Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΩΚΟΣ: ΈΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΑΡΚΕΙ

  

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑ ΣΩΚΟ

Γεννήθηκε στο Αγρίνιο στις 19 Οκτώβρη 1980. Αποφοίτησε από το τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε δημοσιογραφία. Στο παρελθόν είχε συνεργαστεί με εφημερίδες και περιοδικά του Αγρινίου καθώς και με ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ζει στο Αγρίνιο και εργάζεται στο Μεσολόγγι.

Η διαπαιδαγώγηση της Μαγιού γίνεται με επιμέλεια και φροντίδα τόσο από την Ινές όσο και από το NISOS, ο οποίος βλέπει στο κορίτσι κάποιες πτυχές του εαυτού του όταν ήταν παιδί. 



Τότε στις εποχές της ανεμελιάς, που η μοναδική του έγνοια ήταν να τελειώσει γρήγορα το σχολείο και να τρέξει στη διπλανή αλάνα να παίξει μπάλα, άντε και αν ήταν κάποιος πιο ξεβγαλμένος να σφύραγε σε κανένα περαστικό κορίτσι στο δρόμο, μα μέχρι εκεί. Στο Αγρίνιο, όπου και μεγάλωσε, υπήρχαν πολλές αλάνες, χαμόσπιτα και άπλα πολύ άπλα, σε αντίθεση με σήμερα που στις πόλεις ασφυκτιάς. Το άτακτο πλήθος των πολυκατοικιών μαζί με τους όγκους τσιμέντου και την ταυτόχρονη έλλειψη πρασίνου κάνουν τη σύγκριση τουλάχιστον μάταιη. 

Αυτά σκέφτεται και αναπολεί καθήμενος στην παλιά σιδερένια καρέκλα στον μικρό και επιμελημένο -χάρη στην αγαπημένη του κήπο-, ξεφυλλίζοντας παράλληλα νευρικά τις «μυθοπλασίες» του Χόρχε Λουίς Μπόρχες, οποίος παρέα με τον Πούσκιν και τον Ρίλκε αποτελούν τους «τρεις δασκάλους» του όπως συνηθίζει να λέει. Η Ινές του δίνει ένα φιλί στο μέτωπο να τον ηρεμήσει, χωρίς να το σκεφτεί διόλου, γιατί βλέπει πως ο καλός της βασανίζεται από κάτι. 

Αυτό το κάτι όμως δεν περιγράφεται με λέξεις, αυτό το κάτι είναι χαρά, είναι θλίψη, είναι ανάμνηση, είναι ελπίδα, είναι φόβος, είναι μελαγχολία μα πάνω απ΄όλα είναι αγάπη, αγάπη υπέρμετρη για τις δυο γυναίκες της ζωής του. Για το φύλακα-άγγελό του όπως αποκαλεί την Ινές και για το κορίτσι που πριν γεννηθεί έκανε σχέδια πως και που θα την σπουδάσει ακόμα. Στις σπουδές των παιδιών τους οι γονείς βγάζουν τα απωθημένα τους, δικαίως ή αδίκως, έτσι κι αυτός δεν πρωτοτυπεί –τουλάχιστον στη θεωρία. Χαμογελώντας για πρώτη φορά εκείνο το σούρουπο, μας λέει.

«Το όνειρό μου πάντα ήταν να γίνω λαογράφος. Αυτό ήθελα να σπουδάσω και αυτό ήταν το μεράκι μου αλλά στο σχολείο ήμουν επιμελημένα ατημέλητος μαθητής. Ήταν και η ηλικία, στην οποία τα μη των γονιών μεταφράζονται σαν πρέπει από τα παιδιά και τούμπαλιν, κάτι λίγο και ο πατέρας που έβλεπε στο γιο του έναν σπουδαίο δικηγόρο ή οικονομολόγο, πολύ περισσότερο οι δικές μου ιδεοληψίες και χάθηκε αυτή η σχολή. Θα μου άρεσε, δε λέω, η Μαγιού να ακολουθήσει αυτό που δεν μπορούσα εγώ αν και θα μου άρεσε αλλά δε μου αρέσει να επιβάλλω. 


Γενικά δεν είναι ωραίο ούτε το επιβάλλεται αλλά ούτε και το απαγορεύεται έστω κι αν πρόκειται για το ίδιο σου το παιδί, έστω κι αν ξέρεις ότι αυτό που θα κάνει θα είναι λάθος. Έχω καταλάβει ότι ο καλύτερος τρόπος να δίνεις συμβουλές στα παιδιά σου είναι να ανακαλύψεις τι είναι αυτό που θέλουν και μετά να τα συμβουλέψεις να το κάνουν».

Ακούγοντας όλα αυτά η Ινές χαμογέλασε ζωηρά και ευθύς αποκαλύφθηκαν δύο λακάκια στα μάγουλά της. Τα λακάκια που ερωτεύτηκε ο NISOS από την πρώτη μέρα, που την είδε στην πλατεία του ορεινού χωριού. 


Ήταν τότε, την πρώτη ημέρα γνωριμίας τους, που της είπε «μη ξεχνάς να μου χαμογελάς» και αμέσως έγιναν τα μάγουλά της κατακόκκινα. Πιθανώς από ντροπή, πιθανώς από το όμορφο άκουσμα της φράσης αυτής, πιθανώς επειδή σε αυτόν το νεαρό έβλεπε τον άντρα της ζωής της. 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα τα κατοπινά χρόνια που πέρασαν δεν ξέχασε ένα πράγμα, να του χαμογελάει…

Υγιαίνετε.




Το ανάρτησα από http://agriniovoice.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: