«Η αποστροφή που αισθάνομαι για τους ελλαδικούς κομματικούς τρόπους είναι ανείπωτη. Κι επειδή το καθετί έχει γίνει εκμεταλλεύσιμο κομματικά, δεν εννοώ να κάνω τίποτε που θα μπορούσε να ενισχύσει αυτόν τον ανεκδιήγητο κολλυβισμό».
Γιώργος Σεφέρης
του Δρ. Ιωάννη Χρ. Ιακωβίδη
Επιστημονικού συνεργάτη στο Κέντρο Ανατολικών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου.
Έτη-σταθμοί στην εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας: 1915, 1919, 1922. Τότε εξολοθρεύτηκαν μαζικά και εκτοπίστηκαν από τις πανάρχαιες κοιτίδες τους Έλληνες, Αρμένιοι και Ασσύριοι. 1941-1942 και 1942-1943, 1955, 1964 και 1974: τα
εγκλήματα του τουρκικού κράτους συνεχίζονται σε βάρος της ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, η οποία εκμηδενίστηκε, και της Κυπριακής Δημοκρατίας, που ακόμα τελεί σε ημικατοχή και διαρκή απειλή. Η πρώτη Γενοκτονία του 20ού αιώνα διαπράχθηκε εκ μέρους των Νεότουρκων το 1915 σε βάρος των Αρμενίων. Στο προετοιμαζόμενο αργότερα Ολοκαύτωμα των Εβραίων και την ενδεχόμενη αποδοκιμασία της κοινής γνώμης ο Χίτλερ αντέτεινε: «Ποιος θυμάται σήμερα τη Γενοκτονία των Αρμενίων;»...
Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως διαρκούσης της Δίκης της Νυρεμβέργης, το 1945, κατά την οποία δικάστηκε η ηγεσία των χιτλερικών εγκληματιών του πολέμου. Σημαίνει δε τη μεθοδική εξόντωση μιας φυλής, μερική ή ολική, χωρίς να συναρτάται με πολεμικές συγκρούσεις. Στην προκειμένη περίπτωση εξολοθρεύτηκαν οι Πόντιοι και οι λοιποί Μικρασιάτες διότι ήταν Έλληνες και χριστιανοί.
Η απόφαση για την εξόντωση Ελλήνων και Αρμενίων λήφθηκε το 1911 από το νεοτουρκικό κομιτάτο «Ένωση και Πρόοδος», που ιδρύθηκε το 1908 και εξέφραζε τον τουρκικό εθνικισμό. Εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) και ολοκληρώθηκε από τον Μουσταφά Κεμάλ, όταν στις 19 Μαΐου 1919 αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα. Σε αυτό το αποτρόπαιο έργο συνετέλεσε ο Τοπάλ Οσμάν. Ανάμεσα στα έτη 1916 και 1923 εξοντώθηκαν περίπου 350.000 Πόντιοι εκ των 700.000 του 1913. Επρόκειτο για μια «γενοκτονία α λα τούρκα», κατά τον Πολυχρόνη Ενεπεκίδη. Το διάστημα 1914-1918 οργανώθηκαν στον Πόντο αντάρτικα σώματα, ενώ μετά την ανακωχή του Μούδρου (1918) στόχος υπήρξε η ίδρυση ανεξάρτητης Δημοκρατίας του Πόντου.
Η τρομοκρατία και οι εξορίες, τα εργατικά τάγματα και οι απαγχονισμοί ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να καταφύγουν στις ορεινές περιοχές του και να οργανώσουν αντάρτικο για την προστασία του αμάχου πληθυσμού. Με την επικράτηση του Κεμάλ είχαν δημιουργηθεί στις πόλεις τα έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας, που προέβαιναν σε καταδίκες και εκτελέσεις των ηγετών του ποντιακού Ελληνισμού.
Η 19η Μαΐου
Έπειτα από πολλές δεκαετίες, τον Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στον μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923. Η αναγνώριση αυτή δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό Ελληνισμό και αποκατέστησε τη σύνδεση του σύγχρονου Ελληνισμού με την ιστορική του μνήμη.
Στις 16 Δεκεμβρίου του 2007 η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών επισήμανε σε ψήφισμά της και τα εξής: «Η οθωμανική εκστρατεία κατά των χριστιανικών μειονοτήτων της Αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923 αποτέλεσε μια Γενοκτονία εναντίον Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων», ζητώντας από την κυβέρνηση της Τουρκίας «να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες ενάντια σε αυτούς τους πληθυσμούς». Το Εθνικό Κοινοβούλιο των Αρμενίων αναγνώρισε στις 24 Μαρτίου του 2015 τη Γενοκτονία των Ελλήνων και των Ασσυρίων από τους Οθωμανούς Τούρκους μεταξύ των ετών 1915 και 1923. Έτσι θανατώθηκαν 750.000 Ασσύριοι, 500.000 Έλληνες και 1,5 εκατομμύριο Αρμένιοι.
Η εξέλιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων έχει αποδείξει διαχρονικά ότι η τουρκική επιθετικότητα και αλαζονεία δεν αντιμετωπίζονται με δηλώσεις ιστορικής λήθης, αλλά με υπεύθυνη εξωτερική πολιτική, με τη δημιουργία και ενίσχυση των υπαρχουσών συμμαχιών και με ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις. Διαφορετικά, το μέλλον αυτού του τόπου και του ευρύτερου Ελληνισμού προβλέπεται δυσοίωνο, σε έναν διεθνή περίγυρο όπου τα πάντα μεταβάλλονται και τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί...
Ενδεικτική βιβλιογραφία
Αγτζίδης Βλάσης, Ποντιακός Ελληνισμός: Από τη Γενοκτονία και τον Σταλινισμό στην Περεστρόικα, εκδόσεις αδελφών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη, 1990.
Ενεπεκίδης Κ. Πολυχρόνης, Τραπεζούντα, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, 1800-1923, Ωκεανίδα, 1989.
Ιακωβίδης Χρ. Ιωάννης, «Ο Ελληνισμός του Πόντου πριν και μετά το 1922», στο εβδομαδιαίο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ, τεύχος 240ο, 22/05- 28/05/14.
Λαμψίδης Ν. Γιώργος, Οι πρόσφυγες του 1922, Α/φοί Κυριακίδη, γ΄ έκδοση, Θεσσαλονίκη, 1992.
Ο Πόντος των Ελλήνων, συλλογικό έργο, επιμέλεια: Γιώργος Α. Γιαννακόπουλος, εκδόσεις ΕΦΕΣΟΣ, 2003.
Πελαγίδης Στάθης, Ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας και του Πόντου, Μαλλιάρης – Παιδεία, 2001.
Σαμουηλίδης Σ. Χρήστος, Ιστορία του ποντιακού Ελληνισμού, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2010.
Σαρρής Νεοκλής, Γενοκτονία και Εθνοκτονία των Ποντίων, Εισαγωγικό σημείωμα, στο Φωτιάδης Κώστας, Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, τόμος Α΄, Ηρόδοτος, σελ. 35 – 49, Θεσσαλονίκη, 2002.
Σεφέρης Γιώργος «Η συνομιλία με τον Φαβρίκιο», στις Δοκιμές, τόμος 2ος, (1948-1971) , Ίκαρος , 2003.
Φωτιάδης Ε. Κωνσταντίνος, Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα, 2004.
Το ανάρτησα από http://www.epikaira.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου