Την άλλη ημέρα πρωΐ-πρωΐ, πριν καλά-καλά χαράξει, πήραμε το δρόμο της επιστροφής στην απρόσωπη, άχαρη, αλλά κατεργάρα πόλη όπως συνηθίζει να την ονομάζει ο NISOS. Κι ας μη κατάλαβα ακόμη γιατί αυτή η υπερβολική αγάπη για την πρωτεύουσα κι ας έχω αναπάντητα ερωτήματα γιατί άφησε τα ονειρεμένα μέρη και επέλεξε να ζήσει εθελούσια αποκλεισμένος σε ένα δωμάτιο στο Παγκράτι. Παλιά, σχεδόν ξεχασμένα τραγούδια μας συνόδεψαν στο ταξίδι μέχρι την είσοδο του σπιτιού τους, επιλογές της Ινές από τη δεκαετία του 1930 μέχρι την αντίστοιχη του 1960 – της γενιάς της δημιουργίας, όπως την αποκαλούσε, σε όλα τα επίπεδα. Μόλις «ξεφορτώσαμε» το αυτοκίνητο, εκείνος πήγε μέσα να ασχοληθεί με το κορίτσι κι εγώ καθισμένος στην αυλή βρήκα την ευκαιρία να ανακαλύψω για πρώτη φορά τον πνευματικό πλούτο που κρύβει η λιγομίλητη Ινές. Μετά από σχετική ερώτησή μου, αυθόρμητα μου απάντησε:
«Ο NISOS μου έχει ανοίξει παράθυρα σε όλον τον κόσμο, είμαι σίγουρη βέβαια ότι αμφίδρομο είναι αυτό. Έχουμε ταξιδέψει μαζί από τη γη των Βησιγότθων και το Κατμαντού μέχρι τη Λίμα και το νησί της ουτοπίας, σαλπάραμε από το Ντεπό μέχρι την Καταλούνια, σε άγνωστα μέρη που δεν είχε πάει ούτε ο Καββαδίας. Νιώθω ότι είχαμε βρεθεί σε οδοφράγματα στο Παρίσι το Μάη του ’68 και διασχίσαμε με μοτοσυκλέτα τη Νότια Αμερική. Ξέρεις οι σχέσεις είναι πολύ δύσκολο πράγμα, ιδίως στην εποχή μας -αλλά μήπως και στην προηγούμενη εποχή ήταν καλύτερα;- και πολύ περισσότερο για δύο ανθρώπους που είχαν αποβάλλει από το μυαλό τους κάθε στερεότυπο. Το ζήτημα είναι να μπορείς να είσαι καλά με τον εαυτό σου όπως επιλέγεις και να δίνεις από το περίσσευμα της καρδιάς και του κήπου σου στον σύντροφό σου, στον φίλο σού ή -γιατί όχι- και σε έναν άγνωστο. Όχι με ηθικοπλαστική διάσταση, που υποκρύπτει κάποιας μορφής ιδιοτέλεια, αλλά με διάθεση ειλικρινούς προσφοράς, αλληλεγγύης και αγάπης. Απλά είμαι πεπεισμένη πλέον ότι δεν μπορεί κανένας να κάνει τίποτα μόνος του. Θέλει έναν συνοδοιπόρο, κάποιον που να μοιράζονται μαζί προβληματισμούς, αγωνίες, λάθη ενδεχομένως, κανένας δεν έχει δικαίωμα στην ιδιώτευση εκτός κι αν επιλέξει το ρόλο του ασκητισμού, που αναμφίβολα -όπως άλλωστε επισημαίνει κι ένας διακεκριμένος θεολόγος- έχει κι αυτός τη γοητεία του».
Γοητεία έχει και μια συζήτηση με την Ινές, μια πνευματώδη γυναίκα, πολυδιαβασμένη με εκρηκτικό ταπεραμέντο που ξέρει τι θέλει. Τουλάχιστον αυτό αποκόμισα από την ολιγόλεπτη συζήτησή μας καθώς κατάλαβα γιατί ταίριαξε απόλυτα αυτό το ζευγάρι χωρίς να υπάρχει κανένα ψεγάδι στη κοινή τους συμβίωση.
Είναι ακριβώς αυτό που έγραψε ο δημιουργός του «Μικρού Πρίγκηπα», «Η αγάπη δεν είναι να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο, αλλά να βλέπουμε μαζί προς την ίδια κατεύθυνση»…
Υγιαίνετε.
Το ανάρτησα από http://agriniovoice.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου