Κώστας Γ. Μαμέλης
Τα νησιά Φερόες, ο Ρανιέρι, οι σιδερόβεργες, τα ραντεβού του θανάτου, οι «επιστήμονες» οπαδοί, οι συνομιλίες των βασικών πρωταγωνιστών, οι υποκλοπές, μέσα στο πολιτικό σκηνικό μιας ιδιότυπης αρένας μονομάχων της εξουσίας, όπου λείπει η πρώτη φράση του περίφημου ρωμαϊκού χαιρετισμού (Ave Imperator = Χαίρε Αυτοκράτωρ) και παραμένει δυστυχώς για την ελληνική κοινωνία η δεύτερη ( morituri saluti te = οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν).
Μέσα στον καταιγισμό των συνεχών και επαναλαμβανόμενων σκανδάλων, όσοι απέμειναν να θεωρούν ακόμη το κορυφαίο άθλημα ως πεδίο πρωτογενούς πολιτικής συνειδητοποίησης (λόγω μαζικότητας-λαϊκότητας-χαρακτηριστικών-δομής) και όσοι ονειρεύονται ακόμη μιαν αλληλο-τροφοδοτούμενη σχέση μεταξύ ποδοσφαίρου και προοδευτικής και μη δογματικής αριστεράς, θλίβονται και νιώθουν βαθιά αποστροφή για τα προσφάτως γενόμενα.
Ένας διανοούμενος, με σπάνια χαρακτηριστικά συντρόφου και βαθιά γνώση του «παρ΄ ημίν» ποδοσφαίρου, ο Γιώργος Λυσαρίδης, έγραψε ότι «το ποδόσφαιρο παραμένει μια κορυφαία μυσταγωγία της λαϊκής εκτόνωσης που βρίσκει διέξοδο στη συλλογική ιεροτελεστία του γηπέδου, μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας, μια φυγή από την καθημερινή ζοφερή πραγματικότητα, μια από τις ελάχιστες μορφές κοινωνικής μέθεξης όπου αναπληρώνεται η χαμένη στην υπόλοιπη ζωή κοινωνικότητα και ισοπεδώνονται ταξικές και άλλου είδους διακρίσεις».
Αλλά άλλα βούλεται η κοινωνικο-οικονομική χύτρα της εγχώριας πραγματικότητας.
Τώρα, με όσα φαίνονται και όσα υποπτευόμαστε ότι θα φανούν, αποστρεφόμαστε μια πολιτική τάξη (στο σύνολό της) που συμφύρεται με τα πιο ανομολόγητα και απεχθή «ποδοσφαιρικά» -και όχι μόνον- συμφέροντα. Ανάμεσα στις «παράγκες» του χτες χτίζονται μαυσωλεία εγκληματικών οργανώσεων, ουρανοξύστες πελατειακών δικτύων, πύργοι χρηματισμών. Ορατά, συγκεκριμένα, χειροπιαστά.
Βιασμοί συνειδήσεων, ισοπέδωση αρχών, καρκινώσεις συλλογικοτήτων, νόμοι του Λιντς, καμώματα του ερέβους, σε μιαν ατέρμονη εξέλιξη του σκότους που αδυνατεί η πολιτική να διακρίνει, είτε επειδή δεν θέλει είτε επειδή δεν μπορεί.
Αυτή η πολιτική και το προσωπικό της δεν έχει μέλλον. Για τα σημαντικά (των παιδιών μας) και τα ασήμαντα (του ποδοσφαίρου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου