Πως το είχες πει, θυμάσαι;
«Δεν χαρίζεται, δεν κληρονομείται,δεν τεμαχίζεται σε τιμάρια».
Σου ήταν - μας ήταν - αδιανόητο.
Πίστευες πως τα παθήματα είχαν γίνει μαθήματα.
Πως αυτοί που βρέθηκαν δίπλα σου, θα στέκονταν δίπλα στην παρακαταθήκη σου, φύλακες.
Αυτές τις τελευταίες ημέρες, πολλές φορές θυμήθηκα αυτή τη φράση.
Πολλές φορές, καθώς βλέπω αυτό το αδιανόητο κατάντημα, αυτή την ασύγκριτη ντροπή.
Στις δικές μας Θερμοπύλες, ο Εφιάλτης ήρθε ως Βασιλιάς.
Και αυτούς που «πέρασαν», τους νομίζαμε για «συντρόφους».
Γιατί όταν «έπεσε» ο δικός μας Λεωνίδας, εμείς πάψαμε να σκεφτόμαστε.
Γέλασα μέσα μου πριν από λίγες ημέρες με κάποιον που με κάλεσε να ...θυμηθώ ποιόν στήριξα το΄96.
Τι να θυμηθώ;
Εκείνες τις ώρες, εγώ και η γενιά μου στεκόμασταν αποσβολωμένοι δίπλα σου.
Τέσσερις μέρες και τέσσερις νύχτες άϋπνοι, νηστικοί, δακρυσμένοι, όρθιοι σε τετράδες γύρω σου.
Εκεί που ήταν η καρδιά μας, εκεί και το μυαλό μας.
Κι΄εκεί έμειναν.
Τα σκέφτομαι καθώς βλέπω το τέλος.
Καθώς διαβάζω μέσα από τις λέξεις της οργής και της ειρωνείας τη βαθιά πίκρα μιας γενιάς - της γενιάς μου - που την τσαλάκωσαν αλήτες, αγύρτες και δειλοί.
Ξεκινάω κι΄εγώ πολλές φορές και σταματάω.
Δεν μπορώ.
Δεν μπορώ να σβήσω αυτά που αγάπησα,από τα «μεγάλα» μέχρι τα «μικρά», τις φιλίες, τον έρωτα, το μεθύσι της χαράς που έζησα σε αυτό το σπίτι.
Δεν μπορώ να σβήσω στην περιφρόνηση το αίμα και τα δάκρυα τόσων και τόσων πριν από μένα.
Δεν αξίζει αυτό το τέλος σε αυτό το περήφανο κεφάλαιο της Ιστορίας μας,της δικιάς μας Ιστορίας.
Κι΄όμως,δυστυχώς, αυτό είναι το τέλος.
Σε σκέφτομαι περισσότερο τώρα,όπως κι΄εκείνους τους 149 που ξεκίνησαν μαζί σου μια μέρα του Σεπτέμβρη.
Ανάμεσά τους κι΄ο πατέρας μου.
Σας σκέφτομαι νέους,ατρόμητους και στιβαρούς, με το βλέμμα καρφωμένο στην Ελλάδα, με την ψυχή δοσμένη στην Ελλάδα.
Αν μπορείτε να δείτε σήμερα, μη βλέπετε.
Κάντε ότι κι΄εγώ, ότι κι΄εμείς.
Γυρίστε το βλέμμα σας αλλού.
Αυτό που βλέπετε,δεν είναι το σπίτι που χτίσατε για εμάς.
Εκείνο το σπίτι έπαψε να είναι δικό μας κοντά στα μεσάνυχτα της 23ης Ιουνίου 1996.
Τώρα εμείς που καταλάβαμε και ξέρουμε, έχουμε πια την ευθύνη να χτίσουμε ξανά.
Το ανάρτησα από το χρονολόγιο του Κρίτωνα Βασιλικόπουλου, του πιο αγαπημένου συντρόφου μου στο ΠΑΣΟΚ, από το facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου