Νιώθω την ανάγκη, και να μου συγχωρεθεί ο προσωπικός μου τόνος, να εκπληρώσω ένα χρέος. Να υψώσω μια φωνή απέναντι σ’ αυτούς που προσπαθούν είτε να ξαναγράψουν είτε να αντιγράψουν την Ιστορία. Οχι βέβαια σε όσους επιχειρούν να πλήξουν καίρια τη Δημοκρατία ευτελίζοντας και ακυρώνοντας συνολικά τη Μεταπολίτευση για να δικαιώσουν τη χούντα, τον νεοναζισμό και τη διαπόμπευση της πολιτικής. Αλλά γι’ αυτούς που ετεροχρονισμένα και μονομερώς επιδιώκουν να χρεώσουν στη δεκαετία του ’80 και τον Ανδρέα σημερινές πληγές. Θα περιοριστώ γι’ αυτό σε πέντε αλήθειες και μια προσωπική μαρτυρία. Είναι αλήθεια ότι το πολιτικό καθεστώς στη δεκαετία του ’60 υπήρξε φαύλο, πελατειακό και ξεπερασμένο, αναντίστοιχο με τη δυναμική και τον ριζοσπαστισμό της κοινωνίας. Ομως, δεν χτίστηκε μόνο του, ούτε έφερε αυτό τη χούντα. Το έχτισε μια παράταξη, η Δεξιά, το ναρκοθέτησε το Παλάτι και το ανέτρεψε η χούντα με έξωθεν εντολή, όπως επίσημα καταγράφει η Ιστορία. Αυτό δεν ξαναγράφεται.
Είναι αλήθεια ότι το ’74 συνέρρευσαν αυθόρμητα, δυναμικά και από τα κάτω κοινωνικές δυνάμεις που ήταν στο περιθώριο για να ανατρέψουν το φαύλο παρελθόν. Δεν συνέκλιναν όμως, μόνες τους ως διά μαγείας, ούτε βρήκαν κοινό βηματισμό ως ασύνταχτο στράτευμα. Το νέο επωάστηκε μετά στο εύφορο κλίμα της δημοκρατίας και της Μεταπολίτευσης, αλλά κάποιος τις έκφρασε, τις ένωσε, τις οδήγησε στην εξουσία. Ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ. Αυτό δεν αντιγράφεται.
Είναι αλήθεια ότι ο πρεσβύτερος Καραμανλής αποκατέστησε ομαλά τη Δημοκρατία, έβαλε τη χώρα στην ΕΟΚ, άλλαξε το πολίτευμα και νομιμοποίησε το ΚΚΕ. Τον λαό, όμως, τον επανένωσε ο Ανδρέας. Αυτός κράτησε τη χώρα στην ΕΟΚ, της έδωσε υπόσταση, έφερε με βέτο τα ΜΟΠ και ήταν από τους αρχιτέκτονες της σύγκλισης, προάγγελος των πακέτων στήριξης. Αυτό δεν παραγράφεται.
Είναι αλήθεια ότι τη δεκαετία του ’80 δεν αξιοποιήθηκαν όσο έπρεπε ευκαιρίες για αλλαγές στο κράτος και το παραγωγικό σύστημα και ότι σπαταλήθηκαν αντιπαραγωγικά σημαντικοί πόροι. Ομως, το ΠΑΣΟΚ αποκατέστησε αδικίες, έφερε ισονομία και ισοπολιτεία, έχτισε κοινωνικό κράτος, οδήγησε στη δημιουργία μιας ισχυρής μεσαίας τάξης, έκανε πρωτοφανείς θεσμικές αλλαγές. Η μόνη κυβέρνηση ζώσας Αριστεράς που υπήρξε στη χώρα και που αναπολούν οι μη προνομιούχοι. Αυτό δεν διαγράφεται.
Είναι αλήθεια ότι οι ηγέτες της Μεταπολίτευσης, ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου, είχαν αξεπέραστες αντιθέσεις, έντονες πολιτικές συγκρούσεις. Κατάφεραν, όμως, να συμβιώσουν επί μακρόν γιατί είχαν την αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στο εθνικό συμφέρον τις κρίσιμες στιγμές, υπηρετώντας το ο καθένας με τη δική του θέση και στρατηγική. Μια στάση πατριωτικής ευθύνης που βοήθησε τη χώρα να σταθεί στα πόδια της. Ιδιαίτερα απέναντι σε εξωτερικούς κινδύνους, κατέφευγαν πάντοτε σε εθνική συνεννόηση. Δεν ισχύει όμως για τους επίγονους. Είναι κάτι που θα άξιζε πράγματι να αντιγραφεί.
Εκείνο, όμως, που είναι αδύνατο να ξεγραφτεί από τις δέλτους της Ιστορίας είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου ως ηγέτης της μεγάλης προοδευτικής και δημοκρατικής παράταξης. Αυτός που ένωσε κάτω από την ίδια στέγη τις δυνάμεις της εθνικής αξιοπρέπειας, του δημοκρατικού εκσυγχρονισμού και της πολιτικής χειραφέτησης. Καμιά θεωρία περί εθνολαϊκισμού δεν μπορεί να αμαυρώσει αυτή την πραγματικότητα.
Καμία εύκολη κατηγορία περί «λαοπλάνου» και «δημαγωγού» δεν μπορεί να την ακυρώσει. Η χώρα με τον Ανδρέα στο τιμόνι έκανε άλμα μπροστά για την Ανεξαρτησία, τη Δημοκρατία, την Πρόοδο και την Ευημερία.
Εζησα κοντά του όλη σχεδόν τη διαδρομή από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ ώς το θάνατό του. Εζησα από κοντά το πώς μετέτρεψε ένα ένοπλο αντιδικτατορικό κίνημα σε δημοκρατικό κοινοβουλευτικό κόμμα. Το πώς μέσα από τη συνύπαρξη και σύγκρουση του παλιού με το νέο έδινε πάντα τη σκυτάλη στη νέα γενιά που την πίστευε ώς το τέλος. Το πώς μετέτρεψε το αντιπολιτευτικό αριστερό κόμμα σε μεγάλη παράταξη της κεντροαριστεράς σε ελάχιστους μήνες. Το πώς προετοιμάστηκε να κυβερνήσει μέσα από συλλογικές προγραμματικές διαδικασίες. Το πώς στεκόταν πάντοτε με συνέπεια υπέρ των ασθενέστερων τάξεων και στρωμάτων. Το πώς με οξυδέρκεια από το τέλος της δεκαετίας του ’70 προέβλεπε την ενσωμάτωση στην παγκόσμια αγορά του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ή το ’92 ανέλυε με αφορμή το Μάαστριχτ τη σημερινή οικονομική κρίση. Το πώς με την αποφασιστική πατριωτική στάση και την απειλή των όπλων του ’87 επέβαλε την ελληνική θέση και προστάτευσε την ειρήνη στη ρήξη με την Τουρκία. Το πώς διεκδικούσε στα ευρωπαϊκά όργανα τα εθνικά συμφέροντα όπως ευθέως παραδέχτηκε η Θάτσερ. Το πώς τοποθετούσε το συμφέρον και τη στρατηγική της παράταξης πάνω από το προσωπικό του, όταν τον έσερναν στο Ειδικό Δικαστήριο κι αυτός εξακολουθούσε να προκρίνει την ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων και να μετέχει σε κυβερνήσεις εθνικής ενότητας.
Λίγες μόλις μέρες πριν από το τέλος του, και εν όψει του Συνεδρίου της διαδοχής του, μου έλεγε: «Δεν με ενδιαφέρουν τα πρόσωπα, μόνο η ενότητα και η προοπτική του ΠΑΣΟΚ και η νέα γενιά, γι’ αυτό θα έλθω στο Συνέδριο». Σαράντα χρόνια από την 3η Σεπτέμβρη, έχουμε ελάχιστο χρέος να απαντήσουμε στον ύστερο λόγο του. Να απευθυνθούμε στο λαό που πίστεψε και στήριξε αυτή την παράταξη και να εξηγήσουμε το πώς φτάσαμε ώς εδώ. Για να μπορούμε να τον κοιτάξουμε ξανά στα μάτια.
Το ανάρτησα από http://www.efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου