Βράδυ, μεσάνυχτα, πίσσα σκοτάδι ολόγυρα στη γειτονιά και ο λόγος είναι μια γενικευμένη διακοπή ρεύματος. Ένα κλάμα γοερό ακούστηκε κι ευθύς πετάγεται από το τραπέζι, όπου καθόμαστε οι τρεις μας, τρέχοντας πανικόβλητος στο κορίτσι. Είχε φοβηθεί με όλο αυτό το έρεβος τριγύρω του και ξέσπασε σε λυγμούς αγκαλιάζοντας τον NISOS.
Αυτός για να την ηρεμήσει άρχισε να της σιγοτραγουδάει ένα παλιό τραγούδι, που της το έλεγε σε πιο μικρή ηλικία για να τη νανουρίσει. «Τσίκι τσίκι τζέλα, τσίκι τσίκι μπομ…».
Πόσο της αρέσει να ακούει τον συγκεκριμένο ρυθμό και τη μελωδία και συνάμα να σφίγγει με όση δύναμη διαθέτει το χέρι του NISOS, δαγκώνοντας πολλές φορές τα χείλη της προκειμένου να κρύψει τα δάκρυά της, αποτυχημένα ωστόσο. Το ίδιο επανέλαβε κι εκείνη τη νύχτα, μάλλον δικαιολογημένα, για ένα κορίτσι που φοβάται το σκοτάδι αν και λίγο υπερβολικά λόγω ηλικίας.
«Με τον πατέρα της έχει ένα μεγάλο δέσιμο, συχνά η συνεννόησή τους γίνεται με τα μάτια. Η Μαγιού δεν του γκρινιάζει ποτέ αλλά και ο NISOS γίνεται χαλί να τον πατήσεις για την οποιαδήποτε απαίτηση της μικρής. Μια φορά -θυμάμαι- περπατούσαμε στο κέντρο της Αθήνας και το κορίτσι ζητούσε πότε καραμέλες, πότε παγωτό, πότε μαλλί της γριάς νευριάζοντάς τον πολύ και αναγκάζοντας τον να σηκώσει το χέρι του για να την κάνει να σταματήσει.
Τότε αυτή στέκεται ατάραχη μπροστά του με ένα βλέμμα απορίας σα να τον ρωτούσε γιατί θέλετε να με χτυπήσετε καλέ μου κύριε; Τη συνέχεια την υποψιάζεσαι» και χαμογελαστή, αφού ήρθε κι αυτός στο τραπέζι, συνέχισε την αφήγησή της.
«Με το NISOS διαφέρουμε σε πολλά πράγματα, ακολουθώντας τη διαλεκτική όμως καταφέρνουμε πάντα να βρίσκουμε λύσεις και στα πιο -φαινομενικά- δυσεπίλυτα ζητήματα. Όσον αφορά στη διαπαιδαγώγηση του κοριτσιού έχει αφεθεί -εν πολλοίς- στα χέρια του ή μάλλον στο λόγο του. Του μαθαίνει τον διάλογο, το νόημα του σεβασμού, την ουσία της αγάπης, την αξία της φιλίας και της αλληλεγγύης.
Της διαβάζει πολλά πράγματα, κάποια που δεν είναι καν της ηλικίας της – ακούνε παρέα μουσική με τις ώρες και τώρα επιδιώκει να την μυήσει στην τέχνη της ζωγραφικής, αλλά δε θα τα καταφέρει γιατί εγώ είμαι καλύτερη από αυτόν» λέει με μπόλικη διάθεση να τον πειράξει. Τελικά ο θαυμασμός δε φεύγει ποτέ, σκέφτηκα, αλλά τη σκέψη μου διέκοψε απότομα μα και ευχάριστα η ομιλία του.
«Αν πολυσκεφτούμε τι αξίζει ένα παιδί για την οικογένεια, την κοινωνία, την ανθρωπότητα μπορεί να πέσουμε πάνω σε αναπάντητα υπαρξιακά ερωτήματα. Εγώ στο κορίτσι αυτό βλέπω την προέκταση του εαυτού μου από τη στιγμή που γεννήθηκα. Μια ενδιαφέρουσα εξελικτική πορεία που αξίζει να ασχοληθεί κάποιος. Εκτός αυτού, το παιδί κουβαλάει μαζί του την ελπίδα που ιδίως τώρα τη χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει η χώρα τα επόμενα χρόνια είναι το δημογραφικό και εμείς βαυκαλιζόμαστε μεταξύ μας με λέξεις όπως επανάσταση ή εξέγερση. Η ελληνική κοινωνία είναι μια κοινωνία με μέσο όρο ηλικίας τα 42 χρόνια, όταν γύρω μας κοινωνίες έχουν πολύ χαμηλότερους.
Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν ότι η ειρηνική επανάσταση, η επανάσταση του αυτονόητου, που έχει ανάγκη ο τόπος, θα γίνει μόνο με νέους, μόνο με παιδιά ειδάλλως η στασιμότητα θα κυριαρχεί».
Υγιαίνετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου