Διαρκείς οι αγώνες για λειτουργική και βιώσιμη λύση...
«Κ’ εσύ κρυφοζωντάνεψες, ωραίο νησί, και φύλαξες, Κ’ εσύ τα προσκυνάς, Της Ρωμηοσύνης τα είδωλα. Της Ωμορφιάς το είδωλο Και της Παλληκαριάς. Από τα κέδρα του Όλυμπου σκαλίστε γοργοκάραβα, / Ω Ακρίτα! Ω Ροδαφνού! Ή κάμετε καράβια σας τα ολάνθιστα κ’ ολόδροσα Φτερούγια του Απριλιού! (...) Καλώς μας ήρθατε παιδιά! (...) Στην Κύπρο την αέρινη, Στη Μακαρία γη. Στ’ ωραίο πολύπαθο κορμί η αγνή ψυχή δεν έσβυσε. Και ζη, και ζη, και ζη!»
του Δρ. Ιωάννη Χρ. Ιακωβίδη
Επιστημονικού συνεργάτη στο Κέντρο Ανατολικών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου.
Με συναισθήματα έντονης αγάπης προς την ιδιαίτερη πατρίδα του, Κύπρο, και τη σκέψη του διαρκώς στραμμένη στην αλησμόνητη Λάπηθο, ο γράφων συγκλονίζεται και μετέχει στην εναγώνια προσπάθεια της Μεγαλονήσου για εθνική επιβίωση. Ιδιαίτερα συγκινείται όταν γίνεται αναφορά στις από αρχαιοτάτων χρόνων προσπάθειές της για τη διατήρηση του ελληνικού και χριστιανικού της χαρακτήρα, σε πείσμα των κατά καιρούς κατακτητών της και των σημερινών δεινών της λόγω της τουρκικής κατοχής από το 1974.
Έτσι, η πρόσφατη ομιλία του πρόεδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας, Γιαννάκη Ομήρου, στην Ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων, για πρώτη φορά στην ελληνική εθνική αντιπροσωπεία, αποτελεί κατάθεση ψυχής, που δηλώνει περηφάνια, καταρχάς, λόγω του ελληνικού και χριστιανικού παρελθόντος της Μεγαλονήσου, το οποίο έχει αφετηρία τον Τεύκρο, τον Πράξανδρο και άλλους ήρωες του Τρωικού Πολέμου, όταν κατέφθασαν στο νησί, τον Ευαγόρα της Σαλαμίνας και τον Ζήνωνα τον Κιτιέα και συνεχίζεται με τον Απόστολο Ανδρέα, την Παναγία του Κύκκου και τους Βυζαντινούς ακρίτες.
Στα νεότερα χρόνια, ένας Κύπριος από τη Λάρνακα, ο Νικόλαος Σαρίπολος, εκ των κορυφαίων Ελλήνων συνταγματολόγων, υπήρξε ο κύριος εισηγητής του ελληνικού Συντάγματος του 1864. Για την ανεξαρτησία της Ελλάδος, το 1821 και αργότερα, πολέμησαν χιλιάδες Κύπριοι, ανάμεσά τους ο δήμαρχος Λεμεσού Χριστόδουλος Σώζος, που έπεσε στο Μπιζάνι το 1912. Αναφέρεται η Κύπρος του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-1959, με τους Κυριάκο Μάτση, Μιχαήλ Καραολή, Γρηγόρη Αυξεντίου και λοιπούς ήρωες, οι οποίοι όρθωσαν το ανάστημά τους εναντίον μιας τεράστιας αποικιακής αυτοκρατορίας.
Εντέλει δεν πραγματώθηκε το όραμα της Ένωσης με την Ελλάδα, αλλά ιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία. Το νησί αγάπησαν ο Καζαντζάκης και ο Σεφέρης, ο Ελύτης και ο Ρίτσος και μαζί τους ολόκληρος ο ελληνικός λαός. Μεγάλη υπήρξε δε η συμβολή του Λουκή Ακρίτα στην παιδεία και του Γιάννου Κρανιδιώτη στην ένταξη της Μεγαλονήσου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η ομιλία Ομήρου
Ο Γιαννάκης Ομήρου δεν διστάζει να προβεί και στην εξής πικρή διαπίστωση: «Πενήντα έξι χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας, η δημιουργία της, ωστόσο, συνοδεύτηκε και σημαδεύτηκε από δόλιους σχεδιασμούς». Η Μεγάλη Βρετανία, με την Τριμερή στο Λονδίνο, ενέπλεξε την Τουρκία, παρά τις πρόνοιες της Συνθήκης της Λοζάνης, με στόχο τη ματαίωση του αγώνα του κυπριακού λαού για αυτοδιάθεση. Το «ουδέποτε» του τότε Βρετανού υφυπουργού Χόπκινσον εξανέμισε κάθε προοπτική ειρηνικής εξέλιξης.
Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του 1955-1959 ενέπνευσε όχι μόνο τον κυπριακό, αλλά και άλλους λαούς στον αντιαποικιακό τους αγώνα. Το τέλος της διαδρομής ήταν οι συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου, που, δυστυχώς, νομιμοποιούσαν την παρουσία της Τουρκίας και επέβαλλαν ένα μη λειτουργικό Σύνταγμα. Η προσπάθεια του Μακαρίου να μετατρέψει το Σύνταγμα σε λειτουργικό προσέκρουσε στην άρνηση της Τουρκίας. Είναι παράδοξο να υπάρχει η άποψη ότι η πρόταση των 13 σημείων δικαιολογημένα υπήρξε η αφετηρία των τραγικών γεγονότων του 1963-1964. Γιατί οι προτάσεις πρέπει να οδηγούν σε διάλογο και όχι σε σύγκρουση. Έτσι προσφέρεται άλλοθι στην Τουρκία, η οποία οργάνωσε την υπονόμευση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο τότε γ.γ. του ΟΗΕ, Ου Θαντ, με σαφήνεια αποδίδει την ευθύνη στις τουρκικές προθέσεις για βίαιη επιβολή της διχοτόμησης. Ακολούθησαν η άφρων δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β' και ολιγάριθμων αξιωματικών της χούντας, οι οποίοι είναι αδιανόητο να ταυτίζονται με την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, το πραξικόπημα κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και η τουρκική εισβολή.
Εν συνεχεία, ο πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής προσδιορίζει τις παραμέτρους της ενδεχόμενης λύσης του κυπριακού προβλήματος: «Ύψιστη προτεραιότητα και κορυφαίο μας καθήκον εξακολουθεί να είναι ο τερματισμός της συνεχιζόμενης τουρκικής στρατιωτικής κατοχής και η αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών του λαού μας. (...) Διαχρονικό μας χρέος, η σταθερή και αμετάκλητη προσήλωσή μας στην κρατική μας οντότητα που συνιστά η Κυπριακή Δημοκρατία, ως θώρακας και ασπίδα απέναντι στις προσπάθειες να την πλήξουν και να τη διαλύσουν. Διερχόμενη μέσα από συνωμοσίες και παγίδες, η Κυπριακή Δημοκρατία επέζησε και αποτελεί και σήμερα σταθερό βάθρο για τη συνέχιση του αγώνα για τερματισμό της τουρκικής κατοχής και για λύση που θα διασφαλίζει την αρμονική συνύπαρξη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σε μια ελεύθερη και δημοκρατική πατρίδα. (...)
»Είμαστε για μια ακόμα φορά σε μια κρίσιμη φάση της ιστορίας του κυπριακού προβλήματος. Ο κυπριακός Ελληνισμός επιθυμεί λύση. Επιθυμεί λύση το συντομότερο δυνατό. Την επιθυμούσαμε και την επιδιώκαμε από την επομένη της τουρκικής εισβολής. Όχι όμως οποιαδήποτε λύση. Λύση τερματισμού της κατοχής, απομάκρυνσης των εποίκων, κατάργησης των αναχρονιστικών εγγυήσεων του 1960, αδιαπραγμάτευτη εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών όλων των νομίμων πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενότητα λαού, κράτους, θεσμών και οικονομίας. Εφαρμογή χωρίς μόνιμες παρεκκλίσεις του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Μια λύση που δεν θα διασφαλίζει τις ελευθερίες εγκατάστασης, διακίνησης, άσκησης επαγγέλματος και το δικαίωμα περιουσίας δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή. Λύση που θα φαλκιδεύει δικαιώματα και ελευθερίες και θα καθιστά τους Κύπριους πολίτες Ευρωπαίους πολίτες δεύτερης κατηγορίας δεν πρόκειται να εγκριθεί από τον κυπριακό Ελληνισμό. (...)
»Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τον καθοριστικό ρόλο τον έχει η Τουρκία. (...) Θα πρέπει να προχωρήσουμε σε κινητοποίηση διεθνώς και εντός ΕΕ για να ασκηθούν πιέσεις και να αξιοποιηθούν δυνατότητες επιρροών πάνω στην Τουρκία. Να αναλάβουμε πρωτοβουλίες για το κορυφαίο θέμα της ασφάλειας. Λύση με εγγυήσεις και εγγυητές είναι αδιανόητη. Οι εγγυήσεις υπήρξαν η πηγή κακοδαιμονίας για την Κύπρο. Θα πρέπει οριστικά να καταργηθούν και να μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η συμμετοχή στον ΟΗΕ και την ΕΕ είναι επαρκές εγγυητικό πλαίσιο. (...) Θα πρέπει ακόμα η ΕΕ να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στο πρόβλημα της στρατιωτικής κατοχής μιας χώρας-μέλους της από μια άλλη χώρα που ζητά να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια».
Ολοκληρώνοντας, ο κ. Ομήρου θεωρεί ύψιστο χρέος να αποτίσει ξανά φόρο τιμής στους ήρωες των αγώνων του κυπριακού Ελληνισμού, σε Ελλαδίτες και Κύπριους που προσέφεραν το αίμα τους, υπερασπίζοντας την εδαφική ακεραιότητα, την ανεξαρτησία και την ελευθερία της Μεγαλονήσου. «Οι ήρωες και οι αγωνιστές αυτών των φωτεινών αγώνων εκπέμπουν στους αιώνες το παράγγελμα “εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης”. Αποτελούν αιώνιο, ακατάλυτο αρραβώνα μεταξύ κυπριακού και μητροπολιτικού Ελληνισμού. (...) Είμαι βέβαιος ότι, αργά ή γρήγορα, θα έλθει η ώρα της ιστορικής δικαίωσης. Η ώρα της μίας, ενιαίας και αδιαίρετης Κύπρου. Και, αργά ή γρήγορα, είμαι βέβαιος ότι κάποιοι από μας θα έλθουν ξανά εδώ, στη Βουλή των Ελλήνων, για να σας φέρουν το χαρμόσυνο μήνυμα: Η κατοχή πέθανε – Η Κύπρος είναι ελεύθερη!»...
Ενδεικτική βιβλιογραφία
Γιαλλουρίδης Κ. Χριστόδουλος, «Η Αλεξανδρέττα του 21ου αιώνα», 15/6/2014, http://goo.gl/mc0WH2.
Ιακωβίδης Χρ. Ιωάννης, «Η διαχρονικά επιθετική και αναθεωρητική Τουρκία», «Επίκαιρα», τεύχος 324ο.
Ιγνατίου Μιχάλης, «Αν χαθεί η Κύπρος, η Τουρκία θα πέσει με τα μούτρα στο Αιγαίο και τη Θράκη», 3/1/2016, mignatiou.com.
Κύπρος – Αγώνες ελευθερίας στην ελληνική ιστορία. Εκδοτική Επιτροπή: Ανδρέας Ι. Βοσκός - Παναγιώτης Κοντός - Ευάνθης Χατζηβασιλείου, ΕΚΠΑ, 2010.
Μηνάγιας Χρήστος, Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις και εξοπλισμοί, Πρόλογος: Μάνος Ηλιάδης, εκδόσεις Κάδμος, 2014.
Νταβούτογλου Αχμέτ, Το στρατηγικό βάθος – Η διεθνής θέση της Τουρκίας, επιμέλεια: Νεοκλής Σαρρής, εκδόσεις Ποιότητα, 2010.
Παυλίδης Άντρος, Ιστορία της νήσου Κύπρου από την αρχή έως σήμερα, εκδόσεις Ηλία Επιφανίου, Λευκωσία - Αθήνα, 2013.
Συρίγος Άγγελος, Σχέδιο Ανάν, εκδόσεις Πατάκη, 2006.
Το Κυπριακό και το διεθνές σύστημα, 1945-1974: Αναζητώντας θέση στον κόσμο, συλλογικό έργο, επιμέλεια: Πέτρος Παπαπολυβίου, Άγγελος Μ. Συρίγος, Ευάνθης Χατζηβασιλείου, εκδόσεις Πατάκη, 2013.
Το ανάρτησα από http://www.epikaira.gr
Κωστής Παλαμάς, «Κύπρος»
του Δρ. Ιωάννη Χρ. Ιακωβίδη
Επιστημονικού συνεργάτη στο Κέντρο Ανατολικών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου.
Με συναισθήματα έντονης αγάπης προς την ιδιαίτερη πατρίδα του, Κύπρο, και τη σκέψη του διαρκώς στραμμένη στην αλησμόνητη Λάπηθο, ο γράφων συγκλονίζεται και μετέχει στην εναγώνια προσπάθεια της Μεγαλονήσου για εθνική επιβίωση. Ιδιαίτερα συγκινείται όταν γίνεται αναφορά στις από αρχαιοτάτων χρόνων προσπάθειές της για τη διατήρηση του ελληνικού και χριστιανικού της χαρακτήρα, σε πείσμα των κατά καιρούς κατακτητών της και των σημερινών δεινών της λόγω της τουρκικής κατοχής από το 1974.
Έτσι, η πρόσφατη ομιλία του πρόεδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας, Γιαννάκη Ομήρου, στην Ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων, για πρώτη φορά στην ελληνική εθνική αντιπροσωπεία, αποτελεί κατάθεση ψυχής, που δηλώνει περηφάνια, καταρχάς, λόγω του ελληνικού και χριστιανικού παρελθόντος της Μεγαλονήσου, το οποίο έχει αφετηρία τον Τεύκρο, τον Πράξανδρο και άλλους ήρωες του Τρωικού Πολέμου, όταν κατέφθασαν στο νησί, τον Ευαγόρα της Σαλαμίνας και τον Ζήνωνα τον Κιτιέα και συνεχίζεται με τον Απόστολο Ανδρέα, την Παναγία του Κύκκου και τους Βυζαντινούς ακρίτες.
Στα νεότερα χρόνια, ένας Κύπριος από τη Λάρνακα, ο Νικόλαος Σαρίπολος, εκ των κορυφαίων Ελλήνων συνταγματολόγων, υπήρξε ο κύριος εισηγητής του ελληνικού Συντάγματος του 1864. Για την ανεξαρτησία της Ελλάδος, το 1821 και αργότερα, πολέμησαν χιλιάδες Κύπριοι, ανάμεσά τους ο δήμαρχος Λεμεσού Χριστόδουλος Σώζος, που έπεσε στο Μπιζάνι το 1912. Αναφέρεται η Κύπρος του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-1959, με τους Κυριάκο Μάτση, Μιχαήλ Καραολή, Γρηγόρη Αυξεντίου και λοιπούς ήρωες, οι οποίοι όρθωσαν το ανάστημά τους εναντίον μιας τεράστιας αποικιακής αυτοκρατορίας.
Εντέλει δεν πραγματώθηκε το όραμα της Ένωσης με την Ελλάδα, αλλά ιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία. Το νησί αγάπησαν ο Καζαντζάκης και ο Σεφέρης, ο Ελύτης και ο Ρίτσος και μαζί τους ολόκληρος ο ελληνικός λαός. Μεγάλη υπήρξε δε η συμβολή του Λουκή Ακρίτα στην παιδεία και του Γιάννου Κρανιδιώτη στην ένταξη της Μεγαλονήσου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η ομιλία Ομήρου
Ο Γιαννάκης Ομήρου δεν διστάζει να προβεί και στην εξής πικρή διαπίστωση: «Πενήντα έξι χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας, η δημιουργία της, ωστόσο, συνοδεύτηκε και σημαδεύτηκε από δόλιους σχεδιασμούς». Η Μεγάλη Βρετανία, με την Τριμερή στο Λονδίνο, ενέπλεξε την Τουρκία, παρά τις πρόνοιες της Συνθήκης της Λοζάνης, με στόχο τη ματαίωση του αγώνα του κυπριακού λαού για αυτοδιάθεση. Το «ουδέποτε» του τότε Βρετανού υφυπουργού Χόπκινσον εξανέμισε κάθε προοπτική ειρηνικής εξέλιξης.
Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του 1955-1959 ενέπνευσε όχι μόνο τον κυπριακό, αλλά και άλλους λαούς στον αντιαποικιακό τους αγώνα. Το τέλος της διαδρομής ήταν οι συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου, που, δυστυχώς, νομιμοποιούσαν την παρουσία της Τουρκίας και επέβαλλαν ένα μη λειτουργικό Σύνταγμα. Η προσπάθεια του Μακαρίου να μετατρέψει το Σύνταγμα σε λειτουργικό προσέκρουσε στην άρνηση της Τουρκίας. Είναι παράδοξο να υπάρχει η άποψη ότι η πρόταση των 13 σημείων δικαιολογημένα υπήρξε η αφετηρία των τραγικών γεγονότων του 1963-1964. Γιατί οι προτάσεις πρέπει να οδηγούν σε διάλογο και όχι σε σύγκρουση. Έτσι προσφέρεται άλλοθι στην Τουρκία, η οποία οργάνωσε την υπονόμευση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο τότε γ.γ. του ΟΗΕ, Ου Θαντ, με σαφήνεια αποδίδει την ευθύνη στις τουρκικές προθέσεις για βίαιη επιβολή της διχοτόμησης. Ακολούθησαν η άφρων δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β' και ολιγάριθμων αξιωματικών της χούντας, οι οποίοι είναι αδιανόητο να ταυτίζονται με την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, το πραξικόπημα κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και η τουρκική εισβολή.
Εν συνεχεία, ο πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής προσδιορίζει τις παραμέτρους της ενδεχόμενης λύσης του κυπριακού προβλήματος: «Ύψιστη προτεραιότητα και κορυφαίο μας καθήκον εξακολουθεί να είναι ο τερματισμός της συνεχιζόμενης τουρκικής στρατιωτικής κατοχής και η αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών του λαού μας. (...) Διαχρονικό μας χρέος, η σταθερή και αμετάκλητη προσήλωσή μας στην κρατική μας οντότητα που συνιστά η Κυπριακή Δημοκρατία, ως θώρακας και ασπίδα απέναντι στις προσπάθειες να την πλήξουν και να τη διαλύσουν. Διερχόμενη μέσα από συνωμοσίες και παγίδες, η Κυπριακή Δημοκρατία επέζησε και αποτελεί και σήμερα σταθερό βάθρο για τη συνέχιση του αγώνα για τερματισμό της τουρκικής κατοχής και για λύση που θα διασφαλίζει την αρμονική συνύπαρξη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σε μια ελεύθερη και δημοκρατική πατρίδα. (...)
»Είμαστε για μια ακόμα φορά σε μια κρίσιμη φάση της ιστορίας του κυπριακού προβλήματος. Ο κυπριακός Ελληνισμός επιθυμεί λύση. Επιθυμεί λύση το συντομότερο δυνατό. Την επιθυμούσαμε και την επιδιώκαμε από την επομένη της τουρκικής εισβολής. Όχι όμως οποιαδήποτε λύση. Λύση τερματισμού της κατοχής, απομάκρυνσης των εποίκων, κατάργησης των αναχρονιστικών εγγυήσεων του 1960, αδιαπραγμάτευτη εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών όλων των νομίμων πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενότητα λαού, κράτους, θεσμών και οικονομίας. Εφαρμογή χωρίς μόνιμες παρεκκλίσεις του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Μια λύση που δεν θα διασφαλίζει τις ελευθερίες εγκατάστασης, διακίνησης, άσκησης επαγγέλματος και το δικαίωμα περιουσίας δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή. Λύση που θα φαλκιδεύει δικαιώματα και ελευθερίες και θα καθιστά τους Κύπριους πολίτες Ευρωπαίους πολίτες δεύτερης κατηγορίας δεν πρόκειται να εγκριθεί από τον κυπριακό Ελληνισμό. (...)
»Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τον καθοριστικό ρόλο τον έχει η Τουρκία. (...) Θα πρέπει να προχωρήσουμε σε κινητοποίηση διεθνώς και εντός ΕΕ για να ασκηθούν πιέσεις και να αξιοποιηθούν δυνατότητες επιρροών πάνω στην Τουρκία. Να αναλάβουμε πρωτοβουλίες για το κορυφαίο θέμα της ασφάλειας. Λύση με εγγυήσεις και εγγυητές είναι αδιανόητη. Οι εγγυήσεις υπήρξαν η πηγή κακοδαιμονίας για την Κύπρο. Θα πρέπει οριστικά να καταργηθούν και να μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η συμμετοχή στον ΟΗΕ και την ΕΕ είναι επαρκές εγγυητικό πλαίσιο. (...) Θα πρέπει ακόμα η ΕΕ να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στο πρόβλημα της στρατιωτικής κατοχής μιας χώρας-μέλους της από μια άλλη χώρα που ζητά να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια».
Ολοκληρώνοντας, ο κ. Ομήρου θεωρεί ύψιστο χρέος να αποτίσει ξανά φόρο τιμής στους ήρωες των αγώνων του κυπριακού Ελληνισμού, σε Ελλαδίτες και Κύπριους που προσέφεραν το αίμα τους, υπερασπίζοντας την εδαφική ακεραιότητα, την ανεξαρτησία και την ελευθερία της Μεγαλονήσου. «Οι ήρωες και οι αγωνιστές αυτών των φωτεινών αγώνων εκπέμπουν στους αιώνες το παράγγελμα “εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης”. Αποτελούν αιώνιο, ακατάλυτο αρραβώνα μεταξύ κυπριακού και μητροπολιτικού Ελληνισμού. (...) Είμαι βέβαιος ότι, αργά ή γρήγορα, θα έλθει η ώρα της ιστορικής δικαίωσης. Η ώρα της μίας, ενιαίας και αδιαίρετης Κύπρου. Και, αργά ή γρήγορα, είμαι βέβαιος ότι κάποιοι από μας θα έλθουν ξανά εδώ, στη Βουλή των Ελλήνων, για να σας φέρουν το χαρμόσυνο μήνυμα: Η κατοχή πέθανε – Η Κύπρος είναι ελεύθερη!»...
Ενδεικτική βιβλιογραφία
Γιαλλουρίδης Κ. Χριστόδουλος, «Η Αλεξανδρέττα του 21ου αιώνα», 15/6/2014, http://goo.gl/mc0WH2.
Ιακωβίδης Χρ. Ιωάννης, «Η διαχρονικά επιθετική και αναθεωρητική Τουρκία», «Επίκαιρα», τεύχος 324ο.
Ιγνατίου Μιχάλης, «Αν χαθεί η Κύπρος, η Τουρκία θα πέσει με τα μούτρα στο Αιγαίο και τη Θράκη», 3/1/2016, mignatiou.com.
Κύπρος – Αγώνες ελευθερίας στην ελληνική ιστορία. Εκδοτική Επιτροπή: Ανδρέας Ι. Βοσκός - Παναγιώτης Κοντός - Ευάνθης Χατζηβασιλείου, ΕΚΠΑ, 2010.
Μηνάγιας Χρήστος, Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις και εξοπλισμοί, Πρόλογος: Μάνος Ηλιάδης, εκδόσεις Κάδμος, 2014.
Νταβούτογλου Αχμέτ, Το στρατηγικό βάθος – Η διεθνής θέση της Τουρκίας, επιμέλεια: Νεοκλής Σαρρής, εκδόσεις Ποιότητα, 2010.
Παυλίδης Άντρος, Ιστορία της νήσου Κύπρου από την αρχή έως σήμερα, εκδόσεις Ηλία Επιφανίου, Λευκωσία - Αθήνα, 2013.
Συρίγος Άγγελος, Σχέδιο Ανάν, εκδόσεις Πατάκη, 2006.
Το Κυπριακό και το διεθνές σύστημα, 1945-1974: Αναζητώντας θέση στον κόσμο, συλλογικό έργο, επιμέλεια: Πέτρος Παπαπολυβίου, Άγγελος Μ. Συρίγος, Ευάνθης Χατζηβασιλείου, εκδόσεις Πατάκη, 2013.
Το ανάρτησα από http://www.epikaira.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου