«ΣΥΡΙΑ»: ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΜΑΜΕΛΗΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΕΛΗΣ: kmamelis@yahoo.gr

Ψευδεπίγραφοι Εικονοκλάστες και Εικονομάχοι, έλαβαν θέσεις «μάχης» για την κατάκτηση του σοσιαλιστικού χώρου. Παιδιά της ίδιας μήτρας, με συνοδεία ποικιλώνυμων περιφερόμενων. «Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς» (αν και απέμεινε ένα «αδειανό πουκάμισο»).

Μετά τις συνεχείς ιδεολογικές υποχωρήσεις, την πλήρη επικράτηση της οργανωτικής ερημοποίησης, τη συρρίκνωση της εσωκομματικής ζωής και την επιβολή ηγετικών κλιμακίων με νεόκοπους από παρθενογένεση , επιλέχθηκε συνειδητά η δια της απαξίωσης διάλυση, με τη μέθοδο της κυλιόμενης διαίρεσης και αυτοματοποίησης ανιστόρητων διλημμάτων.

Κυριαρχεί η επιθυμία μετατόπισης του κέντρου βάρους κοινωνικών αναφορών, η αμαχητί εκχώρηση μιας αυθεντικής πολιτικής έκφρασης των κοινωνικών στρωμάτων που περιθωριοποιεί η κρίση, υιοθετείται η «λαϊκή» εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού.

Προσωποποιημένες προκαταλήψεις και απόλυτες ερμηνείες του χθες, ανιστόρητα στερεότυπα και δογματικοί αφορισμοί, αποκτούν κομβικό χαρακτήρα, αιχμαλωτίζουν τις ιδέες, «δεσμεύουν» στον πολιτικό χάρτη της χώρας το κρίσιμο προοδευτικό σημείο του.

Δεν νοιάζονται, για τις δραματικές αλλαγές που συντελούνται στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας, τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές ηγεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την προϊούσα ιδεολογική και προγραμματική απίσχνανση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.

Οι δραματικές ανακατατάξεις κοινωνικών ομάδων και στρωμάτων μέσω των μηχανισμών της αγοράς και της συνακόλουθης χρηματοπιστωτικής επιθετικότητας, η πολύμορφη διείσδυση των δυνάμεων της οικονομίας στις δυνάμεις της πολιτικής, καθιστούν ανεπαρκείς τις παραδοσιακές ερμηνείες, που διαμορφώνονταν μέχρι πρόσφατα στο δίπολο προνομιούχοι – μη προνομιούχοι αλλά και τη γενική ρητορική περί της αυτονομίας της πολιτικής.

Η διαχωριστική γραμμή διέρχεται τώρα τόσο από το εθνικό όριο των χωρών του , σε απόγνωση, νότου (που τείνει να περιθωριοποιήσει ο εθελοτυφλών βορράς) όσο και από το εσωτερικό κοινωνικών τάξεων, αφού δημιουργούνται νέο-αποικιακές εθνικές διαστρωματώσεις αλλά και νέα ειδικά στρώματα «ολιγαρχών», ενώ μεγάλα κοινωνικά τμήματα οδηγούνται βίαια έξω από το παραγωγικό και εργασιακό δίκτυο.

Και ενώ απαιτούνται σήμερα ανατροπές σε ό, τι ηττήθηκε, ρήξεις με πελατειακά πρότυπα, «κεντροδεξιούς αλληθωρισμούς», αρχηγισμούς, μοναδικότητες, δεν αναζητούνται ούτε οι αναγκαίες πολιτικές, ούτε ο συλλογικός φορέας παραγωγής τους.

Εικονοκλάστες και Εικονομάχοι, βλάπτουν τη «Συρία» το ίδιο.