ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΩΚΟΣ: ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ

Λίγα Λόγια για τον Νικόλα Σώκο

Γεννήθηκε στο Αγρίνιο στις 19 Οκτώβρη 1980. Αποφοίτησε από το τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε δημοσιογραφία. Στο παρελθόν είχε συνεργαστεί με εφημερίδες και περιοδικά του Αγρινίου καθώς και με ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ζει στο Αγρίνιο και εργάζεται στο Μεσολόγγι.

Δεν ήταν όπως τα άλλα καλοκαιρινά απογεύματα εκείνο το απόγευμα στο γνωστό στέκι και εκείνος δεν ήταν τόσο χαμογελαστός, αλλά διέκρινες στο βλέμμα του μια βαθειά μελαγχολία, που έφτανε στα όρια της απογοήτευσης. Σκεπτικός διάβαζε την εφημερίδα του και δίπλα του αμίλητη η αγαπημένη του Ινές μελετούσε κι αυτή ένα βιβλίο της Ιζαμπέλ Αλιέντε. Τους παρατηρούσα ώρα και οι μόνοι ήχοι που ακούγονταν ήταν το ξεφύλλισμα της εφημερίδας και του βιβλίου. Όταν ήρθε το κορίτσι να πάρει παραγγελία, ο NISOS αναθάρρησε: «Αν και αυτό που φοράς, κοπελιά, είναι μιας παλιάς, χρυσής δεκαετίας στο σωματότυπό σου δένει εκπληκτικά, αν είχες την ευγενή καλοσύνη μας φέρνεις τρία καφεδάκια». Η κοπέλα κοκκίνησε από τη φιλοφρόνηση, χαμογέλασε ευγενικά μα αμήχανα και απομακρύνθηκε από το τραπέζι. Ανάβει ένα τσιγάρο ο NISOS μαζί με τον καφέ και αρχίζει και λέει.

«Κάποια πράγματα είναι θέμα τύχης ή σύμπτωσης. Φαντάσου ένα παιδί να γεννιέται στην Ελλάδα ή στον πολιτισμένο δήθεν κόσμο, την εποχή της επίπλαστης ευημερίας. Αυτό το παιδί μπορεί να έχει χρήματα, να πάει στα καλύτερα πανεπιστήμια, να είναι μέλος της καλής κοινωνίας. Θα μπορεί ενδεχομένως να μετακινείται στην Αθήνα, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο και κάποια στιγμή θα μπορεί να αποκτήσει ένα σπίτι προδιαγραφών, ένα ταχύτατο αμάξι και ένα σκάφος. Φαντάσου ένα άλλο παιδί που γεννήθηκε στη Σενεγάλη, στη Μαυριτανία ή στις αρχές του 1990 στη Γιουγκοσλαβία και στις αρχές του 2000 στο Αφγανιστάν ή στο Ιράκ. Θα πάει σε κάποιο κρυφό σχολειό να μάθει κολυβογράμματα και άμα επιζήσει και η ζωή είναι γενναιόδωρη μαζί του θα ζήσει μέχρι τα 50. Φαντάσου τώρα να είσαι μόνιμος κάτοικος στην Γάζα ή οπουδήποτε στην Παλαιστίνη. Ξέρεις, οι άνθρωποι δεν είναι ευαισθητοποιημένοι αν ο θάνατος δε χτυπάει τη δικιά τους πόρτα. Το χειρότερο όλων είναι ότι έχουμε συνηθίσει σε πολλά πράγματα και μας φαίνονται μη διαπραγματεύσιμα. Η ζωή με τρομακτικές κοινωνικές ανισότητες, η ύπαρξη του νόμου του ισχυρού, η απουσία του συναισθήματος στις πολιτικες – κοινωνικές – διαπροσωπικές σχέσεις είναι κάτι το μη παράλογο, ίσως και απολύτως φυσιολογικό. Θαρρώ πως τις ζωές μας τις έχουμε κάνει παράσταση σε ένα θέατρο σκιών κατά παραγγελία».

Η κουβέντα διήρκησε πολλή ώρα και η αγαπημένη του Ινές τον άκουγε προσεκτικά χωρίς να τον διακόψει ούτε μια φορά. Τι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις σκέφτηκα κάπως φωναχτά και ασυναίσθητα θυμήθηκα τη «γραμμή του ορίζοντος». Εκεί ο Χρήστος Βακαλόπουλος έγραφε «υπάρχει μόνο ένα νησί για τον καθένα, αρκεί να το βρει, να μείνει εκεί» και συνέχιζε επισημαίνοντας ότι «οι άνθρωποι πίνουν διάφορα ποτά, ταξιδεύουν σε διάφορα νησιά, έχουν συνεχώς την αίσθηση ότι δεν ήπιαν ακόμα τίποτα, δεν πήγαν πουθενά. Τα ανακατεύουν για να ξεχάσουν ότι υπάρχει μόνο ένα νησί, μια παραλία, ένα ποτό».

Ο NISOS δεν είπε λέξη, χάθηκε πάλι στις σκέψεις του, πήρε την εφημερίδα του και άρχισε να τη διαβάζει με το γνωστό βλεμμα μελαγχολίας στα μάτια, σιγοτραγουδώντας «…Μην κλαις μικρή μου και πληγές ανοίγεις μου στα στήθη εμείς οι δυο θα κάνουμε τον κόσμο παραμύθι».

Υγιαίνετε

Το ανάρτησα από http://agriniovoice.gr