκνίπα γιατί ακούσαμε «σε βλέπω στο ποτήρι μου/ και πίνοντας σε πίνω/ και άμα τελειώσει το ποτό/ δεν ξέρω τι θα γίνω». Είμαστε πολλοί εμείς που γονατίσαμε πάνω στην πίστα ακούγοντας «μες στη πολλή σκοτούρα μου/ γιατί να σε γνωρίσω/ κλαίω και λέω μυστικά για σένα ‘νε/ γιατί να σ’ αγαπήσω».
Σε ευχαριστούμε κυρία Πάνου γιατί η φωνή σου ζωντάνεψε τους στίχους …«πληρωμένες αγκαλιές/ ιστορίες τραγικές/ γράφονται μέσ' στις κρύες φτωχογειτονιές», «ένα σφάλμα έκανα/ πρέπει να το ξεχάσεις/ γιατί αλλιώς αγάπη μου/ γρήγορα θα με χάσεις», …σε ευχαριστούμε γιατί και για τη συμβουλή «κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή/ μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι/ έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί/ γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ».
Το ανάρτησα από https://www.facebook.com/katerina.afxentiou.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου