Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

ΝΙΠΤΩ ΤΑΣ ΧΕΙΡΑΣ ΜΟΥ

Έχουν αναλυθεί με πολλή μεγάλη σαφήνεια και με πάμπολλες αοριστολογίες,είναι η αλήθεια,τα αίτια που έφτασαν τη χώρα-μετά από έξι χρόνια μνημόνια και οχτώ ύφεσης να βρίσκεται σε μια ακόμα δραματική κατάσταση το σωτήριο έτος του 2016. Υπεύθυνοι είναι πάντα κάποιοι άλλοι εκτός από εμάς τους ίδιους. 
 
Γράφει ο Νικόλας Σώκος
Υπεύθυνοι λοιπόν είναι ο Γιώργος Παπανδρέου, η διεθνής τοκογλυφία, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Αλέξης Τσίπρας, οι Εβραίοι, οι Αμερικάνοι, η Γερμανία και πάει λέγοντας.
Διαχρονικό αποδεικνύεται το γνωστό τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη «φταίει ο χοντρός» ωστόσο τα αίτια της κατάστασης συμπυκνούνται με πολλή μεγάλη κυνικότητα στην ακόλουθη εβραϊκή παροιμία «αν γελάς όταν δανείζεσαι θα κλαις όταν ξεπληρώνεις».

Ποιος και γιατί δανείστηκε λοιπόν πολλά περισσότερα από αυτά που μπορούσε να αντέξει το ελληνικό κράτος ώστε να μη φτάσει στην κατάρρευση του 2010 είναι ένα ερώτημα με πολλαπλές απαντήσεις,άλλες πραγματικές και άλλες εντασσόμενες στη σφαίρα της συνομοσιολογίας.

Βεβαίως υπάρχουν απαντήσεις και σε άλλα ερωτήματα όπως ποιος βούτηξε το χέρι στο μέλι και πόσα χρέωσε αυτό το κράτος.

Αρκεί να ανατρέξουμε περίπου 200 χρόνια πίσω και θα δούμε ότι η δανειακή σύμβαση που πέτυχε τότε η πολιτική ηγεσία της ελληνικής επανάστασης χρησιμοποιήθηκε από την παράταξη Κουντουριώτη για να κερδίσει την δεύτερη εμφύλια διαμάχη που είχε προκύψει, σε διάστημα μάλιστα μόλις δύο ετών από την πρώτη.

Έκτοτε οι παρατάξεις πολιτεύονται με παραπλήσιους τρόπους προς τέρψιν των «στρατών τους» αλλά με απώτερες απώλειες για το κοινωνικό σύνολο.Βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, μισές ή ολόκληρες εξαιρέσεις που απλώς-εκ του αποτελέσματος κρινόμενες-επιβεβαίωσαν τον κανόνα.

Ένα παράδειγμα για του λόγου το αληθές αποτέλεσε ο Γιώργος Παπανδρέου,που μολονότι δε ζημίωσε τη χώρα ούτε ένα ευρώ τον κατηγορούν ακόμα και σήμερα και επι των ημερών του εντός του ελληνικού κοινοβουλίου τον είχαν αποκαλέσει εως και Τσολάκογλου.

Τις ίδιες ώρες δε μίλαγε κανένας για τον προκατοχό του που επι των ημερών του το δημόσιο χρέος σχεδόν διπλασιάστηκε τόσο σε απόλυτα νούμερα όσο και σε ποσοστιαία κλίμακα.

Η ιστορία έχει πάντα δυο όψεις ως προς την ανάλυσή της και τη σημειολογία της και πολλώ δε μάλλον η ελληνική ιστορία όπου η μία πλευρά της είναι ο Λεωνίδας και η δεύτερη ο Εφιάλτης.

Παρόλο που οι δυο πλευρές της ιστορίας αποκαλύπτονται από αρχαοτάτων χρόνων σε διαφορετικά πρόσωπα, υπάρχει και μια τρίτη δυσδιάκριτη πλευρά που παλαντζάρει ανάμεσα στις προαναφερόμενες και είναι ο Νενέκος.

Ο Νενέκος τα πρώτα χρόνια της επανάστασης ήταν οπλαρχηγός, πολέμησε σκληρά,διακρίθηκε στη μάχη αλλά κατέληξε με τον Ιμπραήμ ένεκα υλικού ανταλλάγματος υπηρετώντας τον πιστά κι αυτόν εως το τέλος.

Η Τρίτη αυτή κατηγορία είναι και η πιο επικίνδυνη δεδομένου ότι οι άλλες όψεις έχουν ευθύς εξαρχής επιλέξει στρατόπεδο ανάλογα με τη συνείδησή τους.

Με την πτώση της δικτατορίας το 1974,ειρήσθω εν παρόδω δεν τελείωσε το 1973,πολλοί άνθρωποι που είχαν διακριθεί για το χουντικό τους φρόνημα στελέχωσαν σχηματισμούς της «απέναντι όχθης».

Και το 1981 ακόμα πιο πολλοί ενσωματώθηκαν στη μεγάλη δημοκρατική παράταξη.

Δυστυχώς ή ευτυχώς η πολιτική ιστορία της χώρας βρίθει αντιφάσεων και τα αποτελέσματα αυτών μπορεί να είναι ορατά άμεσα αλλά και 30 χρόνια αργότερα,όπως ακριβώς έγινε με το ΠΑΣΟΚ.

Ο άνθρωπος μπορεί να διαχωριστεί σε πολλές κατηγορίες και ο Νίτσε τον προσδιόρισε πολύ σωστά λέγοντας ότι «είναι ένα σκοινί τεντωμένο μεταξύ κτήνους και υπερανθρώπου» και τον άνθρωπο τον βλέπουμε σε όλες τις συλλογικές εκφράσεις της κοινωνίας.

Άνθρωποι είναι κι αυτοί που δίνουν τρόφιμα στην Ειδομένη ή οπουδήποτε αλλού άνθρωποι και αυτοί που εμποδίζουν να δοθούν τρόφιμα στους πρόσφυγες ανθρώπους ή οποίοι διώχθησαν βιαίους από ανθρώπους τζιχαντιστές και ούτω καθεξής.

Και ο Λεωνίδας και ο Εφιάλτης άνθρωποι ήταν.

Το ίδιο και ο Νενέκος.

Κι αυτοί που μια ζωή μεταπηδούσαν στρατόπεδα γινόμενοι από τιμητές της χούντας σε τιμητές της δημοκρατίας,από το ΠΑΣΟΚ στη νέα δημοκρατία, από τον σοσιαλισμό στο νεοφιλελευθερισμό άνθρωποι κι αυτοί.

Ο άνθρωπος είναι πλασμένος να ενεργεί προς ίδιον ώφελος αλλά μπορεί το προσωπικό του συμφέρον να αντίκειται στο συμφέρον του κοινωνικού όλου.

Και δυστυχώς οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες εδώ γι αυτό λοιπόν όσοι μιλάμε για την κρίση που μετά βεβαιότητος δεν έχει φτάσει στα μισά της και για τη δραματική κατάσταση που μετά σιγουριάς θα επιδεινωθεί κι άλλο ας έχουμε υπόψη μας τη φράση του Πόντιου Πιλάτου «Ιδέ ο άνθρωπος» χωρίς να αποκλείουμε την αυτοκριτική μας διάθεση.

NISOS

 
Το ανάρτησα από http://thecaller.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: