Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

«ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ»: ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ  

«ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ»

Εισαγωγή
... και να φτάσει όσο πιο αψηλά μπορούσαν να την πάνε η δύναμή της και το πείσμα —  στην κορφή που αυθαίρετα ονομάτισα Κρητική Ματιά.



Σε ποιον να εμπιστευτώ τις χαρές και τις πίκρες μου,  τις μυστικές δονκιχώτικες λαχτάρες της νιότης, την τραχιά σύγκρουση αργότερα με το Θεό και με
τους ανθρώπους,  και τέλος την άγρια περηφάνια που έχουν τα γεράματα που καίγουνται μα αρνιούνται, ως το θάνατο, να γίνουν στάχτη; Σε ποιον να πω πόσες φορές σκαρφαλώνοντας, με τα πόδια, με τα χέρια, τον κακοτράχαλο ανήφορο του θεού,  γλίστρησα κι έπεσα,  πόσες φορές σηκώθηκα,  όλο αίματα,  και ξανάρχισα ν' ανηφορίζω; Πού να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;....Χτίζεται ο θεός,  έβαλα κι εγώ το δικό μου κόκκινο πετραδάκι,  μια στάλα αίμα, να τον στερεώσω, να μη χαθεί, να με στερεώσει, να μη χαθώ, έκαμα το χρέος μου. Έχετε γεια! 


—  Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ' μου μια προσταγή. Χαμογέλασε,  απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου· δεν ήταν χέρι,  ήτανπολόχρωμη φωτιά. Ως τις ρίζες του μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα. — Φτάσε όπου μπορείς, παιδί μου...Κι όλομεμιας,  ως να το πω,  μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε: —  Φτάσε όπου δεν μπορείς! Πετάχτηκα τρομαγμένος από τον ύπνο· είχε πια ξημερώσει.  Σηκώθηκα, 
ζύγωσα στο παράθυρο,  βγήκα στο μπαλκόνι με την καρπισμένη κληματαριά.  Η
βροχή είχε τώρα κοπάσει,  έλαμπαν οι πέτρες,  γελούσαν. Τα φύλλα των δέντρων ήταν φορτισμένα δάκρυα.



— Φτάσε όπου δεν μπορείς! Ήταν η φωνή σου· κανένας άλλος στον κόσμο δεν μπορούσε έναν τέτοιο αρσενικό λόγο να ξεστομίσει,  μονάχα εσύ,  Παππού ανεχόρταγε! Θυμάσαι το βαρύ λόγο που λέμε εμείς οι Κρητικοί:  «Όπου αστοχήσεις,  γύρισε· κι όπου πετύχεις,  φύγε!» Αν αστόχησα,  και μια ώρα ζωή ακόμα να μου απομένει,  θα ξαναγυρίσω στην έφοδο. Αν πέτυχα, θ' ανοίξω τη γης, να 'ρθω να ξαπλώσω στο πλάι σου. 


Άκουσε το λοιπόν,  Στρατηγέ,  την αναφορά μου και κάμε κρίση· άκουσε, Παππού, τη ζωή μου, κι αν πολέμησα κι εγώ μαζί σου, αν λαβώθηκα χωρίς κανένας να μάθει πως πόνεσα, αν δε γύρισα ποτέ την πλάτη μου στον οχτρό, δώσε μου την ευκή σου! 


(Αντιγραφή/ Επιμέλεια : Αθανάσιος Γιάννης, Λειψία, Γερμανία, Ιανουάριος 2008)

Δεν υπάρχουν σχόλια: