Συντρόφισσες και σύντροφοι
Γιατί εμείς έχουμε το δικαίωμα να χρησιμοποιούμε αυτές τις λέξεις. Γιατί εμείς δώσαμε κοινούς αγώνες και εκεί καταλάβαμε τη συντροφικότητα, το μεγαλείο της στράτευσης σε κοινές αρχές και αξίες.
Είμαστε εδώ και είμαστε πολλοί.
Είμαστε έτοιμοι.
Είμαστε εδώ και είμαστε αποφασισμένοι να δώσουμε ένα τέλος στον εφιάλτη που ζούμε.
Είμαστε εδώ και είμαστε διατεθειμένοι να βρεθούμε και πάλι μπροστά σε αγώνες προκειμένου να αλλάξουμε τη συντηρητική φορά των πραγμάτων.
Έχουμε να δώσουμε ένα νέο αγώνα. Για μια ΝΕΑ ΑΡΧΗ.
Στις 3 Σεπτέμβρη του΄74 ξεκινήσαμε
Στις 18 Οκτώβρη του 81 νικήσαμε.
Στις 19 Οκτώβρη του 2013 ξαναρχίζουμε.
Και τούτη τη φορά δεν θα σταματήσουμε αν δεν αλλάξουμε τα πάντα. Αν δεν νικήσουμε τα αίτια της παρακμής. Αν δεν στερεώσουμε το καινούριο πλαίσιο συμφωνίας.
Τώρα πρέπει να κάνουμε μια ΝΕΑ ΑΡΧΗ. Γιατί μετά από τόσα χρόνια μάθαμε να ξεχωρίζουμε τις ποιότητες. Να ξεχωρίζουμε τον σκοπό της κοινωνίας απ΄τον αυτοσκοπό της εξουσίας. Να ξεχωρίζουνε αυτούς που νοιώθουν απ΄ αυτούς που υποκρίνονται.
Να ξεχωρίζουμε αυτούς που μάχονται απ΄αυτούς που καραδοκούν. Δεν ήμασταν και δεν θα γίνουμε ποτέ όλοι ίδιοι, αλλά να που το’ φερε η ιστορία να πρέπει εμείς να αποδείξουμε την αλήθεια.
Να εξηγήσουμε εμείς τι έγινε στ΄αλήθεια.
Να φύγουμε εμείς από το σπίτι μας για να μη γίνει πρόσφυγας το όραμα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Εγώ πρώτος ζητώ συγγνώμη. Γιατί ναι , πολλά τα φοβόμουν ή τα ήξερα. Αλλά νόμιζα κάποιες φορές ότι υπηρετώντας τον αυτοσκοπό της εξουσίας την οποία ποτέ δεν αγάπησα, υπηρέτησα τον σκοπό της κοινωνίας.
Έκανα λάθος εκτίμηση. Παρέσυρα κι άλλους.
Έπρεπε να έχω φύγει νωρίτερα, αλλά ποτέ δεν είναι αργά.
Το 2000 πήραμε πρωτοβουλία. Φτιάξαμε την Αριστερή Πρωτοβουλία που δικαιώθηκε σε όλες τις τοποθετήσεις και τις προβλέψεις της.
Δεν αφομοιώθηκε από το σύστημα, αλλά και δεν κλονίσαμε το σύστημα.
Γιατί κάναμε το λάθος να πιστέψουμε ότι τα Συστήματα νικιούνται από μέσα. Λάθος. Τα Συστήματα νικιούνται με κατά μέτωπον επίθεση. Όχι με όπλα. Με λόγο πολιτικό και μετωπικό. Με επιχειρήματα λογικά κι οράματα που πυρπολούν τις καρδιές των ανθρώπων και τους οδηγούν στην αλλαγή.
Γι΄αυτό είμαστε εδώ.
Γι’ αυτό είμαι εδώ.
Είμαστε εδώ και είμαστε μαζί, για να κάνουμε μια ΝΕΑ ΑΡΧΗ, ένα νέο ξεκίνημα, μια νέα προσπάθεια, προκειμένου η Δημοκρατική παράταξη που πιστέψαμε, που στρατευτήκαμε, που αγωνιστήκαμε να σταθεί και πάλι περήφανη στα πόδια της, να ξαναβρεί τη δύναμη της, να ξανασυναντηθεί με το λαό, με τις δυνάμεις της κοινωνίας που πάντοτε ήταν στο πλευρό της.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Έχουμε πίσω μας μια κοινή ιστορία, μια κοινή αφετηρία και ένα κοινό αξιακό σύστημα.
Ενταχτήκαμε στο ΠΑΣΟΚ, δώσαμε τη μάχη μας για τη μεγάλη αλλαγή στη χώρα, εμπνευστήκαμε από τον Ανδρέα Παπανδρέου, παλέψαμε και αντισταθήκαμε στην προσπάθεια αλλαγής του κόμματος μας από ένα ρωμαλέο σοσιαλιστικό κίνημα σε ένα ουδέτερο νεοσυντηρητικό κόμμα, ολίγον εκσυγχρονιστικό, ολίγον κεντρώο και πολύ δεξιό.
Σταθήκαμε με απόλυτη ευθύνη απέναντι σε επιλογές που οδηγούσαν στα τάρταρα την παράταξη και το λαό μας. Σταθήκαμε καθαρά, υπεύθυνα, χωρίς «ναι μεν αλλά» ενάντια στις πολιτικές των μνημονίων, της παράδοσης της εθνικής μας κυριαρχίας στους εκπροσώπους της Τρόικα. Προειδοποιήσαμε για την κοινωνική καταστροφή αλλά και για την απαξίωση της παράταξης.
Είπαμε πως όσο το ΠΑΣΟΚ θα βιώνει το δυισμό ανάμεσα στις αρχές του και τις ασκούμενες πολιτικές τόσο θα μικραίνει και θα απαξιώνεται.
Επιμέναμε και επιμένουμε πως δεν μπορείς στα λόγια να δηλώνεις προοδευτικός και οι πράξεις σου να σε οδηγούν σε πλήρη ταύτιση με τη δεξιά και τις επιλογές της.
Ζήσαμε την απαξίωση. Ζούμε το μαρτύριο της εξαφάνισης μιας παράταξης που πρόσφερε τόσα στη χώρα και το λαό και κινδυνεύει να διαγραφεί από τον ίδιο το λαό, την ίδια στιγμή που μικροί και ανιστόρητοι παράγοντες διοργανώνουν εκδηλώσεις φιλολογικού χαρακτήρα για την προσφορά της.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Χωρίς καμία αμφιβολία, χωρίς κανένα δισταγμό μπορώ να πω, με απόλυτη βεβαιότητα ότι κάποιοι ανέλαβαν εργολαβικά την καταστροφή και απαξίωση της παράταξης.
Κάποιοι σχεδίασαν και υλοποίησαν αυτά που έπρεπε προκειμένου το ΠΑΣΟΚ των αγώνων, του λαού και της Αλλαγής να μετατραπεί σε ένα αδειανό πουκάμισο, ταυτισμένο με την υποταγή, τους λίγους και την πολιτική συνδιαλλαγή.
Το μεγαλύτερο σοσιαλιστικό κίνημα της Ευρώπης έπρεπε να διαλυθεί και να πάψει να στέκεται στο πλευρό του λαού μας. Έπρεπε οι σύγχρονοι πολιτικοί «Εφιάλτες» να το υπονομεύσουν, να το διχάσουν και τελικά να το μετατρέψουν σε κάτι που δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να σηκώσει κεφάλι.
Οι «χρήσιμοι» για το σύστημα που επέλεξαν να το οδηγήσουν στην απαξίωση, σήμερα αναζητούν νέες φόρμουλες σωτηρίας, μέσα από νέα υποτιθέμενα σχήματα, που καμία σχέση δεν έχουν με τις κοινωνικές διεργασίες. Προσπαθούν να δραπετεύσουν από τις τεράστιες ευθύνες τους για τη συντηρητική μετάλλαξη ενός προοδευτικού χώρου και την πολιτική εξορία εκατομμυρίων Ελλήνων που το πίστεψαν.
Για εμάς θα είναι πάντοτε οι «Εφιάλτες» της παράταξης, αυτοί που στο παζάρι της εξουσίας πούλησαν τα ιερά και τα όσια, αυτοί που προδώσανε αξίες, αυτοί που ξεπουλήσανε τα «πιστεύω» μας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Στην πολιτική ιστορία καταγράφονται και θα καταγράφονται δύο τουλάχιστον συγκρουόμενα μεγάλα πολιτικά σχήματα, που εκφράζουν διαχρονικά διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, στρώματα και συμφέροντα:
Από τη μία πλευρά τα κόμματα της συντήρησης, με τα όποια ονόματα τους αλλά με συγκεκριμένες ιδεολογικές αναφορές που αποτελούν τους διαχρονικούς πολιτικούς εκπροσώπους των συμφερόντων της άρχουσας τάξης.
Από την άλλη εκείνα που εκφράζουν εκείνες τις κοινωνικές συμμαχίες που στέκονται απέναντι σε αυτή και συνήθως, με τη μαρξιστική θεώρηση, αποτελούν τα αντικείμενα της εκμετάλλευσης.
Μπορεί οι ονομασίες να είναι διαφορετικές στη διάρκεια των χρόνων αλλά όλοι συμφωνούν ότι σε μια κοινωνία ταξικών αντιθέσεων η σύγκρουση θα είναι πάντοτε ανάμεσα στο κεφάλαιο και τις δυνάμεις της εργασίας, επαναλαμβάνω όπως και αν τα ονομάσει κάποιος, όποια δευτερεύοντα χαρακτηριστικά και αν τους δώσει.
Συντήρηση και πρόοδος, συντηρητικές πολιτικές και προοδευτικές πολιτικές σε μια διαρκή σύγκρουση του χθες και του σήμερα.
Ο νεοφιλελευθερισμός αναγνωρίζεται από τον συντηρητισμό τον οποίο αποπνέει: Δεν ζητά ποτέ αλλαγές, ζητά μόνο περιορισμό του χρήματος με προκάλυμμα το μονεταρισμό, ζητά μόνο εξισορρόπηση χρηματιστική, αλλά όχι κατ’ ανάγκη δομικές μεταβολές του παραγωγικού συστήματος. Όραμα του Νεοφιλελευθερισμού είναι η επιστροφή σε κάποιο φανταστικό παρελθόν, κάποια «χρυσή εποχή», στην οποία οι αξίες ήσαν πραγματικές και δεν είχαν διαβρωθεί από την αφθονία του χρήματος. Όμως αυτό βέβαια, σε τελευταία ανάλυση, εξυπηρετεί αυτούς που έχουν ήδη δικούς τους πόρους και δεν έχουν ανάγκη δανεισμού.
Ο μονεταρισμός είναι σε ανταγωνιστική σχέση απέναντι στη δυνατότητα των δομικών μεταβολών και του καλώς εννοούμενου εκσυγχρονισμού.
Αυτές οι επισημάνσεις, νομίζω ότι είναι απαραίτητες για τη συνέχεια του συλλογισμού αλλά και για την καλύτερη ανάγνωση των σημερινών δεδομένων.
Το αντίπαλο στρατόπεδο, των σοσιαλδημοκρατικών ή εργατικών κομμάτων, βρίσκεται σε μόνιμη, από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, κρίση στρατηγικής και προσανατολισμού.
Σήμερα, βρίσκονται σε μια διαδικασία πλήρους συμφιλίωσης με τον καπιταλισμό, αυτή τη φορά με όρους νεοφιλελευθερισμού (στην εποχή της παγκοσμιοποίησης). Οι λεγόμενοι σοσιαλδημοκράτες επιδιώκουν να εμφανιστούν ως οι εκσυγχρονιστές και οι πιο αποτελεσματικοί διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος.
Αυτός ο νέος αναθεωρητισμός, τείνει, μετά την εγκατάλειψη των θέσεων της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας, να εγκαταλείψει και τα σύμβολα, τις ιστορικές παραστάσεις και εικόνες που την συνόδευαν από την ημέρα της εμφάνισής της στο ιστορικό προσκήνιο. Η αλλαγή των συμβόλων σηματοδοτεί την συνειδητή απόφαση εγκατάλειψης του παρελθόντος.
Αποδέχονται πλήρως την οικονομική λογική του συστήματος, αλλά δεν μπορούν να προσδιορίσουν πού θέλουν να πάνε, δεδομένου ότι έχουν εγκλωβιστεί στις σημερινές δυνατότητες του καπιταλισμού και δεν μπορούν να σκεφτούν κάτι πέραν αυτών.
Στην πραγματικότητα παρακολουθούμε την αργή έκλειψη του σοσιαλδημοκρατικού προτάγματος από την προοδευτική ευρωπαϊκή πολιτική.
Η εμμονή στο αποτυχημένο μοντέλο της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε αδιέξοδα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Από το 1996 και μετά αρχίζει και αναπτύσσεται ένα καινούργιο ιδεολόγημα, με κεντρικούς εκφραστές συντηρητικών αντιλήψεων πολιτικούς, υπέρμαχους του λεγόμενου «εκσυγχρονισμού», σε μια προσπάθεια να επενδυθεί με ιδεολογικά χαρακτηριστικά η δεξιόστροφη – συντηρητική πορεία του ΠΑΣΟΚ.
Με το «Αριστερά» προσπαθούν να ευνουχίσουν τις πραγματικά προοδευτικές καταβολές του Κινήματος, ενώ με το «Κέντρο» δίνουν την πραγματική διάσταση της νέας πολιτικής θεώρησης των πραγμάτων.
Πολιτική διαχείρισης που περιορίζεται στα όρια ενός υποτιθέμενου κράτους ευημερίας, χωρίς καμία αμφισβήτηση ιδιοκτησιακών και παραγωγικών σχέσεων, πάντοτε στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος, όπου ακόμη και ο αυτονόητος εξορθολογισμός των δυσπλασιών του κράτους θεωρείται κάτι σαν επανάσταση! Η κατεύθυνση είναι η πλήρης αποδοχή της κυριαρχίας των νόμων της αγοράς στην πολιτική.
Το ιδεολόγημα της Κεντροαριστεράς που προβάλλεται ακόμη και σήμερα από τους εραστές της νεοσυντηρητικής μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ, αποτελεί ένα ανιστόρητο εφεύρημα, χωρίς καμία πολιτική αναφορά, πλήρως αποιδεολογικοποιημένο, που δεν μπορεί να χαρακτηρίσει μια πορεία αλλαγής παρά μόνο μια πορεία συναλλαγής με τους ρυθμιστές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της χώρας.
Με απλά λόγια για όσους το εφεύρανε είναι προφανές ότι αναζητούσαν και αναζητούν το μεγάλο συμβιβασμό, γιατί έτσι εκτιμούν ότι θα μπορούν να συνεχίζουν να αποτελούν στοιχεία της κρατικής διαχείρισης και της εξουσίας. Αναζητούν με σύγχρονους όρους μια νέα Ένωση Κέντρου, που θα κλείνει το μάτι προς τα Αριστερά ασκώντας όμως πολιτικές που θα είναι πλήρως αποδεκτές από τη συντηρητική τάξη των αγαπητών τραπεζιτών και Βιομηχάνων.
Αν η σύγχρονη κεντροαριστερά είναι το σπίτι των 58, ε! τότε εμείς θα είμαστε έξω από αυτό! Γιατί στην πίσω αυλή βρίσκεται το γήπεδο του κ. Σαμαρά, της σκληρής Δεξιάς και των υπαλλήλων – πολιτικών της Τρόικα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, της κοινωνικής διάλυσης και του πολιτικού ευτελισμού, η διέξοδος δεν μπορεί να έρθει από τις δυνάμεις της αποτυχίας. Όσοι οδήγησαν τη χώρα στα σημερινά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα, όσοι συνεχίζουν να αποδέχονται πρόθυμα τις έξωθεν διαταγές και όσοι αποτελούν τα υλικά κατάρρευσης ενός πολιτικού συστήματος που αποδείχθηκε εχθρικό για το λαό, δεν μπορούν να αποτελέσουν τις λύσεις της επόμενης ημέρας.
Το πρόβλημα δεν είναι αριθμητικό. Δεν αρκεί να προσμετράς ποσοστά δημοσκοπήσεων για να ερμηνεύεις τα πολιτικά δρώμενα!
Η μόνη διέξοδος που μπορεί να δοθεί από τη ΝΔ και το κυβερνητικό της δεκανίκι, που δυστυχώς εξακολουθεί να λέγεται ΠΑΣΟΚ, είναι αυτή της ακόμη μεγαλύτερης εξάρτησης, της ακόμα μεγαλύτερης υποταγής στις απαιτήσεις των δανειστών, προκειμένου να ολοκληρωθεί το πείραμα “Κοσσοβοποίησης” της Ελλάδας και του λαού της. Πρόκειται για την πιο αισχρή εκδοχή του δόγματος «υλοποίησε και μη μιλάς», που μετατρέπει πολιτικά υποκείμενα σε χειραγωγούμενες μαριονέττες, που εξαθλιώνει την κοινωνία προκειμένου ελάχιστοι να κερδίσουν, που επιβραβεύει τους «χρήσιμους» για το σύστημα και εξοντώνει οποιονδήποτε δεν είναι αρεστός, που επενδύει στη δημιουργία μιας ζώνης φθηνού και εξαθλιωμένου εργατικού δυναμικού, μηδενικών εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά που οδηγεί εκ των πραγμάτων στην υπονόμευση της ίδιας της δημοκρατίας.
Επενδύουν στο φόβο, τρομοκρατούν με τις λογικές του «μονόδρομου» και της «μοναδικής λύσης», καλλιεργούν ψευτοδιλλήματα, διχάζουν την κοινωνία και οδηγούν στην καταστροφή τη χώρα. Είναι επικίνδυνοι, ανιστόρητοι και με υπαλληλική σχέση, με τους πραγματικούς τους εργοδότες που βρίσκονται εντός και εκτός Ελλάδας.
Η μόνη διέξοδος που μπορεί να δοθεί από τον άλλο διαμορφωμένο πόλο, τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτή του απόλυτου αδιεξόδου. Ένα μικρό κόμμα , που εκλογικά ενισχύθηκε από τις δυνάμεις που εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ, αναζητά με επικίνδυνες και ανιστόρητες υπερβάσεις την πολιτική του κατοχύρωση αγνοώντας την έννοια του ρεαλισμού, συναγωνιζόμενο σε δημαγωγία τον πιο δεξιό λαϊκισμό! Είναι προφανές πως δεν μπορεί να αποτελέσει λύση η επένδυση στην αγανάκτηση – τη δίκαιη αγανάκτηση - του κόσμου, ή στην τιμωρητική για τους προηγούμενους, διάθεση που υπάρχει σε ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού.
Η πραγματική όμως Αριστερά οφείλει να είναι ρεαλιστική. Αρνείται τη μοιρολατρία, θέλει να φέρει την ελπίδα χωρίς να σπείρει ψευδαισθήσεις. Γιατί η πραγματική Αριστερά δεν φοβάται να αναλάβει τις πραγματικές της ευθύνες και απέχει πολύ από το λαϊκισμό.
Στα απόνερα της κρίσης βρίσκουν την ευκαιρία να αναπτυχθούν και να δυναμώσουν οι φωνές του ακροδεξιού λαϊκισμού. Τα όσα συνέβησαν τελευταία με τη Χρυσή Αυγή καταδεικνύουν πως οι προστατευόμενοι του συστήματος, μπορούν την επόμενη στιγμή να μετατραπούν σε κατηγορούμενους, αν ευνοείται με αυτόν τον τρόπο η υλοποίηση ακόμη πιο σκληρών πολιτικών επιλογών.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, της κοινωνικής διάλυσης, της οικονομικής κατάρρευσης και της πολιτικής αναξιοπιστίας, η μοναδική ρεαλιστική απάντηση μπορεί να προέλθει από τις υγιείς, τις πραγματικές δυνάμεις του ευρύτερου δημοκρατικού και σοσιαλιστικού χώρου.
Ναι! απευθυνόμαστε σε κάθε δημοκράτη, γιατί πιστεύουμε πως η προστασία, η διαφύλαξη και η ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών της χώρας, αποτελεί κυρίαρχη προτεραιότητα.
Σε μια εποχή που η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία μετατρέπεται σε «δημοκρατία Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου», όπου οι συμμετοχικοί και δημοκρατικοί θεσμοί οδηγούνται στην απαξίωση και την διάλυση, όπου κατοχυρωμένα δημοκρατικά δικαιώματα παραβιάζονται βάναυσα, όπου το δικαίωμα στην εργασία και τη ζωή μετατρέπεται σε Υπουργική απόφαση, είναι προφανές πως η συζήτηση για τη Δημοκρατία πρέπει να αποτελεί κυρίαρχη προτεραιότητα.
Ναι! απευθυνόμαστε σε όλους αυτούς που πιστέψανε και πιστεύουνε στην αλλαγή της κοινωνίας!
Πιστέψανε και πιστεύουν ότι ο σοσιαλισμός προσδιορίζει και σηματοδοτεί μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς καταπίεση, χωρίς αλλοτρίωση
Μια κοινωνία ανοιχτή και σύγχρονη, δημοκρατική και δίκαιη, ελεύθερη και αυτοδιαχειριστική, μια κοινωνία πολιτών με ελευθερίες και δικαιώματα, με αυτονομία και αυτοδιαχείριση.
Προσδιορίζει και σηματοδοτεί ταυτόχρονα την κλίμακα των προτεραιοτήτων, των επιλογών και των αξιών.
Προσδιορίζει και σηματοδοτεί μια κοινωνία με επίκεντρο τον άνθρωπο, δημιουργό, κριτή και παραγωγό γνώσεων, ιδανικών και αγαθών. Μια κοινωνία για την οποία θα ισχύει το αυτονόητο:
«Η ελεύθερη ανάπτυξη κάθε ανθρώπου είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη όλων»
Η λέξη ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ σηματοδοτεί το πραγματικό όνομα και το πραγματικό νόημα στις ιδέες της ελευθερίας και της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και της ισότητας. Προσδιορίζει τις πανανθρώπινες αξίες που δεν μπορεί να είναι φθαρμένες, ακρωτηριασμένες, παραπλανητικές και απωθητικές.
Σηματοδοτεί τη λυτρωτική δύναμη των ιδεών σε όλες τους τις πτυχές, την πολιτική, την κοινωνική, την οικονομική, την πολιτισμική και την ηθική.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Πήραμε αυτή την πρωτοβουλία, όχι για να ικανοποιήσουμε μια ταπεινή φιλοδοξία, ούτε για να θολώσουμε τα ήδη θολά νερά της πολιτικής μας ζωής.
Πήραμε αυτή την Πρωτοβουλία γιατί πρέπει επιτέλους να εκφραστεί όλη αυτή η σιωπηλή, φοβισμένη, απογοητευμένη, αλλά δυναμική και ελπιδοφόρα δύναμη που βρίσκεται στους ανθρώπους που απέχουν, που δεν θέλουν να ταυτιστούν με το υπάρχον σκηνικό, που δεν εκφράζονται ούτε από τους σημερινούς υπαλλήλους της Τρόικα, ούτε από τους φερόμενους και αυτοαναγορευόμενους σωτήρες μιας φανταστικής Αριστεράς.
Πήραμε αυτή την Πρωτοβουλία προκειμένου να προτείνουμε προς όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις , προς όλους τους πολίτες, που δεν προβληματίζονται μόνο για την έξοδο από την κρίση αλλά συνειδητοποιούν και ψάχνουν και ελπίζουν για την έξοδο από το σύστημα που γεννά την κρίση και κριτική και Διάλογο και Συνεργασία και Κοινή Δράση σε όλα τα καθημερινά μέτωπα πάλης.
Πήραμε αυτή την Πρωτοβουλία, καταθέτοντας σήμερα μια πρόταση και μια πρόκληση προς όλες τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις αλλά και όλες τις κοινωνικές δυνάμεις, προς όλους τους πολίτες χωρίς αποκλεισμούς. Δεν είναι μια πρόταση ανεδαφική. Μπορεί και πρέπει με επιμονή και υπομονή να προχωρήσει. Να προχωρήσει με δεδομένες τις διαφορές και τις συγκρούσεις ανάμεσα στις πολιτικές και τις κοινωνικές δυνάμεις μιας και επιζητεί να οικοδομήσει τις αναγκαίες μίνιμουμ συγκλίσεις και μίνιμουμ κοινές στάσεις πάνω στη διαλεχτική σύνθεση των αντιθέσεων.
Να δοκιμάσουμε και να προβάλλουμε μια μακρόπνοα και αλληλέγγυα στάση και δημιουργική δράση για μια Ελλάδα ακέραιη και κυρίαρχη, ανεξάρτητη και σοσιαλιστική, για μια κοινωνία ανθρώπινη, χωρίς εκμετάλλευση και δίχως αλλοτρίωση.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ο χρόνος αλλά και οι δικαιολογίες τέλειωσαν για όλους μας.
Οι στιγμές που ζούμε απαιτούν ξεκάθαρη απάντηση.
Θα είμαστε μπροστάρηδες μιας νέας προσπάθειας ανασύστασης του δημοκρατικού και σοσιαλιστικού χώρου;
Θα δηλώσουμε παρόν στον αγώνα για απεγκλωβισμό από τα μνημονιακά δεσμά;
Θα συμμετέχουμε με όλες μας τις δυνάμεις στο χτίσιμο μιας ΝΕΑΣ ΑΡΧΗΣ, μιας νέας σχέσης εμπιστοσύνης, ειλικρίνειας και ελπίδας με το λαό μας;
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Πολλοί με ρώτησαν τις προηγούμενες μέρες τι θα γίνει με αυτή την κίνηση.
Θα μείνει μια Κίνηση Συμβολής στον μετασχηματισμό και την ανασυγκρότηση της Δημοκρατικής Παράταξης.
Θα γίνει κόμμα και θα κατέβει στις εκλογές.
Θα γίνει συνιστώσα κυβερνητικών συσχετισμών.
H απάντηση είναι απλή.
Αυτή η κίνηση απ΄ τη φύση της οδηγεί σε νέα αποτελέσματα.
Αχαρτογράφητα, αλλά ελπιδοφόρα.
Ασυμβίβαστα, αλλά εποικοδομητικά.
Θα πορευτούμε σε όλη την Ελλάδα δίνοντας το προσκλητήριο μας.
Θα μιλήσουμε και θ΄ακούσουμε.
Θα εμπιστευτούμε ανθρώπους της διπλανής πόρτας γιατί αυτοί αξίζουν να λέγονται σύντροφοί μας.
Θα δώσουμε σήμα πορείας και θα μετρηθούμε απ΄το αποτέλεσμα.
Εμείς, το ερώτημα «τι θα γίνει από εδώ και πέρα» έχουμε απαντήσει.
Η κίνηση αυτή θα γίνει ο εφιάλτης του συστήματος και η ελπίδα του λαού που πιστεύει το σοσιαλισμό, που πιστεύει στην ανάγκη μιας Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Παράταξης, Ριζοσπαστικής αλλά και λογικής.
Με ρωτούν ποιος θα ηγηθεί. Κι απαντώ εσείς. Εσείς θα κρίνετε. Εσείς θα διαισθανθείτε, εσείς θα εκλέξετε, εσείς θα αποφασίσετε.
Μπορεί και πρέπει να είναι μια επιλογή με βάθος χρόνου και πολιτικές προεκτάσεις που θα ξεπερνούν τις σημερινές ισορροπίες, που θα βλέπει το αύριο και όχι μόνο το σήμερα, που θα δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις να επανακτήσει και πάλι την πρωτοπορία και την δύναμη ανατροπής του.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Είναι ώρα να αποφασίσουμε το δικό μας ρόλο και το δικό μας τρόπο παρέμβασης στις εξελίξεις.
Είναι ώρα να μετρήσουμε την ένταση της φλόγας της καρδιάς μας, τις αντοχές μας αλλά και τις δυνάμεις μας.
Είναι η ώρα να συζητήσουμε, να ψάξουμε να βρούμε τις ευρύτερες δυνατές συμφωνίες και συναινέσεις.
Είναι η ώρα που πρέπει να ξεφύγουμε από συναισθηματισμούς και συγκινησιακές φορτίσεις που δημιουργούν οι αναμνήσεις του παρελθόντος.
Είναι η ώρα που πρέπει να αποφασίσουμε για το μέλλον, όχι το δικό μας αλλά των παιδιών μας.
Είναι η ώρα που πρέπει να μετατρέψουμε το «δεν ξέρω, δεν απαντώ» σε δύναμη ανατροπής, δύναμη δημιουργίας, δύναμη αλλαγής μιας ισορροπίας τρόμου και αδιεξόδου.
Είναι η ώρα να κάνουμε πολλά βήματα μπροστά.
Είναι η ώρα που κρύβεται το συμβιβασμένο και ηττημένο και αναδεικνύεται το ελπιδοφόρο για το αύριο.
Είναι μια ώρα μεγάλης απόφασης και είναι μία και μοναδική.
«Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει».
Από σήμερα, συντρόφισσες και σύντροφοι, διάλεξα να κάνω μια ΝΕΑ ΑΡΧΗ και σας καλώ να κάνετε το ίδιο.
Ας οργανωθούμε, ας ξαναγνωριστούμε, ας εμπιστευτούμε το μέλλον.
Καλό αγώνα. Καλή δύναμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου