Γιατί είμαστε συνηθισμένοι στα δύσκολα και ο ελληνικός λαός θέλει να μπαίνουμε μπροστά στα δύσκολα και να τα βγάζουμε πέρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εκλογές στις 25 Ιανουαρίου, είναι εκλογές εξαιρετικά κρίσιμες για τον τόπο. Και γι’ αυτό είναι και εξαιρετικά κρίσιμες για την παράταξη.
Γιατί, η μοίρα της πατρίδας είναι ταυτισμένη ιστορικά με τη μοίρα της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης που εκφράζει το ΠΑΣΟΚ. Έχουμε από τότε που γεννήθηκε το νέο ελληνικό κράτος πολλές φορές έρθει αντιμέτωποι με μεγάλα, δραματικά διλήμματα. Και όσες φορές την απάντηση την έδωσε η Δημοκρατική Παράταξη, ο χώρος που εκφράζει το ΠΑΣΟΚ, η απάντηση αυτή κράτησε το έθνος όρθιο και μεγάλωσε, δε μίκρυνε την πατρίδα.
Όσες φορές όμως η απάντηση δόθηκε σε βάρος της Δημοκρατικής Παράταξης, η απάντηση δόθηκε σε αντίθεση με αυτά που πρότεινε ο δικός μας πολιτικός και ιδεολογικός χώρος, δυστυχώς η πατρίδα μπήκε σε πολύ μεγάλες περιπέτειες και κάποιες φορές έγινε μικρότερη ιστορικά.
Αυτό το λάθος είμαι βέβαιος ότι δε θα το κάνει ξανά ο ελληνικός λαός σε τρεις εβδομάδες από σήμερα!
Και στις εκλογές του 1920, ενώ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη η μικρασιατική εκστρατεία, οι Έλληνες πολίτες καταψήφισαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο, αλλά με κυβέρνηση των αντιπάλων του λίγο αργότερα, μετά την καταστροφή, τον έψαχναν για να εκπροσωπήσει αυτός τη χώρα στη μεγάλη διαπραγμάτευση για τη Συνθήκη της Λοζάνης.
Δε θέλω να κάνω υπερβολικούς ή παράταιρους ιστορικούς παραλληλισμούς, αλλά η διπλωματική και πολιτική μάχη για την οικονομική διάσωση της χώρας για το Πρόγραμμα Προσαρμογής, για το δάνειο και τώρα για την έξοδο από το μνημόνιο και την κρίση, είναι μια μάχη απολύτως εφάμιλλη και συγκρίσιμη με τη μάχη που δόθηκε στη δεκαετία του ’20.
Φίλες και φίλοι, έφτασε πράγματι η ώρα της αλήθειας γιατί περάσαμε 5 πολύ δύσκολα χρόνια, βυθισμένοι στο ψέμα, τη δημαγωγία, το φθηνό λαϊκισμό και τις ψευδαισθήσεις. Γιατί, από το 2010 και μετά τα έφερε έτσι η τύχη ώστε να κατανεμηθούμε κατά τρόπο τελείως άνισο και ετεροβαρή οι Έλληνες, ιδίως τα πολιτικά κόμματα.
Το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε εξ αρχής στην πλευρά της ευθύνης. Ευθύνη σημαίνει δύσκολες αποφάσεις. Ευθύνη σημαίνει πολιτικό κόστος, τεράστιο, δυσανάλογο. Βρέθηκαν απέναντί μας όλοι στην αρχή. Πήγαν όλοι στην πλευρά της ευκολίας, της ανευθυνότητας. Συγκροτήθηκε το ετερόκλητο, αντιμνημονιακό μέτωπο.
Και κάποια στιγμή, κατάλαβαν ορισμένοι ότι δε μπορεί να συνεχίσουν έτσι, ότι δε μπορούν έτσι να διεκδικήσουν και ν’ ασκήσουν εξουσία. Και προσχώρησαν με καθυστέρηση στη δική μας υπεύθυνη στρατηγική. Αναγκάστηκαν να βάλουν πλάτη κάνοντας στροφή 180 μοιρών.
Κάποιοι άλλοι δοκίμασαν το δρόμο της ευθύνης και γρήγορα οπισθοχώρησαν και διέγραψαν μια εντυπωσιακή καμπύλη από την εντολή για λύςη που έλεγαν το 2012, στον πολιτικό καιροσκοπισμό και τελικά στην εκλογική εξαφάνιση.
Εμείς όμως, μείναμε και μένουμε σταθεροί. Και μπορεί πράγματι το 2009 οι Έλληνες πολίτες, μπορεί και εσείς που είστε εδώ οι ίδιοι να ψηφίσατε μαζικά το ΠΑΣΟΚ και να μας δώσατε την εντολή να κυβερνήσουμε χωρίς να υπάρχει μια κοινή συνείδηση του βάθους και του μεγέθους της κρίσης.
Και βρεθήκαμε πραγματικά όλοι αντιμέτωποι με μια έκτακτη κατάσταση λίγους μήνες αργότερα. Ενώ ο λαός είχε καλλιεργήσει άλλου τύπου ελπίδες και προσδοκίες, παρόμοιες μ’ αυτές των 40 χρόνων της μεταπολίτευσης.
Γιατί, επί 40 σχεδόν χρόνια, κυρίως χάρις στις μεγάλες αποφάσεις του Ανδρέα Παπανδρέου και των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, άλλαξε ο χάρτης της χώρας, άλλαξε η μορφή της κοινωνίας. Αναδείχθηκε ο μη προνομιούχος, έγινε κέντρο της προσοχής μας ο μικρομεσαίος, επιβλήθηκε στον τόπο μας ισονομία, ισοπολιτεία, το κράτος δικαίου.
Οικοδομήθηκε το κράτος πρόνοιας, το κοινωνικό κράτος. Αναδιανεμήθηκε ο εθνικός πλούτος, το πλεόνασμα. Άλλαξαν επίπεδο ζωής οι Έλληνες.
Όλοι λοιπόν είχαν κάθε δικαίωμα να πιστεύουν ότι αυτή η διαδρομή από το καλό στο καλύτερο θα συνεχιστεί και μετά τις εκλογές του 2009. Αλλά, βρεθήκαμε πολύ γρήγορα στην αδήριτη και ανυπέρβλητη ανάγκη να κινηθούμε αντίστροφα. Και δυστυχώς το κάναμε αυτό μόνοι, χωρίς να μοιράσουμε κατά τρόπο δίκαιο και αναλογικό, το βάρος αυτής της ιστορικής ευθύνης.
Και προκαλέσαμε έκπληξη, δυσαρέσκεια, αντίδραση, στο δικό μας κόσμο, στη δική μας κοινωνική βάση, στο λαϊκό ΠΑΣΟΚ, αλλά και σε ένα ΠΑΣΟΚ που είχε μάθει να σκέφτεται, να λειτουργεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο, όντας βέβαιο ότι κανείς δε θα θίξει δικαιώματα, κεκτημένα, προνόμια, καταστάσεις.
Δυστυχώς το επίπεδο στο οποίο είχε φτάσει η χώρα ήταν ένα επίπεδο από ένα σημείο και μετά εύθραυστο και επίπλαστο, γιατί υπήρχε μια φούσκα που είχε δημιουργηθεί και με δική μας ευθύνη. Προφανώς και με δική μας ευθύνη, αλλά γιατί μόνο με δική μας; Και έπρεπε να γίνει μια πολύ μεγάλη διορθωτική κίνηση.
Γιατί κολλημένοι με την πλάτη στον τοίχο έπρεπε να απαντήσουμε στο εξής τραγικό δίλημμα: Εάν θα αποδεχθούμε μια οργανωμένη και ελεγχόμενη οπισθοχώρηση περιορισμού στα εισοδήματα, στους μισθούς, στις συντάξεις, εάν θα αποδεχθούμε μέτρα δύσκολα ,περιοριστικά, λιτότητας για να διαφυλάξουμε το μείζον, για να σώσουμε πολύ περισσότερα, για να σώσουμε όσο γίνεται περισσότερα από αυτά που είχαμε κατακτήσει χάρη στις κυβερνητικές πολιτικές της μεταπολίτευσης που είχαν και έχουν σφραγίδα, χρώμα, υπογραφή ΠΑΣΟΚ-Δημοκρατική Παράταξη.
Αλλά αυτά τα διλήμματα δεν τα καταλαβαίνει εύκολα ο κόσμος, ιδίως όταν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που του λεν ότι υπάρχουν εύκολοι δρόμοι, ότι υπάρχουν μαγικές λύσεις, λύσεις χωρίς κόστος, λύσεις οι οποίες μπορούν να βγουν από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού.
Ελάτε στη θέση ενός πολίτη που ακούει από τη μια μεριά κάποιον να του λέει ότι "έχουμε το δρόμο της προσαρμογής, της θυσίας, των δύσκολων μέτρων" κι από την άλλη κάποιον που του λέει ότι «αυτά όλα είναι μια συντηρητική ,σκληρή πολιτική ,αντιλαϊκή, καθόλου αναγκαία, καθόλου αναπόφευκτη, γιατί υπάρχει η άλλη λύση», η εύκολη λύση, η μαγική λύση.
Και ότι κάποιοι εφαρμόζουν μια συνωμοσία σε βάρος του και έχουν και Έλληνες αντιπροσώπους σχεδόν δοσίλογους, οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να χάσουν τη σχέση τους με την κοινωνική βάση, να χάσουν τη συναισθηματική αυτή σχέση την τόσο βαθειά και έντονη.
Να γίνουν από δημοφιλείς αντιπαθείς, να χάσουν τα μεγάλα εκλογικά ποσοστά, να γίνουν από ένα κόμμα ηγεμονικό, κόμμα εξουσίας, από ένα ρεύμα πλειοψηφίας, ένα κόμμα μικρό, περιορισμένης επιρροής και όλα αυτά στο βωμό της εξυπηρέτησης των ευρωπαϊκών ή εξωτερικών συμφερόντων που συνωμοτούν σε βάρος της Ελλάδας και σε βάρος των Ελλήνων.
Για παρακολουθήστε δύο διαφορετικές αφηγήσεις, είναι πραγματικά δύσκολο όταν υπάρχουν τέτοιες σειρήνες να αντέξει ο Οδυσσέας ακόμη και δεμένος στο κατάρτι. Και άντεξε ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνικής μας βάσης, ένα μεγάλο τμήμα του λαού και άντεξε εντυπωσιακά. Γιατί 2,5 χρόνια αργότερα τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012 όλοι γνώριζαν τα πάντα, όλοι είχαν ζήσει τα πάντα, κανείς δεν ήταν ανενημέρωτος, ο καθένας αποφάσιζε και ψήφιζε μετά λόγου γνώσεως.
Και τον Ιούνιο του 2012 στις επαναληπτικές εκλογές, κάτω από συνθήκες πόλωσης τεχνητής, στην πραγματικότητα ενός συνειδησιακού εκβιασμού, το 47% του ελληνικού λαού ψήφισε την πλατφόρμα του ΠΑΣΟΚστην πραγματικότητα, τη δική μας εθνική στρατηγική, τη στρατηγική της ευθύνης.
Το 47% του ελληνικού λαού ενώ είχαν προηγηθεί οι αγανακτισμένοι στην πλατεία Συντάγματος με τη συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας, η οποία ήταν ακόμη τυφλή, μετά ανέβλεψε και μπήκε στην Κυβέρνηση Παπαδήμου. Το 47% του ελληνικού λαού αποδέχθηκε ότι δεν υπάρχει πλάνο Β ότι δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, ανώδυνες.
Ότι δεν υπάρχει μια συνωμοσία του διεθνούς κατεστημένου και των Ευρωπαίων εταίρων, αλλά ότι οι συσχετισμοί οι ευρωπαϊκοί, οι συσχετισμοί ανάμεσα στα κράτη και τις αγορές, η δική μας έλλειψη σωφροσύνης επί δεκαετίες ολόκληρες οδήγησε στην ανάγκη μιας ανασυγκρότησης που θυσιάζει κάποια κι αυτό είναι πολύ κακό και πολύ δύσκολο, για να σώσει τα πολύ περισσότερα.
Κι έτσι πορευόμαστε από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι σήμερα και το ΠΑΣΟΚ στάθηκε μπροστά στον ελληνικό λαό με θάρρος στις διπλές εκλογές του 2012, λέγοντας προσέξτε: Δεν υπάρχει αυτοδυναμία, έχουν αλλάξει τα δεδομένα, απαιτείται εθνική ενότητα, συναίνεση, σοβαρότητα, ο τόπος χρειάζεται μια Κυβέρνηση συνεργασίας όλων των ,ει δυνατόν ,προοδευτικών, φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων που έχουν καθαρό προσανατολισμό.
Χρειαζόμαστε μια ευρύτατη εθνική συνεργασία, πρέπει να συσπειρωθούν όλες οι δυνάμεις που πιστεύουν στην μόνη εθνική στρατηγική εξόδου από την κρίση με ασφάλεια. Και είπαμε ρητά, έχοντας τότε την τρίτη εντολή στα χέρια μας, ότι μπορούμε να σχηματίσουμε Κυβέρνηση ήδη από το Μάιο, με καθαρά προοδευτικό κέντρο βάρους.
Δεν μας άκουσαν, γιατί ήθελαν να σκυλεύσουν πάνω στο ΠΑΣΟΚ όλοι τους, αλλά έστω τον Ιούνιο εμείς είχαμε αντέξει, ήμασταν σε θέση να επιβάλουμε εγγυήσεις, παρότι τότε η παλαιά ΔΗΜΑΡ ήταν ένα προϊόν συμπαθητικό, ακόμη άγνωστο και πολλοί επένδυαν πάνω της .Επειδή ήταν ο παράγοντας που θα μπορούσε να δώσει το αριστερό προοδευτικό χρώμα, χωρίς τα βάρη και τις φθορές ενός ΠΑΣΟΚ κυβερνητικού, που είχε τις δικές του ευθύνες για το γεγονός ότι η χώρα έφτασε εδώ που έφτασε μετά από δεκαετίες εναλλαγής των δύο μεγάλων κομμάτων ,του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας ,στη διακυβέρνηση.
Ποιος απεδείχθη όμως ότι είναι ο πραγματικός εκφραστής της εθνικής στρατηγικής; Το ΠΑΣΟΚ. Ποιος απεδείχθη όμως ότι είναι ο πραγματικός εγγυητής της σταθερότητας; Το ΠΑΣΟΚ. Ποιος κράτησε την Κυβέρνηση της τριμερούς συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία και τη ΔΗΜΑΡ, που θέλαμε να είναι εξ αρχής Κυβέρνηση τετραμερούς συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, όρθια; Το ΠΑΣΟΚ.
