Για πρώτη φορά από το 1980 αξιωματούχοι διεθνών οργανισμών αμφισβητούν την επικρατούσα άποψη υπέρ του νεοφιλελευθερισμού που ο Friedman το 1982, περίπτωση Χιλής, χαρακτήρισε "οικονομικό θαύμα". Ο νομπελίστας Τζόζεφ Στίγκλιτς διαφοροποιεί το 2002 το υπόδειγμα Χιλής επισημαίνοντας: "είναι ένα παράδειγμα επιτυχίας του συνδυασμού αγορές και κατάλληλες ρυθμίσεις».
Η ατζέντα έχει δύο άξονες: αύξηση ανταγωνισμού, μείωση του Κράτους. Ωστόσο τα ευρήματα λένε ότι δεν εξασφαλίζει την ανάπτυξη ή την βιωσιμότητά της.Όταν αυτό συνέβαινε (ακόμη και ως μεγένθυνση, φούσκα και άνευ κρίσεων ) αύξανε τις ανισότητες!
Απο το 1980, υπήρξαν 150 επεισόδια σε περισσότερες από 50 αναδυόμενες οικονομίες και το 20 % από αυτά κατέληξαν σε μίνι κρίσεις με μεγάλες μειώσεις της παραγωγής.
Οι ιδιωτικοποιήσεις, ο περιορισμός λειτουργιών του Κράτους για την μείωση των φορολογικών βαρών και τη δημοσιονομική εξυγίανση, με λιτότητα για αντιμετώπιση των ελλειμμάτων καταγράφει τρία μείζονα αρνητικά επί των τελικών στόχων:
• Τα οφέλη ανάπτυξης δεν διαχέονται στο σύνολο των κοινωνιών, ούτε σε όλες τις χώρες.
• Τα κοινωνικά ρήγματα και αντιθέσεις αποτελούν την επιτομή αναποτελεσματικότητας του.
• Αυτά με την σειρά τους μειώνουν το επίπεδο και τη βιωσιμότητα της ανάπτυξης.
Ζητήματα που οι υποστηρικτές του ακόμη δεν δίνουν προσοχή ή "αδιαφορούν" για την κατανομή οφελειών και ζημιών ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν!
Οι αβεβαιότητες, η αυξημένη μεταβλητότητα εξέλιξής του καθιστά τις επενδύσεις σύνθετη υπόθεση, ιδιαίτερα στην μεταφορά τεχνογνωσίας και ανθρώπινων κεφαλαίων. Απο τη μία απελευθέρωση των αγορών,της κίνησης κεφαλαίων αλλά, όπου απειλούνται ισορροπίες εισροής ή εκροής -κάτι που δειλά τώρα εκτιμάται ως μη κατάλληλο πάντα και παντού- επιβάλλονται έλεγχοι, όμως η σφυρίχτρα για πέναλτυ, κόκκινες κάρτες στα χέρια τους!
Έτσι η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι ΗΠΑ "έχουν άφθονα δημοσιονομικά περιθώρια" αποπληρωμής Χρεών σε αντίθεση πχ με την Νότια Ευρώπη που η μόνη επιλογή είναι η νεοφιλελεύθερη "εξυγίανση", επειδή οι αγορές κλείνουν τον δανεισμό. Έτσι στις ΗΠΑ , μια αξιόπιστη μεσοπρόθεσμη εξυγίανση και όχι μια δημοσιονομική θηλιά είναι επιτρεπτή για να επιταχυνθεί η ανάπτυξη!
Οι αναζητήσεις στην χάραξη πολιτικής (στον πυρήνα της διεθνούς σκηνής) όλο και ανοίγουν στην αναδιανομή είναι και η απόδειξη για τον βρόχο. Ήδη ο σχεδιασμός για την άμβλυνση επιπτώσεων πχ μέσω της αύξησης των δαπανών για εκπαίδευση, κατάρτιση, επέκτασης της ισότητας των ευκαιριών είναι στοιχεία προ-διανεμητικών πολιτικών, που αποδεικνύουν οτι η κινδυνολογία "οτι πλήττεται η ανάπτυξη" είναι αβάσιμη μαζί και η "θεωρία" του νεοφιλελευθερισμού πως "ένα μέγεθος ταιριάξει σε όλους".
Αυτή η δυαδικότητα στον πραγματικό κόσμο φέρνει πολλές, ποικίλες, επικίνδυνες διχαστικές γραμμές. Το ζούμε στην Ευρώπη, το αποδεικνύει το δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο ευρω-σκεπτικισμός ή ο λαϊκισμός και ο νεοφιλελεύθερος χουλιγκανισμός που εκφράζεται εδώ με κραυγές: "βάστα Γερούν" που βρίσκουν στέγη στη ΝΔ!
Ο ίδιος καθορισμός για όλες τις χώρες, ώρες, περιπτώσεις δεν αποδίδει. Η εμπειρία δείχνει ότι η χάραξη πολιτικής πρέπει να καθοδηγείται από την απόδειξη και όχι εμμονές. Επομένως επιβάλλεται πιο ολική διαφοροποίηση της νεοφιλελεύθερης ατζέντας !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου