Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΑΣΙΛΟΓΑΜΒΡΟΣ: ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΑΡΧΙΒΑΣΑΝΙΣΤΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΘΕΟΦΙΛΟΓΙΑΝΝΑΚΟΥ... ΈΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΕ ΈΝΑ ΣΥΓΡΟΝΟ «ΆΓΙΟ» ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΑΣ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΜΟΥΣΤΑΚΛΗ

 Φίλες και φίλοι διαδικτυακοί και όχι μόνο, με αφορμή τον θάνατο ενός από τους αρχιβασανιστές της Χούντας, του Θεοφιλογιαννάκου, σας προσκαλώ να διαβάσετε ένα αφιέρωμα σε ένα σύγχρονο "άγιο" ήρωα της νεώτερης πάσχουσας Δημοκρατίας μας! 
Είναι ο Ταγματάρχης του Ε.Σ. Σπύρος Μουστακλής!


Είναι ο δεύτερος άνθρωπος μετά τον πατέρα μου, που μου σημάδεψε την ζωή μου αμέσως μετά τα πέτρινα χρόνια.
Τον γνώρισα παιδί όταν σε ένα οικογενειακό τραπέζι στο "χάνι της Χρίσταινας" στο Αλεποχώρι Αρκαδίας , καλοκαίρι του '76 θαρρώ, ήρθε με τη συζυγό του και συγγενή μας Χριστίνα. Αφού μας χαιρέτησε σχηματίζοντας με τα "πονεμένα" χέρια του γροθιά , κάθισε δίπλα μου και στις λίγες λέξεις που ψέλλιζε λαβωμένος από τα βασανιστήρια, αλλά γεμάτος περηφάνια με δακρυσμένα μάτια, ήταν η λέξη Δημοκρατία!



Για όλους μας ήταν σύμβολο αγώνα, για μένα δάσκαλος περηφάνιας και αξιοπρέπειας.
Αν ζούσε σήμερα το ίδιο θα'κανε ενάντια στη ΝΕΑ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΧΟΥΝΤΑ .
Αν δεν ξεχάσουμε την ιστορία μας,τον Μουστακλή, τον Μήνη, τον Παναγούλη, μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε και να δικαιώσουμε τουλάχιστον αυτούς που έφυγαν νωρίς !



«Ο ΗΡΩΑΣ ΣΠΥΡΟΣ ΜΟΥΣΤΑΚΛΗΣ ΚΑΙ Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ

21 Ιανουαρίου 2015
Η χήρα, Χριστίνα Μουστακλή, μου είναι γνωστή αφού, γειτόνισσα μου, στην οδό Αγίου Δημητρίου, στην Τρίπολη, είναι η αδελφή της -χήρα και αυτή- σύζυγος τού, πρόωρα, χαμένου γιατρού, Θεμ. Θάνου -οδοντογιατροί αμφότερες- οι οποίες, αδελφές από τη Βλαχοκερασιά μοιάζουν ως δίδυμες!

Η Χριστίνα λοιπόν, είναι μια ταλαιπωρημένη γυναίκα αφού, από τα νηπιακά χρόνια της έχασε τον πατέρα της εκτελεσμένο από τους αντάρτες ενώ, αργότερα, τον ήρωα άντρα της, κι αυτόν σακατεμένο από το 1973…! Όλα τούτα τα μαρτυρικά χρόνια προσπαθεί να τα μοντάρει σ’ ένα βιβλίο, η Χριστίνα, του οποίου, εν καιρώ, αναμένουμε την έκδοση…• ας δούμε ένα απόσπασμα…:

«Τη Δευτέρα 9 Ιουλίου 1973, νωρίς το πρωί, στο δωμάτιο 23 της νευρολογικής πτέρυγας του 401 ΓΣΝ, είδα μετά από 48 ημέρες τον άντρα μου. Έφυγαν όλοι όσοι ήταν κοντά μου και μας άφησαν μόνους. Με κοίταξε με τα μάτια του και με τα ίδια μάτια προσπαθούσε να μου εξιστορήσει τι είχε γίνει. Μου έδειξε τα τελείως παράλυτα δεξί χέρι και πόδι του και μου έδωσε να καταλάβω -ή τουλάχιστον έτσι εγώ νόμιζα- ότι δεν τον νοιάζει που είναι ανάπηρος, είναι ικανοποιημένος γιατί δεν ΜΙΛΗΣΕ. Του ξεκούμπωσα την πιτζάμα και είδα τις κόκκινες γραμμές σε όλο σχεδόν το σώμα. Στους μηρούς είχαν κάνει το δέρμα ριγέ. Αργότερα έμαθα ότι όταν τον πήγαν πρώτη φορά στο νοσοκομείο, ολόκληρο το σώμα του ήταν σαν ένα μεγάλο κομμάτι συκώτι, από το ξύλο. Όσα είδα εκείνη την ημέρα δεν έφυγαν ποτέ από το μυαλό μου. Ο Σπύρος προσπαθούσε να καταλάβει πώς νιώθω. Συγκράτησα την ψυχραιμία μου. Πήγα στο σπίτι και έκανα να κοιμηθώ μία βδομάδα».





Τίτλος του ρεπορτάζ: «Ο ξεχασμένος ήρωας της Δημοκρατίας» και υπότιτλος: «Η χήρα του θρυλικού ταγματάρχη, ο οποίος μαρτύρησε στα κολαστήρια της χούντας, σκιαγραφεί το πορτρέτο του»! Και, βέβαια, αρκετά ένθετα… όπως “ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ: 47μερόνυχτα τον βασάνιζαν. Τον παρέλαβαν ντυμένο στο χακί και τον παρέδωσαν σωματικά αποκαθηλωμένο”.

Όμως, ας δούμε την όλη συνέντευξη:

Με έχουν επισημάνει στη δημοσιογραφία. Θα μπορούσα να δηλώσω σαν επάγγελμά μου, «νοσταλγός προσωπικοτήτων». Νοσταλγός ηρώων.
Ακόμα και τώρα βλέπω στον ύπνο μου τον θρυλικό ταγματάρχη Σπύρο Μουστακλή, ο οποίος μαρτύρησε στα κολαστήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Αυτός κατέβηκε στα ωκεάνια βάθη της κόλασης της χούντας. Είναι ένας από τους λίγους που θα’ πρεπε η χώρα αυτή, η ξεχασιάρα Ελλάδα, καθημερινά να τον μνημονεύει.

Σαράντα επτά μερόνυχτα βασάνιζαν τον Σπύρο Μουστακλή. Χιλιάδες ματωμένα δευτερόλεπτα. Τον παρέλαβαν ντυμένο στο χακί, έναν ήρωα από τον πόλεμο της Κορέας. Τον παρέδωσαν σωματικά αποκαθηλωμένο, κυριολεκτικά στο επέκεινα. Αλλά μας παρέδωσαν έναν θρύλο της νεότερης ιστορίας μας.

Από τότε, στο μεγάλο εικονοστάσι των ανωνύμων αγίων της Ελλάδας, οι Έλληνες κρατούν μια θέση γι’ αυτόν τον μάρτυρα. Για μένα, το τρίπτυχο των μαρτύρων στα χρόνια της χούντας είναι: Αλέκος Παναγούλης, Τάσος Μίνης, Σπύρος Μουστακλής.

Καταλαβαίνετε τώρα τη συγκίνηση μου να στέκομαι στο ρετιρέ μιας πολυκατοικίας στο Παγκράτι, πλάι στη Χριστίνα Μουστακλή, την καρτερική γυναίκα του, και τη Ναταλία Μουστακλή, την κόρη του, σταρομελάχρινη, γοργομάτα, αυστηρή και γλυκιά μαζί, όπως εκείνος.

Μεγάλοι καημοί, μεγάλοι πόνοι έχουν χωρέσει σε αυτό το σπίτι. Έτσι όπως το λιόγερμα βάφει πορφυρό στο βάθος τον Σαρωνικό, βάφει πορφυρή και την ξυλογραφία του μεγάλου χαράκτη Τάσου, καμωμένη από μια μικρή φωτογραφία του με τίτλο «Ο Ήρωας των όπλων και θύμα τους». Ακριβώς αυτό ήταν ο Μουστακλής, ήρωας στον πόλεμο, ήρωας στη δημοκρατία και θύμα άγιο στη δικτατορία.

– Κυρία Μουστακλή, αλήθεια πώς νιώθετε αυτές τις μέρες που δολοφονήθηκε στην Αμφιάλη ο Παύλος Φύσσας; Δολοφονήθηκε από αυτούς που δεν τολμάω να προφέρω καν το όνομά τους…
– Ήταν φρικτό. Εγώ μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει να σκοτώνεις έναν νέο άνθρωπο. Με άγγιξε σαν να ‘μουν η μάνα του. Ο κόσμος μπορεί να βλέπει τώρα, μετά το φονικό, κάποιες αλήθειες, αλλά αυτοί που θα ‘πρεπε να τις βλέπουν όταν έπρεπε έκαναν πως δεν τις έβλεπαν.

– Πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που έχω να σας δω. Από ‘κείνη τη συγκλονιστική συνέντευξη του Σπύρου, όταν μέσα από βογκητά μού αποκάλυψε τα ονόματα των βασανιστών του. Πώς είστε σήμερα; Πώς νιώθετε μέσα στην κρίση;
– Διπλά υποφέρω• ο άνθρωπος μου θυσιάστηκε για να μη γίνουν όλα αυτά που βλέπουμε. Ευτυχώς που δεν ζουν ο Σπύρος, ο Μίνης και ο Παναγούλης. Ο κόσμος στον δρόμο μού λέει: «Αν ζούσαν, δεν θα γινόταν η Ελλάδα έτσι. Αν ζούσαν, θα είχαν καθαρίσει με πιστόλια αυτούς που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση…». Διπλά ζω την κρίση. Γιατί εγώ όταν γεννήθηκα είδα το σπίτι μας άδειο από τους Γερμανούς και τον πατέρα μου, μαζί με άλλους τέσσερις δασκάλους και έναν ακόμα άγνωστο άντρα, εκτελεσμένους από τους αντάρτες. Τους είχαν πετάξει σε μια σπηλιά στο Ζυγοβίστι. Την περασμένη Κυριακή, ύστερα από 69 χρόνια, το τόλμησα. Πήγα με επτά σπηλαιολόγους, επικεφαλής των οποίων ήταν ο δόκτωρ Βασίλης Γιαννόπουλος του υπουργείου Πολιτισμού, να βγάλουμε από την τρύπα τα κόκαλα που είχαν απομείνει, στο βουνό, στη θέση Ανεμόμυλος. Πράγματι, οι τέσσερις που κατέβηκαν ανέσυραν τα οστά των δολοφονημένων. Αυτά αποφάσισα να τα βάλω στον οικογενειακό μας τάφο στο χωριό. (Η Ο.Α. πρόσφατα, ηλεκτρονικά, παρουσίασε το ρεπορτάζ με τα οστά…). Μέσα στα πένθη μεγάλωσα. Τα ίδια και τα ίδια, σαν να μη μεγάλωσα.

– Αλήθεια, ποια είναι η σύνταξη ενός ήρωα;
– Η σύνταξη; Είναι η τιμή! Ανεκτίμητη. Αλλά αν μιλάτε για την άλλη σύνταξη, όπως όλων των Ελλήνων, από 1.900 ευρώ, έφτασε στα 1.000. Αυτό δεν με λυπεί, θα ήταν άδικο να ζω, διαφορετικά από όλους τους Έλληνες.

– Πέρασαν τόσα χρόνια… Έχετε απαντήσει στο ερώτημα ποιος «σκότωσε» τον Σπύρο; και ακόμα στα 13 χρόνια που έζησε μετά τα βασανιστήρια, είχε χαρές στη ζωή του;
– Αυτό που μπορώ να σας πω είναι πως στην Ελλάδα, όταν είναι κάποιος πατριώτης, όταν είναι γνήσιος ιδεολόγος, θα το πληρώσει ακριβά. Το τίμημα ενός ανθρώπου που αγωνίζεται για την ελευθερία και παλεύει για τη δημοκρατία είναι βαρύ. Αν είσαι πατριώτης, θα το πληρώσεις ακριβά. Το ποιοι τον βασάνισαν το ξέρετε καλά, αξιωματικοί «συνάδελφοί» του. Αλλά ηθικοί αυτουργοί δεν είναι μόνο αυτοί που κατέλυσαν τη δημοκρατία, ούτε οι ξένοι πάτρωνες τους, αλλά και όλοι όσοι συντέλεσαν πολλά χρόνια πριν στο γκρέμισμα της δημοκρατίας.

(Η κόρη του, Ναταλία, παρεμβαίνει αιφνιδίως: «Ο πατέρας μου ήταν αυτό που έλεγε ο Αραμπάλ: «Άλλαξε τη ζωή σου, άλλαξε και τον κόσμο. Μακάρι όμως η τιμωρία να μη σου μάθει την υποταγή»».
Με εξέπληξε αυτή η μικρή, που ‘ταν η μεγάλη αδυναμία του πατέρα της. Μωρό ακόμα έμπαινε στο ιατρείο της μάνας της και φώναζε στους ασθενείς: «Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο!».
Γύρισα και πρόσεξα αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση όταν μπήκα. Ο Μουστακλής στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου υψωμένος στα χέρια εκατοντάδων φοιτητών).

– Τις έζησε εκείνες τις στιγμές;
-Τις έζησε με το είναι του! Μετά τα μαρτύρια, η αδυναμία του Σπύρου ήταν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι. Οι ανυπεράσπιστοι. Θυμάμαι που όταν ο Σπύρος ήταν στο νοσοκομείο, οι νοσοκόμες διαρκώς του έλεγαν «έχεις μωρό παιδί, μη φιλάς τους ηλικιωμένους, μην το κάνεις». Η πιο βαθιά μου λύπη είναι ότι λάτρευε τα παιδιά, αλλά δεν χάρηκε το δικό του το παιδί.

– Αισθάνεστε κάποια πικρία, κάποια αδικία, ίσως και κάποια δικαίωση;
– Δεν υπήρξε τιμωρία. Δεν υπάρχει τιμωρία όταν αφαιρείται μια ζωή. Αλλά είμαι άνθρωπος και μέσα μου με δαγκώνει και ένα συναίσθημα λύπης. Λυπάμαι για ΟΛΑ ΑΥΤΑ και μετά λυπάμαι γιατί λυπάμαι…

– Δεν ήρθε η λύτρωση, η κάθαρση, η δικαίωση;
– Δεν ήρθε η λύτρωση. Μόνο μια παρηγοριά, ότι μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη γιατί ο άντρας μου έκανε το καθήκον του.

– Ο κόσμος στον δρόμο σάς αναγνωρίζει; θυμάται τον Σπύρο;
– Όχι, οι πολλοί δεν τον θυμούνται. Θα φταίνε τα σπίτια και τα σχολεία… Τα σπίτια φταίνε για την ανατροφή των παιδιών. Για τα σχολεία φταίει η πατρίδα. Μόνο στις δημόσιες υπηρεσίες όταν πάω και ακούνε το όνομά μου, με ρωτάνε «είχατε κάποια σχέση;». Δεν απαντώ. Καταλαβαίνουν.

– Γιατί γράφετε το βιβλίο αυτό που γράφετε;
– Δέκα χρόνια το γράφω. Το γράφω γιατί αυτό το πρόσωπο δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του στο στρατοδικείο. Αυτό κάνω. Τον υπερασπίζομαι.

– Τα δραματικά γεγονότα της Αμφιάλης τα περιμένατε;
Από παλιά φοβόμουν και υποπτευόμουν τα χείριστα. Δεν μου άρεσαν πολλά πράγματα μετά τη μεταπολίτευση και ο Σπύρος μού έλεγε «σιγά σιγά θα αλλάξουν».

Θα πρέπει να ήταν πολύ αργά όταν έφυγα από το σπίτι. Το παιδί μού έκανε μεγάλη εντύπωση. Αλλά και η Χριστίνα, όπως την ήξερα. Καρτερική, με το χέρι της να στηρίζει τη βαριά ζωή της υπομονετικά. Κάποια στιγμή της ξέφυγε: – Ο Σπύρος δεν έχει ησυχάσει. Ήθελε να σκοτώσει τον Παπαδόπουλο. Θα το έκανε ο ίδιος. Ήταν έτοιμος. Είχαν φέρει και ένα ειδικό όπλο… Αλλά εμένα δεν μου είχε πει απολύτως τίποτα. Από άλλους τα έμαθα αυτά».

– Ποιοί ήταν οι φίλοι του στα δύσκολα χρόνια;
– Φίλους είχε πολλούς. Πολλοί του στάθηκαν, κυρίως ο ανώνυμος κόσμος. Από τους συναδέλφους του ο Μίνης, ο Βαρδουλάκης, ο Βαρδάνης, ο Ζαρκάδης. Και περισσότερο απ’ όλους η Αμαλία Φλέμινγκ. «Και όλο το Ναυτικό», συμπληρώνει η Ναταλία.

– Η ζωή απέδειξε ότι τελικά σας συνέδεε κάτι πέραν του έρωτα, πέραν του γάμου. Τι ήταν αυτό;
– Όσο περνούσε ο καιρός, γινόμασταν ένα. Μας ενέπνεαν τα ίδια ιδεώδη. Είχαμε ταυτιστεί. Δεν μπορούσε τίποτα να μας χωρίσει.


Η μικρή, που λατρεύει το θέατρο, σιγοντάρει: «Η σχέση τους είχε “ντουέντε”, αυτό που λέει ο αγαπημένος μου ποιητής Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα. Τον τουφέκισαν φασίστες στη Γρανάδα...»
 

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ
Ο ΣΠΥΡΟΣ ΜΟΥΣΤΑΚΛΗΣ γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1925. Κατετάγη ως εθελοντής στην Εθνική Αντίσταση, στην οργάνωση ΕΟΕΑ ΕΔΕΣ του στρατηγού Ναπολέοντα Ζέρβα. Από το 1943 έως το 1948, όταν έγινε ανθυπολοχαγός, πήρε μέρος σε πάρα πολλές μάχες κατά των Ιταλών, κατά των Γερμανών και εναντίον των ανταρτών του ΕΑΣ. Σε μια από αυτές τις μάχες, τον Δεκέμβρη του 1944 στον Προφήτη Ηλία Άρτας, τραυματίστηκε σοβαρά. Πήρε μέρος στον εμφύλιο πόλεμο σε πλείστες μάχες. Ως υπολοχαγός πολέμησε στην Κορέα επί 17 ολόκληρους μήνες.


Το 1954 προήχθη σε λοχαγό και το 1960 σε ταγματάρχη. Το 1965 ήταν διοικητής τάγματος στην περιοχή Καρπασίας και του απονεμήθηκαν για την ηρωική του δράση πολλά παράσημα. Το 1965 κατέθεσε ως μάρτυρας υπερασπίσεως στην πολύκροτη υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ.

Στις 13 Νοεμβρίου του 1967 η χούντα τον απέταξε με τον βαθμό του ταγματάρχη, ως δημοκρατικό, αντίθετο στη δικτατορία.


Μεταπήδησε στην Αντίσταση αμέσως. Συνελήφθη για πρώτη φορά στις 7 Ιουνίου του 1969 ως μέλος της οργανώσεως «Ελεύθεροι Έλληνες». Κρατήθηκε στην Μπουμπουλίνας και στη συνέχεια στην απομόνωση για μεγάλο διάστημα.


Εξορίστηκε ηρωικά στη Σαμοθράκη, στον Άγιο Νικόλαο Κυνουρίας και στο Καστρί Αρκαδίας.

Στις 22 Μαϊου 1973 συνελήφθη για δεύτερη φορά ως ενεχόμενος στο κίνημα του Ναυτικού και για το ότι ήταν ένας από αυτούς που επεξεργάστηκαν το σχέδιο για την κατάληψη της Σύρου. Μαζί του ο Αναστάσιος Μίνης, αξιωματικός της Αεροπορίας, και ο Ιωάννης Μασουλίδης, ναύαρχος.

Από τη μέρα της συλλήψεως του και για 47 ημέρες η οικογένειά του αγνοούσε τα πάντα γι’ αυτόν. Στις 9 Ιουλίου 1973 η σύζυγος του Χριστίνα τον είδε για πρώτη φορά στη νευρολογική πτέρυγα του 401 Γενικού Στρατιωτικού Νοσοκομείου.


Ήταν τελείως παράλυτος. Δεν μπορούσε να μιλήσει και ήταν παραμορφωμένος από καταφανή άγρια βασανιστήρια. Στις 24 Αυγούστου του 1973, μόλις δόθηκε η γενική αμνηστία, μεταφέρθηκε στην Πολυκλινική Αθηνών, όπου με τις φροντίδες της Αμαλίας Φλέμινγκ τον είδαν διάσημοι νευροχειρουργοί, οι οποίοι βεβαίωσαν ότι τα χτυπήματα που δέχτηκε στον αυχένα προκάλεσαν την πλήρη θρόμβωση της έσω καρωτίδος και την παράλυσή του.


Τους αμέσως επόμενους μήνες, με τις φροντίδες Ελλήνων αντιστασιακών, πήγε στα διασημότερα νευροχειρουργικά κέντρα της Ευρώπης. Ο Εντουαρντ Κένεντι ενδιαφέρθηκε να πάει στην Αμερική.

Στις 24 Ιουλίου 1974, με την αποκατάσταση της δημοκρατίας, προήχθη σε αντισυνταγματάρχη αρχικά και αργότερα σε συνταγματάρχη. Τον Δεκέμβρη του 1974 παρέμεινε ένα μήνα σε στρατιωτικό νοσοκομείο της Ουάσιγκτον. Δυστυχώς, δεν μπορούσε να γίνει τίποτα διότι, ό,τι έπρεπε να γίνει θα είχε αποτέλεσμα μόνο τις πρώτες ώρες του τραυματισμού του. Αντιθέτως, έγινε σωστό ότι επί 26 ώρες έμεινε αβοήθητος στα παγωμένα τσιμέντα του ΕΑΤ-ΕΣΑ.


Το 1977 προήχθη σε ταξίαρχο, το 1979 σε υποστράτηγο και το 1982 σε αντιστράτηγο. Δυστυχώς, η υγεία του κλονιζόταν διαρκώς, δεν επανήλθε ποτέ η δυνατότητα γραφής και ανάγνωσης, αντιθέτως με το πέρασμα του χρόνου τα πράγματα χειροτέρευαν.

Παρά ταύτα, επισκέφθηκε τους τόπους εξορίας του, όλους, και τη γενέτειρά του, το Μεσολόγγι. Οι Έλληνες του έδειξαν απίστευτη αγάπη -τουλάχιστον 50 δήμοι της χώρας έχουν πλατείες και οδούς με το όνομά του. Πέντε προτομές του σε διάφορα σημεία της Αττικής θυμίζουν τον μεγάλο μάρτυρα, πολλά στρατόπεδα πήραν το όνομά του. Επίσης, του απονεμήθηκαν πλήθος μεταλλίων και ηθικών αμοιβών.

Ο Σπύρος Μουστακλής έχει μια κόρη, τη Ναταλία Μουστακλή, και έφυγε από τη ζωή το 1986.

Συνέντευξη στο δημοσιογράφο Γ. Λιάνη δημοσιευμένη στη Realnews ΑΠΟ odosarkadias.gr »


Το ανάρτησα από 
Christos Vasilogamvros https://www.facebook.com

Δεν υπάρχουν σχόλια: