ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΦΕΤΙΧ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΕΛΗΣ

του Κώστα Γ. Μαμέλη

δικηγόρου

kmamelis@the.forthnet.gr

Προσερχόμαστε σήμερα στις εσωκομματικές κάλπες του ΠΑΣΟΚ με πρωταρχικό στόχο την επιβίωση της παράταξης. Ο χώρος της κεντροαριστεράς και του δημοκρατικού σοσιαλισμού, αποτελεί ιστορικό κεκτημένο της πολύπαθης πατρίδας μας και η μάχη της επιβίωσής του είναι παρούσα, επιτακτική, μας αναθέτει ευθύνες.

Επιβίωση σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αναλάβει πλήρως τη λησμονημένη θεωρητική του αποστολή και ξανά το απολεσθέν ιδεολογικό του οπλοστάσιο.

Να ξαναδώσει κατανοητή μορφή και ανοιχτό ορίζοντα στο σκοτεινό κόσμο που σήμερα αναδύεται.

Πρέπει να επανακαθορίσει ένα επιθυμητό μέλλον, διαφορετικό από αυτό προς το οποίο μοιραία οδεύουμε, αν αφεθούμε -χωρίς αντιστάσεις- στην κατολίσθηση των μόνιμων μνημονίων και της άνισης λιτότητας επί δεκαετίες.

Η συμμετοχή αποτελεί κρίσιμη παράμετρο της επιβίωσης, αφετηρία της πορείας της καθόλου αυτονόητης ανάκαμψης. Πρέπει να κινητοποιηθεί, όπως έκανε πάντα, εκείνος που δεν θέλει πια να τον υποτάσσουν, εκείνος που θέλει να δράσει για να επηρεάσει το μέλλον.

Συνακόλουθος -εξ ίσου σημαντικός- στόχος είναι η αποφυγή -όπως ορθά παρατηρήθηκε- «της αρνητικής παιδαγωγικής της διαδοχής» που μετέτρεπε την εκλογή της ηγεσίας από δημοκρατικό πολιτικό γεγονός (με βάση και τα ιδεολογικά-πολιτικά φορτία της συγκυρίας) σε επεισόδιο δημοκρατικισμού και σε εκχώρηση «λευκής επιταγής», από διαπάλη ιδεών σε μη πολιτική σύγκρουση επίδειξης αυταρέσκειας.

Πέρα από το φορέα της ηγεσίας, τη διαδρομή του, τις ικανότητες και τις ιδέες του, τις πολιτικές του δεσμεύσεις, τα στοιχεία της στρατηγικής του, το σχέδιο και την αφήγησή του για το μέλλον της χώρας και την προοπτική του Κινήματος, το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται νέα ηγεσία που χωρίς υπεκφυγές, ωραιοποιήσεις και γενικολογίες πρέπει να αναλάβει καθαρή δέσμευση απέναντι στο πάνδημο και καίριο πρόταγμα της χώρας και των ελλήνων πολιτών.

Η έξοδος από την κρίση δεν θα προέλθει από την ταχύτερη και βιαιότερη υλοποίηση του νεοφιλελεύθερου σχεδίου των διαδοχικών μνημονίων, αλλά από την ανατροπή τους και την οικοδόμηση ενός άλλου σχεδίου με «στρατηγικό βάθος» και διεθνείς συμμαχίες, που θα κινείται σε προοδευτική κατεύθυνση με βάση τις ανάγκες της Χώρας και των πολιτών της και όχι των δανειστών της.

Η πολιτική των Μνημονίων πρέπει να αλλάξει όσο πιο γρήγορα γίνεται, με σχέδιο δίκαιης, αποτελεσματικής και προοδευτικής εξόδου από την κρίση.

Δεν είμαστε ρομαντικοί, ούτε αιθεροβάμονες. Ελάχιστες είναι οι πιθανότητες βραχυπρόθεσμης επίτευξης του παραπάνω ζητούμενου. Δεν υπάρχουν τώρα οι πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις για τον «άλλο δρόμο». Ούτε ο χρόνος ωρίμανσης για τη συγκρότηση μιας πλειοψηφικής συνιστώσας που με δημοκρατικό και θεσμικό τρόπο θα επιβάλει την «άλλη» πολιτική. Χρειάζεται επιμονή και στοχοπροσήλωση, απαιτείται συστηματική ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική εργασία βάσης και σύνδεσης με τα κοινωνικά κινήματα.

Το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει ούτε να φετιχοποιήσει, ούτε να δαιμονοποιήσει την επιλογή της νέας ηγεσίας του. Ούτε να μυθοποιήσει το νέο ηγέτη του. Θα αποτελεί δε κακή υπηρεσία προς την ιστορία, μια εκλογή που δεν θα συνοδευτεί από την (καλώς νοούμενη) σύγκρουση στο πεδίο των ιδεών, από την «εικονοκλαστική» πρόθεση των παθογενών σημάνσεων του απώτερου και, κυρίως, του πρόσφατου παρελθόντος του Κινήματος. Παρελθόντος, όπου από ζωντανό κύτταρο και πυλώνας της δημοκρατίας, το ΠΑΣΟΚ μεταμφιέστηκε σε «μεταδημοκρατικό» χώρο ασύντακτης έκφρασης της μικροαστικής αγωνίας μιας περίκλειστης ψευδο-ελίτ, ενόσω ο αρχηγισμός και η «αυθεντία» ακύρωνε την ελάχιστη συλλογικότητα.

Με τέτοιους - απευκταίους – όρους και -πριν ο αλέκτωρ λαλήσαι- μπορεί να συστοιχηθούν πολλοί πάσχοντες από την ασθένεια του κυβερνητισμού και ευάριθμοι άτυποι εξουσιαστικοί μηχανισμοί, σε μια επιλογή συγκυρίας και επίπλαστης ενότητας που προσφέρεται μόνο για την προσωρινή εκλογική επιβίωση.

Αλλά θα λείπει η πολιτική και η συλλογική συνείδηση. Θα λείπει η επόμενη ημέρα. Και τότε θα είναι εξαιρετικά θολή -σχεδόν σκοτεινή- η διάκριση της πολιτικής της αλήθειας απέναντι στην πολιτική της απόκρυψης. Και δε θα μετατρέψει -όπως ιστορικά απαιτείται- το εθνικό ακροατήριο σε πρωτοπορία, αλλά σε παθητικό δέκτη ενός ρητορικού (μόνον) ηρωισμού.

Το ανάρτησα από agelioforos.gr