ΘΑΛΑΣΣΑ

ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΜΑΜΕΛΗΣ

kmamelis@yahoo.gr

Σε τούτη την έντυπη γωνιά των 300 λέξεων που οκτώ χρόνια τώρα εξελίσσεται το παίγνιο των νοημάτων,των συναισθημάτων και των αφαιρέσεων,τις μέρες παρα θιν αλός, είναι πρέπον να ταξιδεύουμε.

Θάλασσα,πλατιά,γαλανή,αχόρταγη,με κρυφές φωνές,με μηνύματα,με τα πλεούμενα και τες ρυτίδες των κυμάτων. Θάλασσα, μια μαργιόλα ξελογιάστρα, ίδιο μεθυστικό κρασί. Θάλασσα, σκούνα, τράτα, ιπτάμενος Ολλανδός, τσαπαρί, καθετή, μαμούνι.

Εκεί ταξιδεύουμε κι ακούμε τον ποιητή να μας ρωτά «τη θάλασσα ποιος θα μπορέσει να την εξαντλήσει»(Σεφέρης).

Είναι το λευκό πανί,ο γαρμπής κι ο πουνέντες,η ζαργάνα κι ο σαλούβαρδος,οι πέτρες είναι που τις γλύφουν οι χιλιετίες και τις βάφουνε τα ηφαίστεια,μαζί με τους πολλούς μικρούς έρωτες των παιδιών τα ηλιοβασιλέματα και τα «χιλιάδες σπερματοζωάρια στων ωραίων γυναικών τα χέρια» (Ελύτης)

Εκεί στη μύτη του Ποσειδιού που σμίγει ο Θερμαικός με το Αιγαίο και ζωγραφίζουν τα ρεύματα, με την άμμο κάθε φορά και κάθε μέρα αλλιώς,εκεί να σταθούμε, κατάντικρυ στον ήλιο.

Οι διαθλάσεις των νερών εκεί μοιάζουν με κρύσταλλο,χιλιάδες οπτικές γωνιές γεννιούνται στο χώρο, το χρόνο, ασυναίσθητα, βιωματικά, ονειρικά.

Βαθιά ο ορίζοντας, που ψελίζει την ανοιχτωσιά σα νέα ζωή,που περιπλέκει το άγνωστο με το οικείο, το βιωματικό με το μεταφυσικό.

Στα ακρογιάλι,πάνω στην άμμο την ξανθή που τραγουδήσαμε,στάθηκαν οι ποιητές μας και παιάνισαν για την «Ιο,τη Σίκινο,τη Σαντορίνη».

Εκεί,μπρος την ορμή των κυμάτων της, οι ρήτορες βρήκαν ρυθμό,λέξεις,τεχνικές.,γλώσσα σώματος.

Εκεί πέθαναν οι φτωχοί πρόσφυγες των βαποριών της Σμύρνης,χαράκωσαν τα βράχια οι αστραπές,εκεί κορυβαντιά ο ελληνόφωνος Καίσαρ, Ιούλιος Αύγουστος.

Καθώς ο Ολυμπος αγωνίζεται μέσα στο κόκκινο ηλιόγερμα να κρατηθεί φωτεινός κι ο κόλπος ροδίζει στο αντιφέγγισμα,όλοι όσοι λένε με κόστος το μεγάλο όχι και τολμούν άλματα πιο γρήγορα από τη φθορά τους, παίζουν με στίχους τραγουδιών, με Κύκλωπες, Λαιστρυγόνες, Ιθάκες, χρυσοπράσινα φύλλα ριγμένα στο πέλαγο και προσέχουν,προσέχουν πολύ, την καθαρή προφορά τους,το τέμπο τους, στη λέξη θάλασσα «έτσι που να γυαλίσουν μέσα της όλα τα δελφίνια».

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟΝ "ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ" 7.8.2014