ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΕΛΗΣ: ΟΔΗΓΟΣ

Κώστας Γ. Μαμέλης
kmamelis@yahoo.gr

Μέσα στην πρωτοφανή πολιτικο - κοινωνική ρευστότητα των ημερών, κινούμενη στο ιδεολογικό πλαγκτόν, ως επιβαλλόμενο άνωθεν επικοινωνιακό και συνειδησιακό πολύπλαγκτον, τίθενται ενώπιον σκεπτόμενων πολιτών και προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων δύο μείζονα ζητήματα.-Γιατί η πολλαπλώς εξαρτώμενη από διεθνή και εξωθεσμικά κέντρα εγχώρια «άρχουσα τάξη» (και προσφυέστερα το - συμπίλημα αυτής - «άρχον συγκρότημα» δηλ. το κυβερνητικό – επικοινωνιακό –επιχειρηματικό σύμπλεγμα) έχει καταστεί ισχυρός εξουσιαστής και κοινωνικός ηγήτωρ μέσω της εκλογικής συγκατάθεσης των εξουσιαζόμενων;

-Με ποιόν τρόπο οι εξουσιαζόμενοι υπερβαίνουν την κατεστημένη (επιβληθείσα;) ιδεολογία αν δεν «οδηγηθούν» σε υψηλότερο επίπεδο ουσιαστικής ερμηνείας και συνακόλουθα βαθιάς κατανόησης των σύνθετων κοινωνικών φαινομένων που εξελίσσονται στη χώρα και τον κόσμο;

Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις στη ζώσα πραγματικότητα (in vivo) «οι ψίθυροι» της αριστεράς σε θεωρητικό επίπεδο (in vitro) απέχουν πολύ από την επιβαλλόμενη από την ιστορικότητα των εθνικών στιγμών πληρότητα, σαφήνεια, αποτελεσματικότητα.

Χρήσιμος ο μοναδικός Γκράμσι, που επιμένει να θυμίζει πως οι άρχοντες κάθε φορά αποκτούν και διατηρούν την εξουσιαστική τους δύναμη, μέσω της ιδεολογίας και της συνείδησης.

Γράφει πως «η πραγματική δύναμη του συστήματος δε βρίσκεται στη βία της άρχουσας τάξης ή στην κατασταλτική εξουσία των κρατικών του μηχανισμών, αλλά στην αποδοχή από τους αρχόμενους μιας «κοσμοαντίληψης», η οποία ανήκει στους κυρίαρχους. Η φιλοσοφία της κυρίαρχης τάξης περνά μέσω ενός πλήρους ιστού σύνθετων εκλαϊκεύσεων που εμφανίζεται ως «κοινή λογική» αυτό είναι η φιλοσοφία των μαζών, που αποδέχονται την ηθική, τα έθιμα, την θεσμοποιημένη συμπεριφορά της κοινωνίας μέσα στην οποία ζουν».

Στη σύγχρονη ελληνική εκδοχή, λοιπόν, αναζητείται «ο οδηγός» της κλιμακούμενης συνειδητοποίησης που θα δημιουργήσει όρους πολιτικής ανατροπής.

Η ανερχόμενη νέα κυβερνώσα (;) αριστερά οφείλει να εγκαταστήσει μια εναλλακτική ηγεμονική δύναμη που δεν μπορεί να είναι πρόσωπο (ακόμη και χαρισματικό), αλλά οργανισμός, συλλογικότητα, σύνθετο στοιχείο αποκρυστάλλωσης της συλλογικής βούλησης. Αυτό είναι, μόνο, το πολιτικό κόμμα. Και όχι ένα ατελές και φοβικό μόρφωμα που δογματίζει και αμύνεται μιας ανεξήγητης καθαρότητας.