Είναι Νοέμβρης του 1983, μια παρέα δεκαεφτάχρονοι κάθονται γύρω από ένα μεταλλικό, φθαρμένο τραπέζι και χαμογελάνε στο φακό.
O Νίκος, ο Δημήτρης, ο Κώστας, ο Γιώργος και ο Κρίτων.
Η Μαριάννα δε φαίνεται, είναι αυτή που τράβηξε τη φωτογραφία.
Πίσω, στον τοίχο, οι '' Άγιοι '' .
Ο Μαρξ, ο Ένγκελς και στη μέση , ο Ανδρέας, το πορτρέτο του που πήραμε από του Καρανάση.
Στα πλάγια, ο Μπελογιάννης, ο Άρης και ο Αλλιέντε.
Τα πρώτα μας γραφεία, η ΠΑΜΚ Νέας Σμύρνης.
Στις ευρωεκλογές του΄84 και στις εκλογές του ΄85 , '' κατεβάσαμε '' στο Σύνταγμα πάνω από χίλια παιδιά, συμμαθητές και συμμαθήτριές μας.
Τότε δεν υπήρχαν ανάμεσά μας ''ομάδες'' και ''εχθροί '' .
Υπήρχε η βεβαιότητα της Νίκης, γιατί υπήρχε ο Ανδρέας.
Μεγαλώσαμε πολύ από τότε και όλα άλλαξαν .
Όλα εκτός από ένα.
Κι αυτό το ένα είναι η Πίστη.
Θα μου πεις φίλε, Πίστη ;
Ναι, ίδια με αυτή που έχουν όσοι ακολουθούν μια θρησκεία.
Πίστη στους δικούς μας ''Αγίους'' , όχι μεταφυσική, αλλά βιωματική, ταύτιση με τα Μεγάλα Ναι και τα Μεγάλα Όχι τους.
Πίστη στις Ιδέες μας που δεν ηττήθηκαν .
Άνθρωποι μπορεί να ηττηθούν, αλλά οι Ιδέες της Ισότητας, της Ελευθερίας και της Ανεξαρτησίας, ποτέ .
Και Πίστη σε αυτά τα δεκαπεντάχρονα, ''ανυποψίαστα '' παιδιά που τους ανήκε το Πράσινο.
Ρομαντικέ, απροσάρμοστε, απολίθωμα, και τόσα άλλα μου έχουν - μας έχουν πει - οι ''φρόνιμοι '', οι ''προσαρμοστικοί'', οι συγκατανευσιφάγοι.
Ε, χάρισμά τους η...''σύνεση''.
Δε γουστάρω να τον πουλήσω αυτόν τον πιτσιρικά που χαμογελάει στη φωτογραφία.
Θέλω να τον βλέπω στον καθρέφτη και να μη ντρέπομαι .
Χρόνια Πολλά λοιπόν αδέρφια, σε εμάς, σε εκείνους που λείπουν αλλά είναι πάντα εδώ και στα Όνειρά μας .
Ανδρέα, συνεχίζουμε όπως μας είπες:
Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου