ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: ΟΥΤΕ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ, ΟΥΤΕ ΜΝΗΜΟΝΙΑ

Ούτε χρεοκοπία, ούτε μνημόνια

Ομιλία στην συζήτηση της ΕΚΚΙΝΗΣΗΣ

Αθήνα, 20 Φεβρουαρίου 2017

1. Πάνε αρκετά χρόνια που η πατρίδα μας ζει με το δίλημμα «ή μνημόνια ή χρεοκοπία». Σε καθεστώς προστασίας από τους πιστωτές και αντίτιμο τον περιορισμό της, δημοσιονομικής τουλάχιστον, κυριαρχίας μας. Μόνο που τώρα πια
πιστωτές είναι οι ίδιοι οι προστάτες. Οι οποίοι, πριν από εμάς, έχουν να προστατεύσουν τα δικά τους συμφέροντα. Δηλαδή τα λεφτά που μας έχουν δανείσει. Είναι προφανές ότι δική μας επιδίωξη πρέπει να είναι η αποφυγή της στάσης πληρωμών, αλλά και η απεμπλοκή από την αντιφατική κατάσταση που οδηγεί από αδιέξοδο σε αδιέξοδο. Αυτή είναι η ουσία του «ούτε χρεοκοπία, ούτε μνημόνια». Μένει να δούμε πως και πότε μπορεί η επιδίωξη να γίνει πραγματικότητα: να βγούμε από το 3ο μνημόνιο, με τη λήξη του ή νωρίτερα, χωρίς να υποστούμε χρεοκοπία.

2. Ξεκινάμε από το «πότε;», δεδομένου ότι συχνά υποτιμάμε την σημασία του χρόνου στη διαμόρφωση των συνθηκών της ζωής μας. Η σπατάλη του σε απονενοημένα διαβήματα και μικρά παιχνίδια έχει ήδη κοστίσει ανυπολόγιστα:

- οι αντοχές του λαού μετά από τις αλλεπάλληλες μειώσεις της αξιοπρέπειας, των δικαιωμάτων, των εισοδημάτων και των ελπίδων του αγγίζουν τα όρια τους.

- το ευρωπαϊκό περιβάλλον, εν τω μεταξύ, έγινε ρευστό και ασταθές, με την άκρα δεξιά να το επιβαρύνει με σκιάχτρα από το παρελθόν.

- το κατεστημένο της «παγκοσμιοποίησης» (του ιμπεριαλισμού δηλαδή) αντιμετωπίζει πια τα αδιέξοδα τα οποία γέννησε η απληστία και η ιδεοληψία του. Και αμφισβητείται από διάφορους φονταμενταλιστές και τσαρλατάνους -«ριζοσπάστες» τους αποκαλεί με περισσή αναίδεια προς τον αναγκαίο όσο ποτέ ριζοσπαστισμό-, μετατρέποντας, συχνά, την αμηχανία του σε δεινά εκλογικά διλήμματα για μας.

Εφ όσον κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, θεωρώ ότι το «Πότε;» έχει ήδη απαντηθεί: «ούτε χρεοκοπία, ούτε μνημόνια» τώρα!

3. «Πως;». Με την ευκαιρία της 2ης αξιολόγησης, μπορεί να γίνει το πρώτο βήμα: να ξεκαθαρίσουμε στους πιστωτές μας, όσο πιο καθαρά γίνεται, ότι λειτουργούμε στο πλαίσιο του «3ου μνημονίου», με σκοπό την αποφυγή της στάσης πληρωμών, αλλά και την ομαλή έξοδο από αυτό, το ταχύτερο δυνατόν και πάντως το αργότερο στη προβλεπόμενη λήξη του. Αποκλείοντας το ενδεχόμενο 4ου μνημονίου. Η θέση αυτή πρέπει να υποστηριχτεί ανοιχτά από τη κυβέρνηση και την αξιωματική, τουλάχιστον, αντιπολίτευση, χωρίς κούφιες αντιπαραθέσεις και υπονοούμενες, αλλά ανύπαρκτες, μαγικές λύσεις. Τα μνημόνια δεν καταργούνται ούτε με δήθεν ισοδύναμα, ούτε με ένα νόμο ενός άρθρου. Καταργούνται με ένα δικό μας σχέδιο, καλύτερο από αυτό που έχουν επιβάλλει οι πιστωτές. Δεύτερο βήμα να αποφύγουμε «ατύχημα» το καλοκαίρι του 2017. Εδώ οι προστάτες / πιστωτές αξιώνουν την αθέτηση της συμβατικής δέσμευσης τους να ομαλοποιήσουν τις υποχρεώσεις εξυπηρέτησης του χρέους μας προς αυτούς. Ζητώντας, ανέφικτα υψηλά, πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή να εξυπηρετούμε το δημόσιο χρέος μας χωρίς ελάφρυνση. Αυτή η, τελικά επιζήμια για όλους, μεθόδευση πρέπει να μην περάσει. Τρίτο βήμα να προγραμματίσουμε και να αρχίσουμε την εφαρμογή του δικού μας σχεδίου μέσα στο 2017, εισφέροντας τις αποδείξεις ότι αφορά σε ένα πρόγραμμα πιο ρεαλιστικό, πιο αποδοτικό, πιο θετικό για την Ελλάδα, την Ευρώπη και το κοινό νόμισμα από όσα επέβαλλαν οι πιστωτές μας, μέχρι σήμερα. Τις αποδείξεις δηλαδή, ότι η συνεπής δημοσιονομική προσαρμογή δεν υπηρετείται από αλλεπάλληλες και σπασμωδικές περικοπές μισθών και συντάξεων, φορολογικές επιβαρύνσεις και αυξήσεις ασφαλιστικών εισφορών, αλλά από τομές με μόνιμα θετικά αποτελέσματα σε βάθος χρόνου. Τομές οι οποίες σταθεροποιούν την ζωή των συμπατριωτών μας και, ταυτοχρόνως, λειτουργούν ως εγγυήσεις απαραίτητες ώστε να μείνουν οι νέοι άνθρωποι στη πατρίδα. Στο πλαίσιο αυτό, τρία «εκ των ουκ άνευ»:

- ο ορισμός του έργου το οποίο παράγει το κράτος και των οργάνων με τα οποία το πραγματοποιεί με το χαμηλότερο δυνατό κόστος και την μεγαλύτερη δυνατή απόδοση. Και η μετάβαση από τα σημερινά δεδομένα στο επιθυμητό σχήμα. Αυτό το βήμα μπορεί να σχεδιαστεί με τη συνδρομή του ΕΚΔΔ και το πλαίσιο του να νομοθετηθεί μέσα στο 2017, με μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Με την ρήτρα ότι κάθε μελλοντική αλλαγή στο κράτος μπορεί να αποφασίζεται μόνο με αυξημένες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες.

- η νομοθετική (και συνταγματική, γιατί όχι;) δέσμευση ότι ενδεχόμενος μελλοντικός εξωτερικός δανεισμός της χώρας έχει ως αποκλειστικούς σκοπούς είτε την πραγματοποίηση δημοσίων επενδύσεων, είτε την ελάφρυνση του δημοσίου χρέους.

- η εγκαθίδρυση ενός βιώσιμου, ανταποδοτικού συστήματος κύριας κοινωνικής ασφάλισης για τους εισερχόμενους στην εργασία, με ισότητα μεταχείρισης τους, με χρηματοδότηση, πέρα από τις εισφορές, από «ανόργανα» δημόσια έσοδα, όπως μερίσματα από κέρδη δημοσίων επιχειρήσεων, από εκμετάλλευση ενεργειακών κοιτασμάτων και από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Οι αναγκαίες αναλογιστικές μελέτες και η νομοθετική κύρωση του συστήματος αυτού μπορούν να γίνουν πριν τη λήξη του 3ου μνημονίου.

Με τις τρεις αυτές τομές, αποκτά αξία η διαβεβαίωση «όχι άλλοι φόροι, όχι άλλες περικοπές, όχι άλλες αυξήσεις ασφαλιστικών εισφορών». Και μεταξύ μας, αλλά και απέναντι στους πιστωτές μας. Ανοίγει ο δρόμος για την ομαλή έξοδο από τα μνημόνια. Νομιμοποιούνται ηθικά, λογικά και συμβατικά αξιώσεις από τη πλευρά μας: η άρση της υποθήκης επί της δημόσιας περιουσίας, ώστε να επιστρέψουμε στις αγορές με «ομόλογα κατά τις ανεργίας» με εμπράγματες εγγυήσεις, συνοδευτικές επενδυτικές προτάσεις και, φυσικά, χαμηλά επιτόκια. Και η άρση των capital controls, σε συνδυασμό με την επαναφορά μίας τουλάχιστον «συστημικής» τράπεζας υπό δημόσιο έλεγχο. Καθαρές πολιτικές επιδιώξεις λοιπόν και ένα δικό μας σχέδιο είναι η μόνη βάση για διαπραγμάτευση.

4. Στη γραμμή αυτή, αντιμετωπίζονται πολύ πιο αποτελεσματικά τα μεγάλα προβλήματα των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, του δημοσίου χρέους και της τραπεζικής αστάθειας που οδήγησαν στα πρόθυρα της στάσης πληρωμών, στα μνημόνια και τον φαύλο κύκλο τους. Και, φυσικά, τίποτε δεν εμποδίζει τη συμπλήρωση του προγράμματος αυτού με μεγάλες αλλαγές: την επιτάχυνση της επίλυσης των διαφορών, εξωδικαστικά και δικαστικά. Την εύκολη πρόσβαση στις φροντίδες του ΕΣΥ. Την οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια Δήμων και Κοινοτήτων. Και, ασφαλώς, τον αναπροσανατολισμό της δημόσιας εκπαίδευσης από το δημοτικό σχολείο, ώστε να εξοικειώνει τα παιδιά μας με τον κοινό μας τόπο, όπως πρόκειται να διαμορφωθεί.

5. Με το δικό μας σχέδιο, το «Ούτε χρεοκοπία, ούτε μνημόνια» μετασχηματίζεται από επιθυμία σε πολιτική. Στην πραγματικότητα, σε μια ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ. Μένει βεβαίως αναπάντητο το μεγάλο ερώτημα: έχει το κατεστημένο μας (το κομματικό πριν απ’ όλα) την ωριμότητα να προωθήσει ένα τέτοιο σχέδιο ανέλπιστης ελπίδας; Αντέχουν οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις να προωθήσουν το αναγκαίο νομοθετικό έργο; Να αναμετρηθούν με την απελπισία, το φόβο, την απραξία και τον τυχοδιωκτισμό; Την απάντηση καλούνται να δώσουν οι ίδιες. Και εμείς καλούμαστε να τις υποχρεώσουμε να είναι καταφατική.

Το ανάρτησα από http://www.poikonomou.gr