Γιατί το ΠΑΣΟΚ ψήφισε τα μέτρα και πήρε το κόστος, όταν οι άλλοι συμφωνούσαν αλλά δεν ψήφισαν. Γιατί το ΠΑΣΟΚ κράτησε την Κυβέρνηση όρθια ένα χρόνο αργότερα, όταν κάποιοι άλλοι ήθελαν να οδηγήσουν τη χώρα σε εκτροχιασμό, για πράγματα πολύ σημαντικά, αλλά όχι τόσο σημαντικά όσο η προστασία της εθνικής οικονομίας, της περιουσίας, της προοπτικής των Ελλήνων.
Και φυσικά θέλαμε και άλλες δυνάμεις μέσα και θέλαμε και τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει το μερίδιο της ευθύνης του κι όχι την ευκολία της Αντιπολίτευσης ,όπου δεν βάζεις τα χέρια σου να πιάσεις τα κάρβουνα μιας φωτιάς που καίει το έθνος.
Και αυτή η Κυβέρνηση θα μπορούσε να λειτουργήσει ως Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αυτοδύναμη; Θα μπορούσε να λειτουργήσει ως Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και των φίλων μας της ΔΗΜΑΡ; Φαντάζεστε ότι θα ήταν η ποιότητα της Κυβέρνησης καλύτερη, η σταθερότητα, οι αποφάσεις, ο αναπτυξιακός προσανατολισμός, η μέριμνα για τις ευπαθείς ομάδες;
Θα υπήρχαν οι ρυθμίσεις για τις 100 δόσεις; Θα υπήρχε η ρύθμιση για την προστασία της πρώτης κατοικίας; Θα υπήρχε το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα; Θα υπήρχα τα μέτρα για τους ανέργους; Θα υπήρχε ο σχεδιασμός του ΕΣΠΑ; Ή θα υπήρχε η διαπραγμάτευση με την τρόικα αν στην Κυβέρνηση δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ ο εγγυητής και ο ρυθμιστικός παράγοντας;
Τίποτα δε θα υπήρχε, δε θα υπήρχε στρατηγική, πλαίσιο, ρυθμός, στόχος. Τα λέω αυτά, γιατί αυτά μας επιτρέπουν να καταλάβουμε πού βρισκόμαστε.
Πού βρισκόμαστε άραγε; Βρισκόμαστε πράγματι ένα βήμα ,ένα μόλις βήμα πριν από την έξοδο από το μνημόνιο και την αλλαγή σελίδας.
Γιατί το να βγεις από το μνημόνιο και την τρόικα και να πας στη λεγόμενη προληπτική πιστωτική γραμμή, που είναι ένας φυσιολογικός τρέχων ευρωπαϊκός μηχανισμός, φτιαγμένος αφηρημένα για όλες τις χώρες κι όχι μόνο για την Ελλάδα, δεν είναι μια νομική διαφορά, δεν είναι γραφειοκρατία, δεν είναι επικοινωνιακό τέχνασμα.
Είναι μια καθοριστική διαφορά που βοηθάει τον πολίτη, βοηθάει την ανάπτυξη, βοηθάει τις επενδύσεις, βοηθάει την επάνοδο στην αγορά, βοηθάει στο να πέσουν τα επιτόκια, βοηθάει για να πάρει φτηνότερο χρήμα ο επιχειρηματίας, βοηθάει να βρει δουλειά ο άνεργος, βοηθάει να σπουδάσουν τα παιδιά ευκολότερα καλύτερα, βοηθάει το μέλλον του τόπου.
Γιατί δεν κάναμε αυτό το βήμα; Γιατί δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε η μεγάλη ευκαιρία των ευρωεκλογών. Η μεγάλη ευκαιρία του τελευταίου εξαμήνου, που ήταν το εξάμηνο της διαπραγμάτευσης.
Αλλά για σκεφθείτε φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, γιατί κρατήθηκε η Κυβέρνηση και η χώρα όρθια το τελευταίο εξάμηνο κι έχουμε φτάσει ένα βήμα πριν την έξοδο από το μνημόνιο; Με βάση ποια εκλογικά αποτελέσματα στις ευρωεκλογές; Ποιος κέρδισε και ποιος έχασε στις ευρωεκλογές; Πρώτο κόμμα με καθαρή διαφορά στις ευρωεκλογές ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Δημοκρατία ήρθε δεύτερη, έχασε λοιπόν στο δίπολο που είναι στημένο ανάμεσα στα δύο μεγαλύτερα κόμματα που είναι μεσαία.
Άρα τι είναι αυτό που διατήρησε όρθια την Κυβέρνηση και τη χώρα σε θέση να διαπραγματεύεται υπό δύσκολες συνθήκες με τους εταίρους της; Το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ, το μικρό, το περιφρονημένο 8%, που προκάλεσε έκπληξη στους περισσότερους γιατί άλλα έλεγαν με ευκολία οι δημοσκοπήσεις, που φαίνεται ότι δεν πιάνουν τις δικές μας συχνότητες κι αυτό είναι ένα πρόβλημα. Φαίνεται ότι οι δικές μας συχνότητες δεν συλλαμβάνονται από τις δημοσκοπήσεις.
Αυτό λοιπόν το ποσοστό -προσέξτε, το ποσοστό που έπεσε στην κάλπη, μέσα στο παραβάν- αυτό το ποσοστό είναι που κράτησε όρθια την Κυβέρνηση, είναι που κράτησε όρθια τη χώρα, είναι που μας επέτρεψε να κάνουμε τη διαπραγμάτευση, να τη φέρουμε στο σημείο αυτό.
Να κρατήσουμε τη χώρα όμως ακέραιη, την οικονομία, τις καταθέσεις, τις τράπεζες, τις προοπτικές ανάπτυξης, να μπορεί η Ελλάδα να εμφανίζει τώρα πρωτογενές πλεόνασμα, δημοσιονομικό πλεόνασμα, θετικό ρυθμό ανάπτυξης, θετικό ισοζύγιο απασχόλησης, οι θέσεις που δημιουργούνται είναι περισσότερες από τις θέσεις που χάνονται, άρα σιγά-σιγά κατεβαίνει η ανεργία.
Και επιπλέον αντιμετωπίζουμε όλο αυτό το διάστημα προσεκτικά ,σιωπηλά ,διακριτικά τις μεγαλύτερες διεθνείς και περιφερειακές προκλήσεις στην εθνική μας ασφάλεια. Κρίση στην Κύπρο, η οποία μεταφέρεται βεβαίως και στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Μεγάλη νευρικότητα στα Βαλκάνια, κρίση σε όλες τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, κρίση στην ανατολική γειτονία της Ευρώπης με τη Ρωσία, την Ουκρανία, το Αζερμπαϊτζάν, την Αρμενία, τη Γεωργία, τη Μολδαβία. Ποτέ δεν είχαμε τέτοια συρροή κρίσεων. Γιατί μιλάμε όλο για οικονομία και ξεχνούμε τα μεγάλα θέματα της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής εθνικής ασφάλειας και άμυνας.
Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε γιατί; Γιατί μια σύμπτωση θεσμική εξόπλισε την Αντιπολίτευση με τη δυνατότητα να επιβάλλει τη διάλυση της Βουλής, να επιβάλλει την πολιτική αστάθεια και αβεβαιότητα. Η πρόβλεψη για διάλυση της Βουλής αν δεν εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας με αυξημένη πλειοψηφία 180 Βουλευτών.
Φίλες και φίλοι ,το 2001 με Πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη ήμουνα ο γενικός εισηγητής της αναθεώρησης του Συντάγματος και επιμέναμε να αναθεωρηθεί αυτή η διάταξη και να αποσυνδεθεί η διαδικασία εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από την πρόωρη διάλυση της Βουλής, για να μην παράγεται κυβερνητική αστάθεια και για να μη γίνεται ο Πρόεδρος από ρυθμιστής και σύμβολο ενότητας κομματικό κλοτσοσκούφι.
Αλλά δυστυχώς η Νέα Δημοκρατία δε συμφώνησε και δεν ψήφισε και ούτε διόρθωσε αυτό το λάθος όταν είχε η ίδια την πρωτοβουλία της αναθεώρησης το 2008 και την αφιέρωσε μόνο στο επαγγελματικό ασυμβίβαστο των Βουλευτών την αναθεώρηση του 2008.
Επειδή λοιπόν υπήρχε αυτή η σύμπτωση η συνταγματική, η θεσμική, αυτά συμβαίνουν σε όλες τις χώρες, η Αντιπολίτευση επέβαλε την αστάθεια. Η αστάθεια δεν είναι λόγια, είναι μια απειλή πως δεν σέβομαι τη συνέχεια του κράτους.
Ξέρετε στην Ευρώπη γίνονται συνεχώς εκλογές, αλλάζουν οι Πρωθυπουργοί, Υπουργοί, Κυβερνήσεις, ουδείς δίνει ιδιαίτερη σημασία. Αλλά και κανένα κόμμα δεν διανοείται να πει ότι δε σέβομαι τη συνέχεια, δε σέβομαι τις δεσμεύσεις, ότι αν εγώ κερδίσω τις εκλογές αλλάζουν τα πάντα, αλλάζει το πλαίσιο αναφοράς.
Αυτό δεν το αντέχει κανείς, δεν το αντέχει ένα πολύπλοκο σύστημα όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν το αντέχει η διεθνής κοινότητα, δεν το αντέχουν οι αγορές οι οποίες έχουν από κάτω τα κράτη, γιατί τα κράτη δανείζονται από τις αγορές λόγω δημοσίου χρέους, όλα τα κράτη, από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι τη Μάλτα.
Άρα αυτή η αβεβαιότητα ανέβασε τον πήχη των απαιτήσεων από την πλευρά των εταίρων και μείωσε τη διαπραγματευτική ικανότητα της Κυβέρνησης, γιατί σου λέει τι Κυβέρνηση είσαι εσύ αν δεν δεσμεύεις τον επόμενο, έχει ισχύ και αντίκρισμα η υπογραφή σου;
Άρα οι Έλληνες πολίτες, ο καθένας ατομικά, το κάθε σπίτι, η κάθε επιχείρηση, ο κάθε εργαζόμενος, ο κάθε άνεργος, πληρώνει κόστος οικονομικό, γιατί εμείς πολιτικά έχουμε δημιουργήσει αυτή την αβεβαιότητα κι αυτήν την κατάσταση.
Και είναι κατόρθωμα που ήθελε πολύ κόπο και μεγάλη δεξιοτεχνία το γεγονός ότι πήραμε αυτή τη δίμηνη παράταση την τεχνική, λέγοντας ότι είμαστε στο μνημόνιο ενώ δεν είμαστε, ώστε μέσα σε δύο μήνες να περάσουμε στην προληπτική πιστωτική γραμμή, για να μπορεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να συνεχίζει να στηρίζει τις τράπεζές μας και την οικονομία μας.
Κάποια στιγμή το 2010, το 2011, το 2012 στήριζε με 150 δισεκατομμύρια ευρώ την ημέρα τις ανάγκες ρευστότητας της οικονομίας. Γιατί θα σας το πω πάρα πολύ απλά, οι καταθέσεις έχουν γίνει δάνεια, τα δάνεια είναι πιο πολλά από τις καταθέσεις. Όταν ο καταθέτης ζητάει τα λεφτά του πίσω πρέπει η τράπεζα να μπορεί να πάρει τα δάνεια από τον δανειολήπτη.
Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, αν δεν πληρώσει ο δανειολήπτης, θα πληρώσει ο καταθέτης, αν δεν πληρώσει ο καταθέτης ,θα πληρώσει ο φορολογούμενος γιατί πρέπει να δανειστεί το κράτος για να καλύψει τις τράπεζες, δηλαδή την κοινωνία, δηλαδή τον πολίτη τον απλό.
Κι εμείς καταφέραμε το 2012, αυτό είναι πραγματικά η μεγάλη ευρεσιτεχνία και η δυσκολία της διαπραγμάτευσης, να κουρέψουμε το χρέος κατά 180 δισεκατομμύρια, να στηρίξουμε τις τράπεζες κι όλοι ρωτούσανε κάνοντας τον έξυπνο «και τι νοιάζει τον πολίτη αυτό που κάνετε σε σχέση με το χρέος και τις τράπεζες»; Μα ακριβώς επειδή το κάναμε αυτό, τώρα μπορούμε να κουρέψουμε το ιδιωτικό χρέος, το χρέος των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων.
Γι’ αυτό υπάρχει η προστασία του υπερχρεωμένου δανειστή, γι’ αυτό υπάρχουν οι ρυθμίσεις για τα κόκκινα δάνεια τα επιχειρηματικά και γι’ αυτό οι Τράπεζες είναι έτοιμες για ρυθμίσεις των στεγαστικών δανείων, χωρίς να χάνει ο καταθέτης και χωρίς να χάσει περισσότερο ο φορολογούμενος. Ο Έλληνας πολίτης είναι όλα αυτά. Πάντα ο Έλληνας πολίτης είναι.
Αλλά πρέπει να είμαστε δίκαιοι μεταξύ μας οι Έλληνες πολίτες. Και τελικά την πληρώνει πάντα ο φτωχότερος, ο πιο αδύνατος. Δεν την πληρώνει αυτός που είναι πανίσχυρος και άφησε τις ζημίες στην Ελλάδα για να βγάλει τα ευρώ του στο εξωτερικό και περιμένει ν’ αποτύχει η χώρα, να πάει στην κατοχική δραχμή ώστε να την αγοράσει φθηνά με τα ευρώ που έχει έξω. Και μας κουνάει το δάχτυλο και μας δίνει συστάσεις πώς πρέπει να φερόμαστε, το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και οι άλλες δυνάμεις.
Άρα έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία να δούμε πώς απαντάμε σ’ αυτά τα ερωτήματα. Όλα αυτά τα ερωτήματα συνοψίζονται στις εκλογές. Και λένε όλοι, το ερώτημα των εκλογών είναι αν θα είναι πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ ή πρώτη η Νέα Δημοκρατία, πρώτη η Νέα Δημοκρατία ή πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ.
Εντάξει, κι αυτό έχει την αξία του, αλλά τι σημαίνει αυτό; Δίνει απάντηση στην κυβέρνηση; Δίνει απάντηση στην εθνική στρατηγική; Δίνει απάντηση στις αγωνίες; Αυτοδυναμία δεν υπάρχει. Δεύτερες εκλογές δε μπορούν να υπάρξουν, ο εκβιασμός του 2012 δεν επαναλαμβάνεται γιατί αν φάμε το Φεβρουάριο, δεν υπάρχει διαπραγμάτευση, δεν υπάρχει Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δεν υπάρχει προοπτική.
Άκουσα σήμερα να λέει ένα σημαντικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, «θα ζητήσουμε παράταση της παράτασης, τι πρόβλημα έχουμε; Γιατί δύο μήνες; Τέσσερις, έξι, οκτώ». Μα δε μένουμε και οκτώ χρόνια στο μνημόνιο; Επειδή κάποιοι φιλοδοξούν ν’ ασκήσουν εξουσία, πρέπει η ελληνική κοινωνία και η ελληνική οικονομία να μένουν στο μνημόνιο. Και να μένουν, κοιτάξτε, σ’ ένα μνημόνιο χωρίς δάνειο. Το μνημόνιο είναι οι όροι του δανείου. Εμείς τώρα θα έχουμε τους όρους χωρίς το δάνειο, γιατί λεφτά δεν έχει. 1,8 δις έχουμε να παίρνουμε όλα κι όλα από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τα υπόλοιπα, υπάρχουν κάποια λίγα ακόμη στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τ’ άλλα είναι αυτά που μας έχουν περισσέψει από την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών, τα 11 δισεκατομμύρια. Για να στηρίξουμε την ανάπτυξη. Πώς; Στηρίζοντας την έξοδό μας από το μνημόνιο και τη μετάβαση στην προληπτική πιστωτική γραμμή.
Προσέξτε τώρα αντίληψη: Θα τους παρακαλάμε να μας κρατήσουν στο μνημόνιο, χωρίς δάνειο, αλλά μόνο με τρόικα, επιτήρηση και σκληρά μέτρα. Και στο μεταξύ βέβαια, θα έχουν εκτροχιαστεί τα δημόσια έσοδα, θα υπάρχει πραγματικό δημοσιονομικό κενό, θα ζητάνε μέτρα λιτότητας και περικοπές προκειμένου να μας περάσουν στη νέα φάση, αν μας περάσουν.
Και η δυνατότητα εξόδου στις αγορές θ’ απομακρύνεται. Δε θα μπορεί η Ελλάδα να δανείζεται με χαμηλά επιτόκια. Τα στοιχεία μας τα οικονομικά είναι καλύτερα από τις Πορτογαλίας, προφανώς καλύτερα. Τα ομόλογα τα 10ετή της Πορτογαλίας έχουν απόδοση 1,4 και της Ελλάδας 11,4. Δέκα μονάδες παραπάνω.
Πρακτικά σημαίνει ότι είμαστε έξω από τις αγορές, κρεμασμένοι στο γκρεμό εάν δε βρούμε λύση με τους εταίρους και μετά με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κατά τα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αλλά να κάνουμε λέει τη διαπραγμάτευση για το χρέος. Μα θα κάνουμε τη διαπραγμάτευση για το χρέος αν δεν έχεις λύσει το θέμα του μνημονίου και της εξόδου στην προληπτική γραμμή; Και τι θα κάνουν νομίζετε για το χρέος;
Αυτό που ήδη έχουμε συμφωνήσει το 2012, το Φεβρουάριο του 2012, που είναι ανειλημμένη υποχρέωση των Ευρωπαίων που στην πραγματικότητα είναι περαιτέρω κούρεμα, βελτίωση της βελτίωσης, για ν’ ανακουφιστούν ακόμη περισσότερο οι Έλληνες οι οποίοι τώρα πληρώνουν μόνο το 40% των τόκων και των χρεολυσίων που πλήρωναν πριν το 2009.
Και βέβαια, αυτό που ζητάμε είναι να μη δίνουμε πια έμφαση στο πρωτογενές πλεόνασμα που πετύχαμε, αλλά έμφαση στην ανάπτυξη, στις δουλειές, στις επενδύσεις. Ποιες επενδύσεις, αν όλοι οι ξένοι επενδυτές φύγουν και οι Έλληνες επιχειρηματίες δε βρίσκουν λεφτά στην Τράπεζα; Ποια απασχόληση;
Με ρωτάνε γιατί ένας άνεργος να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ. Μα, αυτός είναι που πρέπει να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ. Όποιοι έχουν τη δυνατότητά τους, είναι έτοιμοι να χαρούν μέσα στην αναμπουμπούλα. Ο άνεργος θέλει ασφάλεια, ο άνεργος θέλει να υπάρχουν λεφτά στο Δημόσιο Ταμείο και να έχει λεφτά ο ΟΑΕΔ για να του δίνει επίδομα.
Ο άνεργος θέλει τα Προγράμματα Απασχόλησης. Ο άνεργος θέλει ο επιχειρηματίας να του φτιάξει μια θέση εργασίας. Ο άνεργος θέλει να υπάρχει μια αγορά που λειτουργεί ώστε να βρει και ο ίδιος ένα δρόμο, μια θέση κάτω από τον ήλιο της πατρίδας.
Έχει λοιπόν πολύ μεγάλη σημασία να πούμε ότι αυτό πρέπει να εγγυηθούμε όχι μόνο ως παράταξη, ως τόπος. Και υπάρχει το τελευταίο ερώτημα, δε θα σας κουράσω περισσότερο: «Και γιατί το ΠΑΣΟΚ είστε ο εγγυητής, που μας έχετε κουράσει, που έχετε φθαρεί;».
Γιατί να μην είναι εγγυητής ποιος; Ο κ. Καμένος; Μήπως η Χρυσή Αυγή και ο κ. Μιχαλολιάκος; Γιατί στις ευρωεκλογές είχε μια μονάδα πάνω από το ΠΑΣΟΚ και αυτό είναι μια ντροπή για τη Δημοκρατία. Το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται γιατί είναι εκτός ευρωπαϊκής πολιτικής. Μήπως η παλιά ΔΗΜΑΡ; Νομίζω διέγραψε την καμπύλη . Έχουμε τη νέα ΔΗΜΑΡ, η οποία παίζει τον ίδιο ρόλο με παλιά στελέχη.
Μπορείτε να δείτε, οι Έλληνες πολίτες να δουν ποιον θέλουν να λειτουργεί ως εγγυητής. Ξέρετε, τα κόμματα δεν είναι απρόσωπες οντότητες, υπάρχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι που τα εκπροσωπούν. Έχουμε τους Υπουργούς μας, έχουμε τους Βουλευτές μας.
Τα κόμματα εκπροσωπούνται με συγκεκριμένο τρόπο. Έχουμε μεγάλες προκλήσεις στις επόμενες εβδομάδες για τη διαπραγμάτευση, για την ασφάλεια, για την προοπτική. Λοιπόν, ο καθένας μπορεί να διαλέξει. Να κρίνει και να διαλέξει. Εμείς λέμε ότι η κυβέρνηση στις 26 Ιανουαρίου θ’ αναδειχθεί από τον ελληνικό λαό που θα καθορίσει τη μοίρα του.
Εμείς θα παραδώσουμε στις 25 Ιανουαρίου τη χώρα αλώβητη και ακέραιη. Δεν πιστεύουμε στην πολιτική του εκφοβισμού και του εκβιασμού. Δε θα καταστραφεί η χώρα στα χέρια μας. Γιατί η κυβέρνηση διεξαγωγής των εκλογών είναι και το ΠΑΣΟΚ.
Το τι θα γίνει στις 26 θα το καθορίσει ο ελληνικός λαός. Στις 26 δε θα υπάρχει αυτοδυναμία. Δε μπορούμε να πάμε σε διπλές εκλογές, δε μπορεί να υπάρχει ακυβερνησία, πρέπει να υπάρχει εθνική στρατηγική, πρέπει να υπάρχει ρυθμιστής, εγγυητής να οδηγήσει σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας και συνευθύνης και στην εφαρμογή της πολιτικής ασφαλούς εξόδου από το μνημόνιο και την κρίση.
Αυτός μπορεί να είναι μόνο το ΠΑΣΟΚ. Μόνο εσείς δηλαδή. Γιατί εσείς είστε το ΠΑΣΟΚ. Στ’ όνομά σας μιλάμε εμείς. Και αυτό που λέμε, δεν είναι μια διαχείριση της κρίσης και διαχείριση της διαπραγμάτευσης. Αυτό που λέμε είναι το μέλλον της χώρας, της οικονομίας, της ανάπτυξης, της απασχόλησης, της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων. Το νέο εθνικό παραγωγικό μοντέλο. Η αξιοποίηση των πόρων της χώρας των ενδογενών, της γης της και των ανθρώπων της.
Αυτά που λέμε είναι η προστασία του κοινωνικού κράτους, η προστασία των αδύναμων ομάδων. Αυτά που λέμε είναι αυτά που αγωνιζόμαστε να κάνουμε όλον αυτό τον καιρό και τίποτα σχεδόν δεν προβάλλεται και δε γίνεται γνωστό.
Αυτό που προτείνουμε δεν είναι μια δήθεν τεχνοκρατική πλατφόρμα για το τι θα γίνει τους επόμενους μήνες, αλλά το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης για την επόμενη δεκαετία. Αυτό λοιπόν είναι μια ολοκληρωμένη στρατηγική για τη χώρα. Την έχουμε, την προτείνουμε, μπορούμε να την εγγυηθούμε.
Αλλά χρειαζόμαστε πολλαπλασιαστές. Γιατί μόνον η προσωπική επαφή με τον πολίτη πόρτα-πόρτα, πρόσωπο-πρόσωπο είναι αυτή που αποδίδει. Αυτή που διαψεύδει όλους αυτούς που με ευκολία λένε λόγια και βάζουν στο στόχαστρο πάλι το ΠΑΣΟΚ, τη Δημοκρατική Παράταξη.
Αυτή την απάντηση θα τη δώσει η καθεμιά και ο καθένας από σας. Εσείς είστε η βάση της παράταξης, εσείς είστε που θα εγγυηθείτε το μέλλον και της παράταξης και της πατρίδας!
Πάμε λοιπόν να κερδίσουμε αυτή τη μεγάλη, διπλή μάχη!
Γεια σας! Καλή χρονιά και με τη νίκη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου