«Καριέρα» και μάλιστα επιτυχή, έκανα ως δικηγόρος. Σε ό,τι απέκτησα, η πολιτική δεν πρόσθεσε τίποτε, αφήρεσε αρκετά, άφησε…χρέη! Και είμαι περήφανος. Η πολιτική, η ενασχόληση με τα κοινά δεν είναι επάγγελμα, όπως εκλαμβάνεται στις παρακμιακές μας ημέρες και δυστυχώς όχι μόνο από τους απλούς πολίτες. Για τη γενιά μου, για μένα, ήταν και είναι βίωμα ολόκληρης ζωής. Πολλοί, μάλιστα, διακινδύνευαν ή έδωσαν και τη ζωή τους για τις ιδέες τους. Δεν συμμετείχα στις εκλογές αυτές, συνεχίζω, όμως, να συμμετέχω στην πολιτική. Αν πρόκειται για… «μικρόβιο», εμένα θα με εγκαταλείψει 6 μήνες μετά το… θάνατό μου!... Δεν νοείται, λοιπόν, για μένα, μη συμμετοχή στα κοινά.
ΕΡΩΤΗΣΗ 2: Τότε, γιατί αναγγείλατε τη μη κάθοδό σας στις εκλογές; Πως οδηγηθήκατε, ξαφνικά, σ’ αυτήν την απόφαση;
Η δήλωσή μου ήταν σαφής. Δεν είμαι υποψήφιος ειδικώς στις εκλογές της 25/1. Γιατί; Ξέρετε, έχω «τραυματικές» εμπειρίες του κατακερματισμού της δημοκρατικής μας παράταξης από την Απελευθέρωση μέχρι το 1974. Τότε, ως ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ, συνυπέγραψα, υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου, τη Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη 1974. Ως τότε, κυριαρχούσαν τα δύο άκρα, αφού μετά τη μικρή άνοιξη της Ένωσης Κέντρου περάσαμε στο φθινόπωρο της Αποστασίας και στη βαρυχειμωνιά της 7χρονης Δικτατορίας. Τι πιο λογικό, λοιπόν, να μπαίνω πάντα στη μέση, όταν κινδύνευε η ενότητά μας. Αυτό έκανα πάντα, συνήθως επιτυχώς. Τώρα, απέτυχα. Όμως, δεν «κλαίω πάνω από το χυμένο γάλα», ούτε καυγαδίζω με τη μια ή την άλλη πλευρά. Δεν είμαι υποψήφιος με καμιά. Συμμετέχω, στηρίζοντας και τις δύο!
ΕΡΩΤΗΣΗ 3: Με ποιο σκεπτικό;
Μόνο έτσι κοιτάζοντας στο μέλλον και προσβλέποντας σε ένα ενωτικό, δημοκρατικό συνέδριο, μπορούμε να αποτρέψουμε κι άλλες διαρροές προς τα άκρα και να επαναπατριστούν στο φυσικό τους χώρο όσοι διέρρευσαν εκεί λόγω της κρίσης και της τεχνητής πόλωσης των διπλών εκλογών του 2012. Έτσι που ξεκίνησαν από την άνοιξη του 2010, οι κύριοι Σαμαράς και Τσίπρας αντί να βάλουν «πλάτη» τότε, για να σωθεί η πατρίδα.
ΕΡΩΤΗΣΗ 4: Πιστεύετε ότι έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί οι πολιτικές συνθήκες, προσφέρουν ελπίδα και προοπτική για τον τόπο;
Ασφαλώς όχι, αν δεν υπάρξει καταλλαγή και εθνική ενότητα. Αντιμετωπίζουμε μια από τις δυσκολότερες κρίσεις της νεότερης ελληνικής Ιστορίας. Δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι κοινωνική – αξιακή! Γι’ αυτό έχει θεσμικές, ακόμα και πολιτισμικές συνέπειες, ενώ εγκυμονεί και εθνικούς κινδύνους στο εξωτερικό μας μέτωπο. Η κοινωνία, αντί μηνυμάτων εθνικής ενότητας, προτάσεων και σχεδίων αντιμετώπισης της κρίσης, ανέχεται, δυστυχώς, και πολλοί αναμασούν συνθήματα, ιδεολογήματα και ευτελείς «διαλόγους» τηλεοπτικών «σωτήρων» και «τραπεζορητόρων». Αυτά δεν είναι πολιτική, αλλά η επιτομή της παρακμής.
ΕΡΩΤΗΣΗ 5: Πολλοί υποστηρίζουν ότι η τελευταία Βουλή ήταν η χειρότερη από τη μεταπολίτευση και μετά. Συμφωνείτε με την άποψη αυτή και γιατί;
Επανειλημμένως, μιλώντας στη Βουλή, συνήθως σε «ώτα μη ακουόντων», συνέκρινα την εικόνα της τελευταίας Βουλής με την εικόνα, την αίσθηση ευθύνης και τα συναισθήματα που μας διακατείχαν στην πρώτη συνεδρίαση, το 1974, όλους, τότε, τους «αντιπροσώπους του Έθνους»!
Όμως, η σύνθεση της Βουλής είναι ευθύνη του καθενός πολίτη. Όπως δεν επιλέγει τυχαίως το γιατρό ή το δικηγόρο του, οφείλει, ακόμα περισσότερο, να προσέξει ποιον στέλνει στη Βουλή, γιατί απ’ αυτόν θα εξαρτηθεί και η λειτουργία της δικαιοσύνης και το επίπεδο της δημόσιας υγείας.
Ο πολίτης, όμως, καλείται, να επιλέξει ανάμεσα σε ''εκλεκτούς'' της ηγεσίας κάθε κόμματος, ή ακόμα χειρότερα σε ''εκλεκτούς'' διάφορων «χορηγών» ή άλλων εξωθεσμικών παραγόντων.
Το μεγάλο πρόβλημα της Δημοκρατίας μας, είναι η μη δημοκρατική λειτουργία όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων, που οδηγεί «ενός ανδρός αρχή». Αυτό επισημαίνω χρόνια τώρα μαζί με τη χειραγώγηση των ΜΜΕ. Αν δεν αποκοπούμε από το «χαζοκούτι» και δεν εκδημοκρατιστούν τα κόμματα, θα συνεχίζει ο λαός να ζει την αδιαφάνεια, τη διαφθορά και τη λειψή δημοκρατία.
ΕΡΩΤΗΣΗ 6: Με ποια πικρία αποχωρείτε από τις εκλογές και τι κρατάτε ως καλύτερη ανάμνηση από τα 50 χρόνια της πολιτικής σας διαδρομής;
Δεν μπορώ παρά να νιώθω πικρία για τη σημερινή εικόνα της Δημοκρατικής Παράταξης, στην οποία έχω αφιερώσει, από μαθητής του νυχτερινού σχολείου, όλη μου τη ζωή. Ακόμη γιατί, το τραπεζοεκδοτικό σύμπλεγμα κατάφερε να αποπροσανατολίσει την κοινωνική μας βάση, ενώ εμείς μόνοι ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα της πατρίδας την άνοιξη του 2010, όταν οι αντίπαλοί της έφευγαν και κάποιοι «δικοί» μας κάπηλοι των ιδεών μας και της εμπιστοσύνης του λαού, λιποτακτούσαν.
Όσο για αναμνήσεις, είναι όλες οι μεγάλες νίκες μας για την Πατρίδα και τη Δημοκρατία, για το καλό του Λαού μας.
ΕΡΩΤΗΣΗ 7: Από την εξέδρα τώρα, τι θα θέλατε από τη νέα Βουλή;
Από τον «πάγκο» παρακαλώ! Να κοιτάξουν, πως θα μονιάσει ο ελληνικός λαός και πως θα βγούμε πραγματικά από την κρίση. Αυτά γενικώς. Δύο ζητήματα, όμως, τα νιώθω μέσα μου σαν καρφιά. Πρώτον, εκκρεμεί η πρότασή μου να νομοθετηθεί μαχητό τεκμήριο υπέρ του Δημοσίου για να φορολογηθεί η διαφορά μεταξύ δηλούμενων εισοδημάτων και μεγάλων καταθέσεων στις τράπεζες ή εμβασμάτων στο εξωτερικό. Πρόκειται για δεκάδες δις. Εξοργίζομαι όταν όλοι φλυαρούν για τον κίνδυνο εκροών από τις τράπεζες, ενώ ο μόνος τρόπος να τον αποτρέψουν είναι να χτυπήσουμε τη φοροδιαφυγή. Ούτε η κυβέρνηση Σαμαρά δέχτηκε την πρότασή μου, ούτε τα κόμματα δεν την στήριξαν. Και κανένας δεν τους ρωτάει! Γιατί;
Το δεύτερο «καρφί» είναι η κατάργηση του νόμου 4065/2012 για τον αναδρομικό έλεγχο της οικονομικής κατάστασης πρωθυπουργών, υπουργών και αρχηγών κομμάτων από το 1974 μέχρι και το 2012. Ψηφίστηκε με πρόταση νόμου δική μου και άλλων 74 βουλευτών, ομοφώνως, από την προπερασμένη Βουλή. Η συσταθείσα επιτροπή, επί 2 χρόνια δεν έκανε τίποτα! «Ούτε γάτα» ήταν, «ούτε ζημιά έγινε». Πόσα θ’ αντέξει άλλο αυτός ο λαός;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου