Ένα από τα πολλά προβλήματα του ελληνικού κράτους, ίσως το μεγαλύτερο εδώ και δεκαετίες, είναι ότι δε διαθέτει ούτε σχέδιο ούτε πυξίδα και τα τελευταία χρόνια μοιάζει με ένα καράβι που οι εκάστοτε καπετάνιοι του έχουν πάθει vertigo και οι επιβάτες του αναζητούν αλαλιασμένοι τρόπους διαφυγής.
Θεωρητικά, το καράβι μπορεί να σωθεί έστω την ύστατη ώρα αλλά οι κινήσεις όλου του πληρώματος προδιαγράφουν ακριβώς το αντίθετο.
Είναι κρίμα λένε πολλοί, είναι άδικο λένε κάποιοι άλλοι, ορισμένοι σοφοί μιλάνε περί της ιστορικότητας του καραβιού και ότι με τη βοήθεια του Θεού θα ξεπεράσει τους σκοπέλους και ξανά προς τη δόξα θα τραβήξει.
Υπάρχει και μια ισχυρή μειοψηφική μερίδα, εντούτοις, που χαμογελά χαιρέκακα ρίχνοντας το λίθο του αναθέματος σε κάποιους από τους επιβάτες και σε ορισμένους από τους εκάστοτε καπετάνιους γιατί ανέπτυσσαν στενές σχέσεις και έκαναν χατίρια αναμεταξύ τους.
Η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική από τις θεωρήσεις τις ισχυρής αυτής μειοψηφικής μερίδας.
Το κάθε κράτος έχει συνέχεια και συνέπεια και η αλήθεια είναι ότι το ελληνικό κράτος ή μάλλον το νεοελληνικό δεν είναι καθόλου ασυνεπές ως προς τις παθογένειες του.
Έχει συνέπεια στο ρουσφέτι, στη διαφθορά, και στη διαπλοκή, δηλαδή σε αυτές τις παθογένειες που συνιστούν το πελατειακό κράτος.
Παθογένειες που αποτελούν πλέον παραδοσιακές αξίες από την ανεξαρτησία του το 1830 μέχρι και στις μέρες μας.
Τον σπόρο τον έριξε ο Ιωάννης Κωλέττης, ο οποίος καθόταν στο γραφείο του και διόριζε, έδινε μισθό, αναβάθμιζε, υποβάθμιζε όποιους ήθελε, έχτιζε ότι και όπου ήθελε χωρίς να δίνει λογαριασμό πουθενά και έτσι δεν του έμενε χρόνος να κυβερνήσει μια ολοκληρωτικά κατεστραμμένη Ελλάδα.
Και βεβαίως όλα αυτά είναι λογικά. Λογικά γιατί με τη σειρά τους υπήρξαν κληροδοτήματα σχεδόν τεσσάρων αιώνων από τους Οθωμανούς αλλά και παλαιότερα από τους Βυζαντινούς.
Το Νοέμβριο του 2014 μάλιστα ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε δηλώσει σε τουρκικό κανάλι ότι η «οθωμανική κληρονομιά τεσσάρων αιώνων αποτελεί εθνική κληρονομιά».
Ανάμεσα στους λίγους μεταρρυθμιστές ηγέτες που κυβέρνησαν το ελληνικό κράτος ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας και δεν είναι τυχαίο που δολοφονήθηκε προς όφελος ενός σκοταδισμού που επεφύλαξε ο Όθωνας και οι βαυαρική κουστωδία του.
Έκτοτε έχουν κυβερνήσει πολλοί που αυτοπροσδιορίζονταν μεταρρυθμιστές αλλά είτε λόγω της ανικανότητάς τους είτε λόγω των συγκυριών δε μπόρεσαν να κάνουν παρά ελάχιστα, πάντα στον τομέα καταπολέμησης του πελατειακού κράτους.
Ο εικοστός αιώνας ήταν για την Ελλάδα ο αιώνας που κατά τη διάρκεια του μισού ως Έλληνες ήμασταν απασχολημένοι με εσωτερικά ζητήματα όπως χούντες, δικτατορίες, εμφυλίους πολέμους καθώς και μία καταστροφή διεθνούς επιπέδου και μια κατοχή επίσης.
Το 1974 λοιπόν άρχισε μια πιο ομαλή πορεία του ταλαιπωρημένου αυτού κράτους, το οποίο επειδή ήταν απασχολημένο από καυτά ζητήματα, ως επί το πλείστον εθνικά, δεν βρήκε ποτέ καιρό να ασχοληθεί με τα εσωτερικά του, γι αυτό αναλωνόταν στο αναμάσημα των παραδοσιακών παθογενειών του.
Η εξελικτική αυτή ιστορική πορεία της Ελλάδας στο διάβα των αιώνων, ως φαίνεται, δε μας δίδαξε παρά ελάχιστα.
Η αλαζονεία, ο μη σεβασμός της διαφορετικής άποψης και της ελευθερίας του άλλου, η μη χρήση της διαλεκτικής μεθόδου και ο δογματισμός μας είναι μερικές από τις νέες παθογένειες που μας κληροδότησε η γιγαντιαία κρίση αξιών που ζήσαμε.
Σε αυτό το μοναδικό στο κόσμο κράτος δε μπορούν να συνυπάρξουν έστω οι αριστεροί με τους δεξιούς, οι Ολυμπιακοί με τους Παναθηναϊκούς, οι άθεοι με τους ορθόδοξους.
Οι μεν θεωρούν μιάσματα τους δε και τούμπαλιν.
Όπως και στις ημέρες μας που θεωρείται περίπου μιαρό αν έχεις σχέδιο Β για ένα κράτος που δεν έχει συνηθίσει να έχει ούτε σχέδιο Α. Μόνο ας παρατηρήσουμε πως γράφτηκε η σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου μέσω της συνθηματολογίας της και ας προβληματιστούμε.
Η Ελλάδα σαφώς έρχεται από πολύ μακριά και πάει πολύ μακριά αρκεί να κάνει μια ενδοσκόπηση και να ξεθάψει εκείνες τις αξίες που ενέπνευσαν την Ευρώπη και που δεν πολλαπλασιάζονται ούτε με 13% ούτε με 23% ΦΠΑ. Αλλιώς το καράβι όχι μόνο θα βρεθεί σε ξέρα αλλά θα πάθει κάτι πολύ χειρότερο. Θα ξεμείνει από επιβάτες.
Το ανάρτησα από http://thecaller.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου