.jpg)
Της μιλούσε για τον πολιτισμό της πόλης, τους αγώνες της και την ιστορία της. Πιο συγκεκριμένα, για τον καπνό και τους καπνεργάτες, για τους ήρωες που κρέμασαν οι Γερμανοί στην Αγία Τριάδα, για τους ήρωες του ΕΑΜ και το αντάρτικο, αλλά και για τους ντόπιους συνεργάτες των ναζί και της χούντας. Τους βρήκα σε μια παιδική χαρά λίγο πιο κάτω από την πλατεία με το συντριβάνι, μόλις έπαιρνε να σουρουπώσει, αυτός παρατηρούσε τον εγκαταλελειμμένο πια σταθμό του τρένου και το κορίτσι έπαιζε παραδίπλα με άλλα παιδάκια.
Παρόλο που περπάτησαν ένα μεγάλο μέρος της πόλης, κανείς τους δεν ήταν ή δεν έδειχνε κουρασμένος. Με πλησίασε στο πεζούλι που καθόμουν και μου είπε με σχεδόν τρεμάμενη φωνή: «Αυτός ο τόπος είναι σα να έχει απαρνηθεί την ιστορία του ή σα να μη την ξέρει. Ξέρεις, μας λένε από μικρά παιδιά οι δάσκαλοι, οι γονείς, οι φίλοι για τους ήρωες που πολέμησαν στην κατοχή, που πολέμησαν τη δικτατορία και μεγαλώνουμε αγνοώντας ότι στην Ελλάδα οι προδότες, οι κόλακες και οι γιέσμεν ήταν ένα όχι αμελητέο ποσοστό σε όλες τις εποχές. Τα απότοκα αυτής της μονομερούς διδαχής της ιστορίας, καθώς και διαστρέβλωσής της πολλές φορές, τα βιώσαμε πολλάκις ως κράτος και συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη».
Μολονότι είχε σουρουπώσει για τα καλά, η θερμοκρασία παρέμενε υψηλή και, σε συνδυασμό με το μεγάλο ποσοστό υγρασίας, έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική νιώθωντας παράλληλα ότι «κολλάς» σε όλο σου το σώμα.
Ο NISOS ήταν λουσμένος από ιδρώτα, όχι μόνο από φυσικά αίτια, αλλά κι από μια περίεργη υπερένταση που ένιωθε εκείνη τη στιγμή. Παίρνει τη Μαγιού από το χέρι και κατευθυνόμαστε προς το σπίτι όταν μας σταματάει στο δρόμο ένας μεσήλικας γεννειοφόρος ζητώντας του ένα τσιγάρο, με ευγένεια.
Ο NISOS του δίνει όλο το πακέτο καθώς και όσα χρήματα είχε πάνω του εκείνη τη στιγμή. Ο περίεργος -σε μένα τύπος- αφού τον ευχαρίστησε, χάθηκε ευθύς μες στο σκοτάδι μένοντας εγώ παράλληλα με την εντύπωση ότι από κάπου γνωρίζονταν και μάλιστα πολύ καλά, όμως δίσταζα να του κάνω τη σχετική ερώτηση. Ευτυχώς για μία ακόμη φορά πήρε αυτός την πρωτοβουλία.
«Το Αγρίνιο πάντα είχε ποιοτικούς ανθρώπους, μάγκες, ταλέντα που άνοιξαν τα φτερά τους και πέταξαν και άλλα που έκαναν πολύ χαμηλές πτήσεις λόγω πολλών καταστάσεων. Αυτός είναι ένας από τη δεύτερη κατηγορία. Πρώτος μαθητής, μυαλό από τα λίγα αλλα…»
Κόμπιασε, κατάλαβα πως συγκινήθηκε πολύ, άλλαξα τεχνηέντως την κουβέντα και αυθόρμητα μου ήρθαν στο μυαλό κάποιες σκόρπιες λέξεις ενός αμερικανού συγγραφέα: «Έχουμε να κάνουμε με την καλύτερα εκπαιδευμένη γενιά στην ιστορία. Αλλά το μυαλό τους έχει βάλει τα καλά του χωρίς να έχει να πάει πουθενά».
Από έξω από το σπίτι μας έσπαγαν τη μύτη οι λαχταριστές λιχουδιές που είχε φτιάξει η Ινές. Πρόσχαρη μας περίμενε ακούγοντας τον αγαπημένο της Miles Davis. Ήταν ένα πολύ όμορφο τριήμερο, αλλά η Αθήνα μας περιμένει, πρωί-πρωί αναχωρούμε…
Υγιαίνετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου